1 Απλή Ευχή

1 ΑΠΛΗ ΕΥΧΗ

Τι θέλω? Εσ1 θέλω, Λευτεριά.

Με ρά2 και γλέντια και παιχνίδια.

Όχι μέ3 πράγματα, μα περιπέτεια.

Άσ4λλυ να τρέχουν οι σκέψεις.

5 λεπτά μπορεί να έχεις να ζήσεις ακόμη, μα και 5 δεκαετίες.

Εσύ μ6πνησες, άλλε εαυτέ.

Που λ7 θέλεις.

Όχι απλά με 8 ψηφία το ετήσιο εισόδημα.

Κι εγώ θα το ‘θελα. Αλλά θα ‘θελα και ξ9σιά.

10/10 να πάρω στην ευτυχία στη ζωή αυτή.

Αυτός ο χρόνος πού ‘ρχεται (ας είναι «όνομα και πράγμα»), να πάρει 10/10 και 20/20.

ΚΑΛΟ 2010!!

ΣΠΙΤΙ

ΣΠΙΤΙ -- ΟΛΗ Η ΓΗ ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ

Όταν ο ήλιος λάμπει και εσύ κάνεις βόλτα, είσαι πραγματικά ΕΞΩ. Με τα σύννεφα, το ΕΞΩ μοιάζει σπίτι με ολόλευκη τρισδιάστατη οροφή.

Το νέφος είναι το φουγάρο και η τρύπα του όζοντος μαζί με τις μαύρες τρύπες είναι οι καπνοδόχοι από τα τζάκια.

Η θάλασσα ένα τεράστιο Jacuzzi, οι ωκεανοί είναι οι μπανιέρες του σπιτιού – άλλοτε φθηνές και αφημένες και άλλοτε εξωτικές και ακριβές. Τα ποτάμια είναι οι νεροχύτες του σπιτιού και οι λίμνες τα ανθοδοχεία του.

Τα δάση είναι ο κήπος του και τα θερμοκήπια είναι οι γλάστρες του.

Οι πολυκατοικίες, τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, οι αυτοκινητόδρομοι, όλες οι πόλεις, τα χωριά και οι κωμοπόλεις είναι τα παιχνίδια των παιδιών.

Τα ζωάκια, οι πεταλούδες, τα αποδημητικά και μη θα είναι τα παιχνίδια των μεγάλων.

Τα ιδρύματα και οι έγκλειστοι θα είναι η απασχόληση του Θεού (των Θεών).

Τα graffiti και οι τέχνες θα είναι τα ουράνια τόξα και οι ιριδισμοί που βλέπουμε καθημερινά.

Μόνο τους ανθρώπους δεν μπορώ να παρομοιάσω.

Προτιμώ...

ΠΡΟΤΙΜΩ...

Προτιμώ τον ουρανό με σύννεφα
παρά κάποιον "παράδεισο" με σύρματα.

Προτιμώ το χαλάζι χωρίς ομπρέλλα και με παρέα
Παρά τη μοναξιά και μια ηλιόλουστη μέρα κι ας μου λες ότι είμ' ωραία.

Προτιμώ το γκρίζο να το αλλάξω
παρά το έτοιμο και εμφανώς τεχνητό πολύχρωμο
κι ας διασκεδάζω.

Προτιμώ τα Ζωνιανά
από τα προορισμένα για hamburger ζωντανά.

Να περπατώ χέρι - χέρι με ένα αστέρι
παρά σε ιδιωτικό jet και να θέλω να βγάλω το Κρητικό μαχαίρι.

Πάθος και άγρια ομορφιά ακατέργαστη
παρά "στην τρίχα" και ανέραστη.

Άνθρωπο με πάθος για ένα hobby
παρά "άντρα" μονίμως στο σαλόνι.

Ματιά να βλέπει ηλιοβασίλεμα για να απολαύσει η ψυχή
Παρά να μην το προλάβω γιατί ψάχνω την ψηφιακή φωτογραφική μηχανή.

Μια σιωπή μου σε εκκλησία
παρά συζήτηση και ηθικολογία.

Να γίνω χίλια κομμάτια
και να χαθώ στη θάλασσα κολυμπώντας
παρά μόνο στη γη
και πολυτελώς ζώντας.

Καλύτερα πολιτισμικό σοκ έξω από τα σύνορα
παρά συνέχεια στον ίδιο κόκκο γης και όλα ήμερα.

Καλύτερα άγρια και ξυπόλητη
παρά ήμερη και δύναμη απόλυτη.

Καλύτερα με Εσκιμώο που μοιράζεται γυναίκες
παρά με Έλληνα που ψάχνει τη μητέρα του στων παιδιών του τις μητέρες.

Σε εσένα αγαπημένε μου αναγνώστη
αποκαλύπτω μια μου ευχή:
Θα ήθελα να ήμουν το κείμενο που διαβάζεις τώρα
για να βλέπω το συναίσθημα στην κόρη των ματιών σου.

ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ (αν θέλεις να τα έχεις):

ΑΥΘΟΡΜΗΤΙΣΜΟ - ΑΝΟΙΓΜΑ - ΕΡΩΤΑ - ΦΙΛΙΑ

Φιλιά, φτερά, βουτιές στη θάλασσα,
και στο ποτάμι να μπεις δειλά
να σε παρασύρει μια φορά
να δεις τι είναι εμπιστοσύνη στη δύναμη.

Οδηγίες κρίσης: ΤΑ ΛΕΥΚΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ!

ΤΑ ΛΕΥΚΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ!



Παραδέχομαι τα πάντα
κι ας νομίζω μέχρι σήμερα ότι δεν τα 'κανα

Όπως λέει και το τραγούδι πες με ότι "πάντα γκρινιάρα ήμουνα"
κι ας κρατιόμουν με νύχια και με δόντια να μη με χαρακτηρίσεις
με αυτό το ελάττωμα που όλοι αποδίδουν στις γυναίκες.

Δεν "ήθελα στη ντουλάπα μου να γίνεται χαμός".
Όμως γινόταν.

Μα, το ξέρεις πολύ καλά:
Ποτέ δεν θα έπλενα μαζί τα λευκά με τα κόκκινα.
Είναι το λευκό το πιο δεσποτικό και σχεδόν πάντα
"στέκεται" μόνο του.
Για το κόκκινο τι να πω?
Μπορεί ποτέ να συγκριθεί με το ροζ?

Και μια ερώτηση να σου κάνω:
Ποιος πίνει νερωμένο κρασί?
Αν δεν είναι το ρουμπίνι αυθεντικό
τι να το κάνεις?
Κι ας έχει γωνίες που πληγώνουν
και που είναι αντιαισθητικές.

Μπορεί να είχα όλα τα παραπάνω ελαττώματα.
ΣΙΓΟΥΡΑ είχα άλλα 1 εκατομμύριο 100 χιλιάδες 101 και 10 άλλα και πιο σημαντικά ελαττώματα.

Αλλά είχα 1 καλό:
Με την παραμικρή σου θετική κίνηση (ακόμα και χωρίς)
σου πέταγα μια σπίθα μέχρι τον παράλλο γαλαξία
σε κοίταζα με βλέμμα "βαριάς χανούμισσας"
και άλλες φορές με μορφή γάτας-βρέφους.

Σου χόρευα και σου 'φερνα την ανατολή και τη δύση
στο σαλόνι σου.

Σου 'δειχνα το παραπέρα μου
το άνοιγμα των φτερών σου να πετύχω.
Να μ' αρπάξεις, να με απαγάγεις από το ίδιο το σπιτικό.

Αγάπησα και (επιτέλους) είδα τα δικά μου φτερά
για να σε γλυκο-μεταφέρουν ευχαρίστως στο χρόνο και στο χρόνο.

Αλλά -- αυτό το παντοτινό αλλά:
Ήθελες γυναίκα που μιλάει με τελεσίγραφα και που η θεωρία καθόλου δεν της πάει.
Ήθελα άντρα φιλόσοφο, ονειροπόλο και ταξιδιάρη.

Ο καθένας τον εαυτό του δίπλα του ήθελε.
Κάποιον να μοιάζει αρκετά με τον ίδιο.

Υ.Γ.1: Ο Maraveya στο "Που να βρω μια να σου Μοιάζει" στο τέλος του video έχει δίπλα του τον εαυτό του.
Υ.Γ.2: Φεύγω όσο μπορώ ακόμα να ακολουθήσω την άρνηση και να κινούμαι πάντα σαν τη θάλασσα." (στίχοι από: "Είναι ωραία η θάλασσα")

ΕΜΕΙΣ ΤΟΥ '80 (συνέχεια #2)

ΕΜΕΙΣ ΤΟΥ '80 (συνέχεια)


Τρωγόμαστε μεταξύ μας.

Τρωγόμαστε με τον εαυτό μας.

Τρωγόμαστε με κάποιους γονείς που επαναστάτησαν στα νιάτα τους και τώρα συντηρητικοποιήθηκαν.

Τρώγαμε υγιεινά σαν παιδιά, τρώγαμε πολύ και ακατάλληλες τροφές σαν μεγάλοι και τελικά το "γυρίσαμε" στο βιολογικό και το υγιεινό.

Εισπνεύσαμε όλο το νέφος του κόσμου, μπροστά στα παιδιά (τα μεγάλα και μικρά) δεν μπορούμε να καπνίσουμε και οδηγούμε αυτοκίνητα που στοιχίζουν περισσότερο από όλων των γειτόνων.

Νομίζουμε ότι ακόμη πρέπει να πολεμάμε και να πείθουμε. Ενώ, με τον τρόπο αυτόν, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να μας αμφισβητούν.

Δεν ξέρουμε ποιο από τα δύο είναι καλύτερο: Να ζητάμε βοήθεια και να τους χρωστάμε ή να μη δεχόμαστε βοήθεια και να μας πιέζουν για να τους χρωστάμε.

Δεν έχω άλλο στίφτη. Συμπλήρωσε κι εσύ.

ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΣΕΙΣ

ΑΠΟΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ +ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ


Χαίρε ώ χαίρε λευτεριά. Τόσο πολύ την κυνηγώ και τη λαχταρώ τη λευτεριά, που σαν θήραμα την έκανα να μοιάζει. Τόσο πολύ, που σαν κυνηγός ‘μοβόρος κατέντησα.

Το μωβ είναι το τελειότερο χρώμα. Μα, φυλάξου! Το κόκκινο, που σε εκνευρίζει έχει απλά ντυθεί με μπλε ένδυμα.

Το βράδυ, όταν κλείνω τα μάτια φαντάζομαι τον εαυτό μου με ένα ξίφος που μόνο εμένα μαχαιρώνει. Τώρα τελευταία και σε άλλους το στρέφω. Και μετά κλαίω. Σαν ο φόνος να συμβαίνει. Και όταν ξυπνώ το πρωί, ο θάνατος δεν έχει επισκεφθεί κανέναν. Σωματικά, τουλάχιστον.

Τα 19 αυτά χρόνια ζωής μου (ζωής στην εργασία, δηλαδή), πόσα λευκά, άσπιλα χαρτιά κατανάλωσα! Εκτύπωση, εκτύπωση, εκτύπωση. Ανοίγω τις συσκευασίες των 5 δεσμίδων - που τόσο εύκολα παραγγέλλονται - και (πίστεψέ με!) κούτσουρα πανέμορφα βλέπω.

Και των ανθρώπων ανακύκλωση δεν γίνεται? Σκουλήκια – χούμους – σπαρτά – καρποί δέντρων – φαγητό.

Θα μπορούσε κανείς να είναι πραγματικά κι απόλυτα ακίνητος στο σύμπαν? (Αφού γυρίζει.). Σίγουρα γυρίζει, είπαμε?

Να σου μοιραστώ και μία από τις πιο σκοτεινές, καμπυλωτές μου σκέψεις: το μηνιαίο μου αίμα, που με κάνει ιδιότροπη, μάλλον είναι αυτό που περισσεύει από τις πληγές των ερώτων στην καρδιά από σένα κι εσένα κι εσένα. Κι εμένα.

Ζούμε σε μία χώρα με πολίτευμα τη δημοκρατία και σε οικογένειες με πολίτευμα με έμμεσο απολυταρχικό χαρακτήρα.

Έζησα σε μια χώρα που με κανάκεψε σαν μωρό, με πλήγωσε στα πόδια με μπετό από τα παιχνίδια, μου επέτρεψε την επανάσταση στην εφηβεία, επέτρεψε στις εταιρείες να με «σκίσουν» σαν υπάλληλο, με έπεισε να ακολουθώ τα κοινωνικά πρότυπα και μου επέτρεψε και πάλι την επανάσταση. ΤΩΡΑ (!) με έχει μεταμορφώσει σε έναν άνθρωπο που βλέπει μόνο τα έγχρωμα, τους πεζόδρομους και τις σημαίες της. Ναι, τα κατάφερε. Τα κατάφερα.

«Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ και βαθιά σ' ευχαριστώ γιατί μ' έμαθες και ξέρω ν' ανασαίνω όπου βρεθώ να πεθαίνω όπου πατώ και να μην σε υποφέρω.» Θα σε κάνω εγώ να σε υποφέρω. Αφού – πια – υποφέρω τον εαυτό μου.

"Εμείς του '80 η κιτς γενιά"

Καταφέραμε να συνεχίσουμε στο χρόνο τα καφενεία των μπαμπάδων και των παππούδων μας σε πολλές, πολλές καφετέριες και να το κάνουμε μόδα.

Δίναμε μία περιουσία σε περιοδικά για να έχεις εσύ (αναφέρομαι σε μικρότερες ηλικίες) ΔΩΡΕΑΝ εφημερίδες που είναι και περιοδικά.

Αγοράσαμε το «ΚΛΙΚ», το περιοδικό που κρύβαμε, λόγω εκκεντρικότητας για να γράφεις και να διαβάζεις τώρα εσύ στα περιοδικά σου μια γλώσσα που άλλες γενιές δεν καταλαβαίνουν.

Σκίσαμε τα παντελόνια μας και τα φοράγαμε στο σχολείο (!!! Με boxer από μέσα!!!) και φάγαμε την κριτική. Για να κυκλοφορείς με σκισμένο εσύ και να… σου λένε ότι σου πάει. Και τι θα σου έλεγαν? Αφού (μάλλον) κάποιοι από τη δική μας γενιά είναι οι καθηγητές σου.

Πηγαίναμε στις disco και προσπαθούσαμε επί μήνες (χρόνια?) να πείσουμε τους γονείς ότι «ΝΑΙ! Το πρόγραμμα αρχίζει στις 24:00».

Στη δισκοθήκη μας είχαμε βινύλιο. Μετά κασέτες. Μετά cd. Μετά… χάσαμε την μπάλα να ενημερωνόμαστε για την τεχνολογία.

Στην 3η Γυμνασίου (πολύ λίγοι) μάθαμε την αρχιτεκτονική του pc. Μας είχαν ανοίξει ένα σκληρό δίσκο (ουαου κάναμε τότε). Και μάθαμε Basic: x=x+1. Δηλαδή να καταλάβεις ότι το 1 είναι ίσο με το 2, το 2 με το 3 κοκ έστω και για κάποια msec. Σύστημα: MS DOS, μαύρη η οθόνη, κίτρινα τα γράμματα.

Χορεύαμε και χασκογελούσαμε παντού. Κάναμε με τις ώρες ηλιοθεραπεία χωρίς αντιηλιακό.

Παίξαμε basket για τον Γκάλη και την Εθνική. Δακρύσαμε κάποια φορά στο άκουσμα του εθνικού ύμνου.

Όταν πέφταμε και χτυπούσαμε (σαν παιδιά) τα ακούγαμε κι από πάνω.

Έπρεπε να βρούμε επιχειρήματα για το ότι δεν θέλαμε να πάμε στο Πανεπιστήμιο. Και άλλα επιχειρήματα για να μη γίνουμε γιατροί ή δικηγόροι.

ΤΟΛΜΗΣΑΜΕ σιγά-σιγά να έχουμε σαν hobby την μουσική, την ηθοποιία, τις καλές τέχνες, τη φωτογραφία.

Δεν είχαμε πνευματικούς ηγέτες της εποχής μας, παρά μόνο πολύ παλιότερους.

Ο γραπτός λόγος ήταν ο πιο σοβαρός και γινόταν κατόπιν βαθιάς σκέψης. Το μάθημα της Έκθεσης στο σχολείο ήταν, μάλλον, το πιο ιερό.

Αλλά (!!! Παίρνω το θάρρος:) Πετύχαμε τη μετάβαση από το «πρέπει» στο «θέλω». Πόσο δύσκολο! Ίσως εσένα το πρώτο να σου είναι άγνωστο ή παλιομοδίτικο. Να βλέπεις καθαρά ότι μόνο με το δεύτερο πας μπροστά.

Σε εσένα απευθύνομαι, όπως από την αρχή του κειμένου. Είσαι νεότερος, είσαι νεότερη και οι δύο πανέμορφοι, πιο «Ευρωπαίοι» σε όλα. Μπορείς άνετα να γίνεις μουσικός / φωτογράφος / καλλιτέχνης με καλές απολαβές και αναγνώριση. Σκέψου: βαριέσαι? Τι σου μένει να πολεμήσεις? Απ’ ότι μου λες χρειάζεται να αφήσουμε τα πράγματα να κυλήσουν. Ναι, το προσπάθησα. Μου φάνηκε δύσκολο, αλλά (ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ!) δούλεψε!

Και θα στο πω καθαρά και ξάστερα. Δεν το κάναμε για σένα. Θα ήταν μεγάλο ψέμα να στο πω αυτό. Για μας το κάναμε. Απλά, θυμήσου με, που και που. Μην παίρνεις δεδομένα αυτά που έχεις. Δώσαμε μάχες για να τα έχεις. Δε μου χρωστάς τίποτα. Ούτε εγώ σ’ εσένα. Ούτε σε κανέναν δε χρωστάς. Εσύ τώρα το λες άνετα. Και καλά κάνεις. Μόνο έτσι θα πετάξεις, αν δεν πετάς ήδη.

Υ.Γ.: Ο τίτλος του κειμένου είναι στίχος από μία διασκευή του τραγουδιού "Τα Παπάκια" από το Φοίβο Δεληβοροιά και το Ζακ Στεφάνου, που άκουσα μια νύχτα στο Μετρό.

ΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤA ΖΕΙΣ?

ΕΠΕΙΔΗ Σ' ΑΓΑΠΩ



Από το φεγγάρι λείπει μεγάλο κομμάτι σήμερα.
Μα εγώ πανσέληνο βλέπω.
Γιατί σ' αγαπώ.

Ανάμεσα στη γη μας και στ' αστέρια ένα κατεστραμμένο στερέωμα υπάρχει.
Μα έχω πειστεί πως θα με σηκώσεις στα χέρια σου
κι εγώ άλλους και σαν πυραμίδα θα το ξαναχτίσουμε.
Γιατί σ' αγαπώ.

Έσπευσαν τα σύννεφα να αντικαταστήσουν την καλοκαιρία.
Μα εγώ μπάνιο στη θάλασσα θέλω να κάνω
από της βροχής το νερό.
Γιατί σ' αγαπώ.

Έτοιμα μαχαίρια και γλώσσα κοφτερή και σχόλια καυστικά
προβλέπω απ' τους γύρω.
Διάλογος είναι, θα τα καταφέρεις, λέω στον εαυτό.
Γιατί σ' αγαπώ.

Οικονομική κρίση κι εκλογές.
Πλούσια εγώ και νέος κόσμος, δες!
Σ' αγαπώ.

Πολλά δεν κατέχω.
Αλλά τις βιτρίνες βλέπω και πραγματικά πιστεύω ότι τα έχω.
Επειδή σ' αγαπώ.

Όταν κάτι αγοράζω από σένα είναι.
Το ξέρω, σ' αγαπώ.

Δίπλα μου δεν είσαι.
Μα συμβαίνει κάτι ακόμη καλύτερο! Είμαστε παντού. Μαζί.
Το ξέρεις, μ' αγαπώ, το πέτυχες.

Μου λένε "Τη λογική άκου!"
Μα έγω, όπως όταν ήμουν 8, 18, 28 συνεχίζω να θέλω
να αλλάξω τον κόσμο.
Κι εσύ. Γι' αυτό σ' αγαπώ.

Θέλω να μ' αγαπάς, δεν ξέρεις πόσο!
Μα πιο πολύ θέλω να σ' αγαπάς!
Γιατί και πριν και μετά από μένα θα αγαπάς αληθινά.

"Η Αγάπη Είναι η Μόνη Λύση", "Love is the Only Solution"
(Φίλιππος Πλιάτσικας, MC Yinka)
Μόνο τέτοια επανάσταση χωράει στα σημερινά παραμύθια,
στη σημερινή παραμυθοπραγματικότητα. Μόνο τέτοια επανάσταση: της αγάπης


Υ.Γ.5: ΦΑΝΕΡΩΣΟΥ.

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΣΤΡΟΣΤΕΡΕΩΜΑ

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΣΤΡΟΣΤΕΡΕΩΜΑ

Όλα τα χρώματα μαζί

-- ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ --

Πόσο ερωτευμένο αυτό το ζευγάρι! Τόσο πολύ που μετά από τόσα χρόνια ακόμα τσακώνονται. Ναι, μεγάλη ένδειξη πάθους αυτή. Ο Πας ok και η Δημοκρατία που μένει πάντα νέα. Που μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε.

Που, αν τις φλέβες τους θα κόψει ΣΥΡΡΙΖΑ ένα άλλο κόμμα, θα γίνουν σωστοί Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Και (!) κάποιος άλλος, με ωραίο όνομα, υπάρχει για να σου θυμίσει ότι είναι για σένα, το ΛΑΟ και τι θα έκανες αν ήσουν εκεί?

Κι άλλοι πολλοί, με ιδέες. Δεν είμαι σίγουρη ότι όλοι ψεύδονται. Και, ένα ΚΕ, ένα Κόμμα της Ελλάδας, που πάει να κάνει εφαρμογή μιας καταπληκτικής θεωρίας. Μιας θεωρίας που κάποιος Κάρολος οραματίστηκε. Μα (!) ένας φίλος του επέμενε να εφαρμοστεί.

Μα όλοι αυτοί εκεί πάνω! Που είναι οι πρώτοι που θα κατηγορήσουμε. Κι εγώ κι εσύ, που όταν κλείνουμε τα μάτια βρισκόμαστε σε παραλίες, αλλά και μέσα στις φωτιές. Εσύ, ΕΣΥ! φταις για καμμιά φωτιά??? Σίγουρα? Κι εγώ κι εσύ. Που το πραγματικό μας βάσανο για να το βρούμε και να το αφανίσουμε θα χρειαστεί να αλλάξουμε. ΕΓΩ ΚΙ ΕΣΥ. Και τότε, ίσως κι αυτοί.

Μονοδιάστατη ακόμα η πολιτική σκηνή. Μια γραμμή.

ΘΑΛΑΣΣΕΣ

ΘΑΛΑΣΣΕΣ (Νερό + Αλάτι + Ζωή)

Ποιος ξέρει πόσους έρωτες έχει φιλοξενήσει, πόσες αγκαλιές. Πόσες πατητές, πόσες αυθόρμητες βουτιές, πόσα άλματα του βόλλεϋ, πόσα "σπλας" από μπαλάκια ρακέτας. Πόσα κορμιά αγαπημένα, αγκαλιές παντοτινές, συζητήσεις φιλικές. Πόσα απογοητευμένα πνεύματα και ψυχές που θα ήθελαν να πεθάνουν μέσα της.

"Κάποτε ήσουν πληγωμένη" στου τραγουδιού τους στίχους. Μα, θα είμαι πάντα πληγωμένη. Γιατί ήταν λάθος να αφήσω την αιώνια ζωή στη θάλασσα και να γίνω θνητή για την αγάπη.

Κερνάω παγωτο.

Αεικίνητη, μα και σταθερή. Γεμάτη πίκρα και δολοφονίες, μα τόσο γλυκιά κι ελκυστική. Τόσο χρωματιστή, μα τόσο σκούρα! Επιφανειακή στην αρχή, μα όσο προχωράς μέσα της τόσο βαθιά και μυστηριώδης! Την αγαπώ, τη λατρεύω, είμαι μέρος της, είναι κομμάτι από μένα.

Τελικά, προτιμώ τα ηλιοβασιλέματα με σύννεφα.

Ο Άγνωστος Χ-ρόνος

Ο Άγνωστος Χ-ρόνος






Θα μπορούσα να τον μετρήσω με το ρυθμό που μεγαλώνουν τα νύχια του 3χρονου που "γυρνάει μέσα στο σπίτι μου χρόνια". Μα, μάλλον ούτε αυτή είναι σταθερή μεταβλητή, γιατί μειώνεται όσο περνάει ο καιρός. Και ο καιρός! Κόκκινα φεγγάρια που εμφανίζονται μόνο το καλοκαίρι. Υπάρχει ένα τέτοιο τώρα! τώρα! στον καμβά του ουρανού που φαίνεται από το μπαλκόνι μου. Μα, κάτι απογεύματα, προχθεσινά και χθεσινά, βρόχινα, γκριζόλευκα θυμίζουν και Σεπτέμβρη.

Πως μπορώ να δεχτώ ότι διανύουμε τη μέση τούτου του καλοκαιριού? Μυρίζει ψητό κρέας τα βράδια και θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η 7η μέρα μετά το Πάσχα. Άνοιξη? Στο τραγούδι που ακούω από το σταθμό "η αυλαία πέφτει", μα στο παραλληλόγραμμο έπιπλο - γλάστρα που μετριέται με inches και έχει καθηλώσει τον μικρό, ο Goofy κάνει σκι σε κατάλευκες βουνοπλαγιές. Χειμώνας?

Ο δικός μου χρόνος, ρωτάς? Αγαπημένε κρυφέ, ανώνυμε, ή φίλε αναγνώστη. Δεν τον κυνηγάω πια. Απλά τον ζω, με ακολουθεί και τον ακολουθώ, δεν μπορεί να με αρρωστήσει πια. Είναι φίλος μου, με δέχεται με τα ελαττώματά μου αλλά και με την αποτελεσματικότητά μου. Ξέρει ότι, αν δεν μου αρέσει αυτό που κάνω, είμαι τεμπέλα. Ξέρει ο χρόνος ότι αν λατρεύω το δημιούργημά μου, θα φτάσουμε μαζί, μαζί στο τέλος χέρι-χέρι.

Και! κυρίως! Είναι μυστηριώδης, άγνωστος! Καλώς ήρθες και καλώς φεύγεις, όποτε θέλεις, άγνωστε x-ρόνε.

Η ΘΕΪΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΔΕΙΚΤΗ

Η ΘΕΪΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΔΕΙΚΤΗ ΤΩΝ ΧΕΡΙΩΝ ΜΑΣ

(Θάνατος αστυνομικού με 15 χτυπήματα)

Με ένα μικρό λύγισμα του δείκτη, παίρνεις μια ζωή. Με 15 χτυπήματα? Μα εσύ θέλεις να πάρεις την ψυχή.

Το είχες προσχεδιασμένο, το είχες δει τόσες φορές στη φαντασία σου, που δεν ένιωσες ενοχές όταν όντως το έκανες, ούτε και κατάλαβες αν ήταν πρόβα ή πραγματικότητα.

Είσαι επαναστάτης? Διαμαρτυρόμενος? Παντοκράτορας? Τρομοκράτης? Ζωοκράτης? Αυτός που κρατάει τη ζωή κάποιου άλλου στα χέρια του? Που σπέρνει τον τρόμο? Γιατί? έχεις αυτή τη θεϊκή αυτή ικανότητα? Ποιος σου την έδωσε? Θέλεις να διαμαρτυρηθείς? Είσαι ενάντια στην εξουσία? Δεν σε καταλαβαίνει κανείς? "Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της"? Πήρε διαζύγιο ο μπαμπάς κράτος από τη μαμά πατρίδα? Φυλακίστηκε κάποιος άδικα?

Ναι, καλά κάνεις. Πρέπει να σταματήσουμε να μην αντιδρούμε. Ξύπνησες. Κι εγώ σκλήρυνα με αυτά που είδα.

Όμως ΠΟΛΥ ΑΓΟΥΡΑ ΞΥΠΝΗΣΕΣ.

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΕΙΣ ΑΦΑΙΡΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΖΩΗ?

Αφαίρεσε αυτή που είναι πιο κοντά σου. ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ. Για να μην έχεις και το χρόνο να μετανοήσεις. Εκεί, πραγματικά θα σε παραδεχτώ. Δώσε τη δική σου ζωή για να κερδίσεις κάτι. Έτσι όπως το κάνεις ΣΕ ΜΙΣΩ. Και πίστεψέ με, δεν είμαι μόνη.

Θέλω να έρθεις κοντά μου, μπροστά μου. ΝΑ ΜΕ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ, ΝΑ ΟΡΘΩΣΕΙΣ ΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ: "ΝΑΙ, ΣΚΟΤΩΣΑ ΓΙΑΤΙ... ΚΑΙ..."

χμμμ, Άραγε, θα μπορούσες? Πολύ ευγενικά στα λέω! Σιγά μην είσαι και περήφανος. Η ζωή σου απο δω και πέρα θα είναι μαύρη κι ας νομίζεις ότι εξουσιάζεις. Από τότε, κοιμήθηκες καθόλου?

Δεν μπορώ ούτε καν να φανταστώ ποιους εφιάλτες σου στέλνει το υποσυνείδητό σου.

ΤΟΥ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ ΟΙ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ

ΡΑΔΙΟΦΩΝΑΡΑ


Αστείος τίτλος, έτσι δεν είναι?


ΠΡΟΣ: ΠΑΡΑΓΩΓΟΥΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ

Ό,τι θέλεις κάνεις τη διάθεσή μου. Όταν επιλέγεις να παίξεις Βασίλη Παπακωνσταντίνου, νιώθω ότι τον έχεις εκεί, δίπλα σου και τραγουδάει ζωντανά. Μετά μου βάζεις το μινοράκι και αναρωτιέμαι: Πρέπει να συναντήσω τη Χαρούλα. Θα βρούμε άραγε πως θα γίνουμε Καρυάτιδες? Σε λίγο με κάνεις και κλαίω με το Φιλαράκι. Αν, σπάνια βέβαια, επιλέξεις και το "Πάτωμα", εεε, τότε είμαι ικανή να σε καλέσω κλαίγοντας.

Πολλές φορές έχω ξεκαρδιστεί στα γέλια μαζί σου. Πολλές φορές με έκανες να κλάψω. Στο κλάμα βγαίνουν όλες οι νότες σε μικρο-λυγμούς και ποτάμια που είναι ήδη αλμυρά, πριν την κατάληξή τους. Σε ακούω να μιλάς αμέριμνος, λες και δεν έγινε τίποτα. Μάλλον θα σε πήρε καμμία / κανένας ακροάτρια / ακροατής και θα σου έκανε κοπλιμέντο. Αμέσως αλλάζω. Με το "Γίνε κομμάτια", "Mallo" σου χορεύω, αφήνομαι, δεν ξέρω που βρίσκομαι, κλείνω τα μάτια και πετάω. Μετά μιλάς για κάτι κοινωνικά, πολιτικά, λες ότι τα βαριέσαι, ότι είναι Παρασκευή και (!) λες και τα υπονοούμενά σου. Δε σου κρύβω ότι πολλές φορές νομίζω ότι είναι για μένα, ναι! θέλω και λίγο αισθηματοψέμα!!! Θέλω να το κάνω, άφησέ με (ανθρωπάκι κι εγώ, θα το πετύχω να μην είμαι το κέντρο του σύμπαντός μου).

Όταν μιλάς για θάλασσες (!) για αφρούς και για διακοπές με ξεσηκώνεις, θα μπορούσα να πάρω επι τόπου τηλέφωνο το αεροδρόμιο, το λιμάνι για να ταξιδέψω (ή το ραδιο taxi!). Εσύ, ξέρεις ότι όταν παίζει το "Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ" θα το χορέψω και θα είμαι και σε χώρο ακατάλληλο για χορό. Ξέρεις όμως? Ναι, ακούω πολύ ραδιόφωνο, ο παραγωγός μπορεί να είναι άντρας ή γυναίκα, να είναι στον αέρα σε διαφορετικές ώρες, σε διαφορετικές συχνότητες, τόσα διαφορετικά πρόσωπα, μα είσαι πάντα ο ένας που θα καλλιεργεί τη φαντασία μου. Όταν έχεις το μικρόφωνο και εσύ που ζηλεύεις τους τραγουδιστές μπορεί να τραγουδάς ομορφότερα από πολλούς από αυτούς με τον πεζό σου λόγο.

ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΣΙΩΠΗΛΑ (παράξενο για μένα! όσοι με ξέρουν, ξέρουν! :-)) θα βγάλω την ψυχή μου ΓΥΜΝΗ στον ήλιο, στη σελήνη ή απλά σε ένα δωμάτιο. Τη βλέπω, λοιπόν, έτσι, ΓΥΜΝΗ, που μόνο εσένα δε ντρέπεται και οι νότες, οι διέσεις, οι μελωδίες, οι ρυθμοί και η φωνή σου την επουλώνουν αργά-αργά αλλά αποτελεσματικά. Μέχρι την επόμενη φορά.

Κι εσύ, ΤΙ ΤΥΧΕΡΟΣ / ΤΥΧΕΡΗ! έχεις μπροστά σου την οθόνη της ζωής μου και βλέπεις οτιδήποτε κάνω, οτιδήποτε νιώθω και σκέφτομαι. Και επηρεάζεσαι κι εσύ και οι επιλογές σου και τα συναισθήματά σου. Είμαι εκεί όταν χορεύω, με βλέπεις. Εσύ δακρύζεις ή ξεκαρδίζεσαι, μα πάντα, φωνή σταθερή.

ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΙΚΟ.

"Ωραίοι οι Άνθρωποι, Αλλά..."

"Ωραίοι οι Άνθρωποι, Αλλά..." (στίχοι από τραγούδι - ερμηνευτής: Κ. Χατζής)

Τι ωραία που είναι ΟΟΟΟλα αυτό το καλοκαίρι
Τι ωραία που ένιωσα για τα πρώτα 30 δευτερόλεπτα
στο ΠΡΩΤΟΜΠΑΝΙΟ μου το Σάββατο (κατά το "Πρωτοβρόχια")
Του γιου μου η μάνα είμαι εγώ
αλλά
ποιας απίστευτης ομορφιάς είναι γιος πραγματικά?
Τι συναίσθημα απογειωτικό
η αφή του ακροδάκτυλου που αγγίζει
το μεταξο-βελούδινο του πέταλου της ροδιάς?
Πόσο τέλειες γεωμετρικά καμπύλες σχηματίζουν
ώρες-ώρες τα σύννεφα τα μπαμπακιένια του Αττικού ουρανού?
Τι μυρωδιά στο φαγητό
το τόσο σπάνιο
που σου θυμίζει τη γιαγιά... (σχεδόν τη βλέπεις: και τη μυρωδιά και τη γιαγιά)
το άκουσμα της σιωπής
της απόλυτης
και της γαλήνης που αγαλλιάζει
το κορμί
ακόμη καλύτερη η γαλήνη αυτή όταν προκαλείται από κάποιον
γιατί, ΦΙΛΕ ΜΟΥ, αυτό το σώμα (το δικό μου) νευρικό ήταν πάντα
και προσπαθεί να γαληνέψει.

ΓΙΑΤΙ? Μ' όλα αυτά τα από πάνω ΔΕΝ ΣΥΓΚΙΝΟΥΜΑΙ
ΔΕΝ ΑΡΚΟΥΝ!!!

ΦΩΝΑΖΩ, ΣΤΡΙΓΓΛΙΖΩ

ΕΕΕΕ, εραστές, παιδιά, φίλοι, οικογένεια και γνωστοί!!!

ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΓΙΑ ΚΑΦΕ, ΓΙΑ ΠΕΡΙΠΑΤΟ, ΓΙΑ 5ΛΕΠΤΟ ΣΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ
ΒΟΛΤΑ ΜΕ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ (προτιμώ τα παγοπέδιλα)

ΚΑΝΕΙΣ??? ΚΑΝΕΙΣ??? κανείς? Τι κάνεις δηλ. και δεν μπορείς?

ΤΙ? Να ανταλλάξουμε μηνύματα? Στο facebook? Στη διεύθυνσή σου? ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ, ΤΗΝ ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ??? με αρχεία και φωτογραφίες που ούτε καν
το χαρτί τους δεν μπορείς να αγγίξεις?

ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ. Με το τυφλό σύστημα δακτυλογραφίας που έμαθα, 18άρικο τότε, τολμώ να πω πως μου θυμίζω πιανίστα όταν γράφω αυθόρμητα, έτσι, όπως τώρα. Αν τα έγραφα χειρόγραφα, δεν θα προλάβαινα τις σκέψεις, δεν θα προλάβαινα να κάνω τα λάθη που βλέπεις εδώ. Θα ήταν πιο σμιλεμένο το αποτέλεσμα, βέβαια. Αλλά εδώ, θέλω να ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΠΑΡΑΠΟΝΑ!!! (εαυτός μου: "μπα? τι λες? μου επιτρέπεις να κάνω παράπονα?")

ΘΕΛΩ ΝΑ Σ' ΑΓΓΙΞΩ. ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΣΕΙ Ο ΚΑΦΕΣ ΣΤΟ ΛΕΥΚΟ ΦΟΡΕΜΑ
ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΡΑΣΙ ΝΑ ΔΩ ΤΟ ΦΕΛΛΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ Ο ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ
ΝΑ ΤΟ ΒΓΑΛΕΙ, ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΤΑΤΑ.
θέλω να τσακωθούμε για το λογαριασμό.
να γελάσω.

Τι αστεία, τι κλάματα, τι παράπονα, τι υποσχέσεις θέλεις
για να 'ρθεις??? ή να 'ρθω???

ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΟ ΠΟΥ
ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΟ ΠΟΤΕ

ΤΩΡΑ.


Υ.Γ.1: "... η μοναξιά τους παγώνει." (στίχοι από τραγούδι - ερμηνευτής: Κ. Χατζής)
Υ.Γ.2: Είμαι στα όριά μου. Θέλω να βγουν πολλοί (πολλοί όμως) άνθρωποι από τη ζωή μου, μα και καινούριοι να 'ρθουν. Αλλιώς, αλλιώς δεν ξέρω, πες μου εσύ, αναγνώστη.

Υ.Γ.3: Κοίτα που θα σε πάω εγώ!!! - φωτογραφία.

Υ.Γ.4: Μόλις πήραν τηλ. 2 φίλοι. Ευχαριστώ Θ.Ι.!

ΑΠΛΟΥΣΤΑΤΑ

ΕΡΩΤΙΚΟ #2: "ΑΠΛΟΥΣΤΑΤΑ"

πλούσιος
απλός

άπληστος
κυνηγός

θάλασσα
άλας

γι' άλλα
αλλά

δάκρυ
μια άκρη

παλάτι
άμμος και βράχι

θάνατος
Ιθάκη

γη
Παναγία

αέρας
ασφυξία

ορυκτό
ομορφιά

θέατρο
ηθοποιός

όχι!

φωτιά

σκηνοθέτης εγώ

στη ζωή μου.

Υ.Γ.1: Αυτό το ερωτικό έχει αποδέκτη: αυτήν που βλέπω όταν κοιτάζω μέσα στα 7 ενωμένα τζάμια.

Υ.Γ.2: Θα προσπαθήσω, φίλε, καλλιτέχνη και σοφέ Κυριάκο, να αφήσω το τιμόνι.

ΓΕΝΕΘΛΙΑ

ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΜΟΥ ΣΗΜΕΡΑ


ΚΑΙ ΝΑΙ!!! Θέλω δώρο
Μπορείς?

Το Μιχάλη Χατζηγιάννη
στην πόρτα του σπιτιού μου
εκεί που καμμιά φορά
"η αγάπη μένει"
με MARTINI ή... χωρίς

Δεν μπορείς?
Τότε μία βόλτα στο "Μυαλό του John Malkovich"

Δύσκολο?
Μια μεγάλη αγκαλιά
και διπλές ανάσες, ταυτισμένες

"Ένα party με ραδιάκι φορητό"?

στην άμμο με φίλους και κιθάρες και ΦΩΤΙΕΣ?

Δεν έχεις χρόνο σήμερα, δε θα με δεις?

Κρίμα, θέλω να με δεις.
Το τελευταίο είναι πιο δύσκολο?

ok,
μία χαμηλή πτήση στην ομορφιά
της Αττικής
με ελικόπτερο
από το Baladeur (www.baladeur.gr)

Ακριβό?
εντάξει.

Ούτως ή άλλως
απ' αυτούς που αγαπώ
παίρνω δώρα
όταν δίνουν και γελούν
αλλά
και όταν δακρύζουν και πονούν
βαθιά
κι ας μην το παραδέχονται.

Μου αφιερώνω το "Νυχτερινή Εκπομπή", το παλιό τραγούδι.
Σε ευχαριστώ, Οδυσσέα, φανταστικέ μου παραγωγέ που χτες μου το θύμισες.
(κατά το "φανταστικέ τροχονόμε")

Με αγάπη στους φίλους, στις αγάπες μου και στους άγνωστους αναγνώστες

Η δική σας Indiana
με διψήφια ηλικία! Ακόμα διψήφια! (τι καλά!)

ΟΜΑΔΑ ΒΕΛΤΙΩΣΗΣ (!) ΨΥΧΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΟΜΑΔΑ ΒΕΛΤΙΩΣΗΣ (!) ΨΥΧΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ή
"ΝΕΡΟΠΟΝΤΗ" ΔΑΚΡΥΩΝ (σαν το νέο cd του Αλκίνοου Ιωαννίδη)

(Ενημέρωση για εσένα, αναγνώστη μου: Συμμετέχω κι εγώ σε μια ομάδα, πως να στο πω, που άλλες φορές σε βοηθάει να επιβιώνεις, άλλες φορές σε εκνευρίζει, άλλες σε προβληματίζει, αλλά (!!!) το καλύτερο πολλές φορές ανεβαίνεις επίπεδο σκέψης ή και ποιότητας ψυχής. Μου είπε, λοιπόν, μία κυρία ότι όταν δεν βρίσκομαι εγώ στην ομάδα κάνει καλύτερη δουλειά, τον τελευταίο καιρό όλο τέτοια μου λέει και συμφωνούν και κάποιοι άλλοι)

ΟΧΙ!!!

Δε θα σε αφήσω αυτή τη φορά.


Κλαίω?
Μου λετε "είσαι πολύ βαριά για μας, δεν αντέχουμε"

Γελάω?
Μου λέτε "το 'ριξες πάλι στο σο - ρο - λοπ"

Σκέφτομαι?
Μου λέτε "όλο φιλοσοφείς"

Αναλύω?
Μου λέτε "τη λογική βάζεις, συναίσθημα βάλε"

Μιλάω συναισθηματικά?
Με λέτε "παιδί"

ΟΧΙ, θέλω να το πετύχω αυτό, να μου γίνει μάθημα το πάθημα.

ΝΑ ΜΗ ΜΕ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΣΚΑΓΙΑ
Να μη δουλεύεις το νου και την ψυχή σου μέσα από μένα,
Να μην είμαι ο εύκολός σου στόχος
Δεν είμαι θύμα, ΟΧΙ

Είμαι ανοιχτή και ΕΛΕΥΘΕΡΗ πλέον
και σε φοβίζει αυτό
τώρα το βλέπω
ΣΕ ΦΟΒΙΖΕΙ
Τώρα, που έχω τριανταρίσει ΚΑΤΑΛΑΒΑ
να ΚΟΨΩ, ΝΑ ΚΟΨΩ (επιτέλους) ΤΑ ΙΔΕΑΛΙΣΤΙΚΑ του στυλ "ειρήνη στον κόσμο"
Πολύ σημαντικά, βέβαια!

ΑΛΛΑ, βρε εαυτέ
ΠΩΣ???????
ΠΩΣ???????
να κάνεις εαυτέ (που άμα θέλεις, ΜΠΟΡΕΙΣ!!! ... τι τον θες τον καυγά? Λ. Μαχαιρίτσας)
έκκληση για ΕΙΡΗΝΗ

ΑΦΟΥ ΜΕΣΑ ΣΟΥ
ΔΕΝ ΔΕΝ ΔΕΝ ΔΕΝ ΔΕΝ ΔΕΝ ΔΕΝ ΔΕΝ την έχεις κατακτήσει

ΠΩΣ ΚΡΙΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ
ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ?

Απέκτησε ΕΣΥ (εαυτέ) ένα ΚΑΛΟ ΠΑΡΟΝ ΠΑΡΟΝ ΠΑΡΟΝ ΠΑΡΟΝ
για να χτιστεί και το μέλλον.

Συνομιλητή, ας γυρίσουμε σ' εσένα: Μου αποκάλυψες, λοιπόν, μπροστά σε όλους ΝΑ ΜΗΝ ΕΡΧΟΜΑΙ. Και σου είπα, εντάξει, δεν θα έρχομαι. Μα στο ΤΕΛΟΣ, είπες: "Πως θα ΤΟ δουλέψουμε αν δεν έρθεις?"
Όχι, δεν θα δουλέψεις, συνομιλητή, το νου και την ψυχή σου μέσα από μένα.


Υ.Γ.: Είναι τα γενέθλιά μου αύριο και, ΞΕΡΕΙΣ? Ήθελα να σε κεράσω, να κεράσω όλη την ομάδα. Αλλά τσακωθήκαμε και δεν στο είπα. Γίνομαι τώρα ένα διψήφιο νούμερο, που μου φάνηκε ότι ένας χρόνος που πέρασε ήταν αιώνες ολόκληροι, ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΑΛΛΑΞΕ ΟΛΟ ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ κι εσύ κι εγώ.

ΕΧΩ ΕΡΩΤΕΥΤΕΙ ΤΟΝ...

Σε αυτή την ανάρτηση θα καταλάβεις το μέγεθος της τρέλας μου. ΧΑ-ΧΑ και όμως!!!! Αυτή είναι η πιο βαθιά μου και απλή αλήθεια.

ΓΙΑΤΙ Η ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΛΗ!!!

ΔΗΛΩΣΗ - ΔΗΛΩΣΗ --- ΕΚΤΑΚΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: Εδώ και μήνες: Έχω ερωτευτεί το Χριστό. Και ΚΑΘΟΛΟΥ δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Παραπάνω από 3 δεκαετίες μας πήρε. Εκείνος έδινε, έδινε... ΧΑΜΠΑΡΙΑ ΕΓΩ!!! Μου έδειχνε... απ' την άλλη εγώ. Με καλούσε... στο αθόρυβο εγώ. Και, τώρα!!! ΕΥΤΥΧΙΑ!!! Εκείνος με αγκαλιάζει, κυριολεκτικά. Με αγκαλιάζει. Δίνεται όσο κι εγώ, άπειρα. Μου δείχνει τα μικρά θαύματα της καθημερινότητας. Είναι ο καλύτερος ξεναγός για την ομορφιά της φύσης. Οδηγεί τα μάτια μου στο όμορφο. Αυτόματα κι αβίαστα.

Μικροί, όπως όλοι κάναμε ερωτήσεις του τύπου "Σε ποια εποχή θα ήθελες να ζεις?". Και εγώ απαντούσα: "Όταν ζούσε ο Χριστός" και ΤΟΝΙΖΑ: "Όμως να τον ήξερα, να ήμουν κοντά του." Μη με πάρεις για ακραία θρησκόληπτη, δεν είμαι. Κάθε άλλο. Όμως, τελευταία, μιλάω και με τον μπαμπά του. Ξέρεις τι καλό μου κάνει? Δεν μπορώ να το περιγράψω ούτε με ζωγραφική, πόσο μάλλον με λέξεις. Ίσως κάποιος με Νόμπελ Λογοτεχνίας να μπορούσε, και πάλι, δεν είμαι σίγουρη.

Θέλω να του μοιάσω. Και μαλλί άφησα. Απλά, είμαι πιο δυτικού τύπου (με κάτι κιλάκια παραπάνω), πιο σκούρα, γυναίκα, όχι τόσο ταπεινή, πολύ περισσότερο εγωίστρια... και... και... ΕΧΩ ΠΟΛΥ ΔΡΟΜΟ ΑΚΟΜΑ? Έτσι δεν είναι?

Και Καλό Πάσχα θα έχουμε. Γιατί ξέρουμε, μετά τη βροχή της Μεγάλης Παρασκευής και το μουντό του Σαββάτου θα είναι λαμπερός ο ήλιος της Κυριακής. Ξέρουμε, θα αναστηθεί. Ξέρουμε, θα αναστηθεί. Εκείνοι, όμως, τότε, δεν το ήξεραν.

ΠΟΝΑΩ, ΠΟΝΑΩ! ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ! ΠΟΝΑΩ! ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΛΕΥΚΟ ΒΑΜΒΑΚΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΡΑΙΩΜΕΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΣΑΝ ΥΛΗ!

Δεν ξέρω αν είναι θυμός. Θέλω συχνά να σπάσω πράγματα, αλλά ούτε αυτό κάνω. Τον καινούριο εαυτό μου δεν μπορώ να συνηθίσω και τις αλλαγές του δεν μπορώ να προφτάσω. Είναι σαν με κάθε δάκρυ, με κάθε λύπη να ξεφλουδίζεται και μια όψη, σιγά-σιγά, βασανιστικά και λυτρωτικά. Σαν κάποιους παλιούς πίνακες ζωγραφικές, σαν αυτές τις διαφημίσεις που δείχνουν το δέρμα του φωτομοντέλου να βγαίνει και να εμφανίζεται το όμορφο.

ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟ ΟΜΟΡΦΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΔΕΝ ΣΥΓΚΡΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΟΜΟΡΦΟ. ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ.

Και τον έχω βρει τον καθρέφτη μου. Τον Άνθρωπό. Τον ιδεαλιστή. Τον παραμυθά και τον παραμυθένιο. Όταν δεν είμαι καλά. Τον σκληρό και τον αληθινό. Όταν είμαι καλά. Και τον έχω ξαναβρει. Σε άλλο πρόσωπο. ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΝΩ ΤΟ ΣΩΣΤΟ (για μένα). Δίνομαι. Χωρίς κινήσεις "σκάκι", με αμεσότητα. ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΝΩ ΤΟ ΛΑΘΟΣ (για κείνον). Δίνομαι. Χωρίς κινήσεις "σκάκι", με αμεσότητα.

Όπως λέει το τραγούδι "...προσπαθώ να κλέψω το γλυκό μεσ' απ' το βάζο..." Αυτό είναι το κακό. Θέλουμε να το κλέψουμε το γλυκό γιατί είναι ψηλά. Αν ήταν στο τραπέζι και το φτάναμε, θα το αγαπούσαμε τόσο? Εκεί φαινεται η αγάπη. Να μην αγαπάς κάτι επειδή δεν μπορείς να το φτάσεις, μα επειδή το αγαπάς. ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΞΑΣΤΕΡΑ. Χωρίς αναλύσεις. Το βλέπεις, το αγαπάς, το αγκαλιάζεις, το φιλάς, το νιώθεις, σε απογειώνει. Κι ας βλέπεις το φινάλε απ' την αρχή. Εγω, να σου πω, δεν το βλέπω πια. Έχω τυφλωθεί για παρελθόν και μέλλον.

Μέχρι εδώ σήμερα. Αφού σταμάτησε το δάκρυ, σταματάω να γράφω.

Ευχαριστώ που με αφήνεις λίγο να σου μοιραστώ για να με ξαναταξιδέψεις. Διάβασέ με.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΥΠΕΡ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ (=υπεραξία+δημιουργία)

Καλημέρα. Ανοίγουν μάτια. Μια φωνή σου λέει: "Είναι εφτάμιση, τελευταία φορά στο λέω." Σηκώνεσαι. Αμέσως, δε χάνεις δευτερόλεπτο: καφέ! τσιγάρο! Και σ' αυτά τα πρώτα δευτερόλεπτα, κεραυνός σε χτυπάει σε μυαλό, καρδιά, ψυχή! Έχω παιδί. Πας. Είναι όρθιος και κοιτάει έξω από το παράθυρο. Αυτό το παιδί! Δεν φωνάζει να σε ξυπνήσει. Περιμένει. Όποτε σε νιώσει να είσαι κοντά θα σου μιλήσει.

Όλες οι κινήσεις προετοιμασίας γίνονται γρήγορα. "Βάλ' το στα πόδια!" Και βγαίνεις!!! ΕΚΕΙ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΟΛΑ. "ΕΞΩ ΖΩ ΕΓΩ - ΕΞΩ ΖΩ ΕΓΩ - ΕΞΩ ΖΩ ΕΓΩ" ΛΕΣ. Δεν έχω τίποτα. Δεν ανήκω σε κανέναν κι όμως σ' έχω και μ' έχεις. Προσπαθώ να σκεφτώ το "no possessions" του John Lennon στο Imagine. Λες, ότι αν συμβεί οτιδήποτε "ατυχές", θα μείνω με αυτά τα ρούχα, αυτά τα παπούτσια και αυτή τη τσάντα. Και κάνεις εξάσκηση: "πώς θα ήταν".


ΛΕΣ ΚΑΜΜΙΑ ΔΕΚΑΡΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ, καλό αυτό!


Μετρό, ααα, ναι, καλικαντζαράκια πολλά. Ακούς μουσική και, παραδόξως, όλοι κινούνται με αυτής της μουσικής της νότες και τις παραφωνίες. Και ξεκινάει ΤΟ ΤΑΞΕΙΔΙ (με έψιλον γιώτα το θέλω, πρόβλημα κανείς?) Πρώτα βλέπω μπροστά μου το όνομά μου στο αρσενικό του με ένα "Αγ." μπροστά. Λες: μεγαλείο... κλείνω τα μάτια μου από δω και πέρα. ΜΟΥΣΙΚΗ. Η φαντασία στο έπακρο, ό,τι ονειρεύτηκα την προηγούμενη νύχτα, αλλά και ό,τι μοιάζει σ' αυτή τη - χωρίς λακούβες - ταχύτητα του μετρό. π.χ. η απογείωση αεροπλάνου, τα λίγα δευτερόλεπτα πριν τον ύπνο που νιώθεις τόσο ανάλαφρος. Ανοίγω τα μάτια για να με χαιρετήσει η Μελίνα. Υποκλίνομαι νοερά. Πολύς κόσμος μπαίνει.

Βγαίνω.

Πόσα βήματα? 100 ίσως, στο γραφείο. Ξέρεις? ΤΟ ΛΑΤΡΕΥΩ. Είναι όμορφο. Είμαι περήφανη. Ταπεινή, προσπαθώ. ΚΑΛΗΜΕΡΑ.


Υ.Γ.: Να πω ιδέα??? Θα έπρεπε η μέρα και η νύχτα να υπολογίζονται σαν δύο μέρες.

ΕΡΩΤΙΚΟ: ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Γη, γη πρώτα θα γίνω

κόντρα στη φύση μου

κόντρα και στην ανάσα μου

την άστατη

ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ

----- Να προσπαθήσω χρειάζεται για να στη χαρίσω -----

Φωτιά, δεύτερη και ισχυρή

δύναμη θα σου δίνω

και ισχύ

και κατακόκκινα βράδια

ΛΑΓΝΕΙΑ

----- Δε θα σ' αφήσω να κρυώσεις -----

Αγέρας, αχ, αγέρας

ευεργετικός

να νιώθεις ότι ζεις

γιατί κινείται κάτι αόρατο

ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ

----- Με απαλό φύσημα θα σε ξυπνώ -----

ΝΕΡΟ! ΝΕΡΟ!

Αυτό είμ' εγώ

Υγρό στοιχείο

μόνο καπάκι μη μου βάλεις

ΑΛΧΗΜΕΙΑ

----- Θα παίρνω ό,τι μορφή θέλεις μ' ένα άγγιγμά σου

και ό,τι χρώμα θέλεις με ένα απ' τα φιλιά σου -----

Υ.Γ.: ΕΡΩΤΙΚΟ... θα έπρεπε να υπάρχει αποδέκτης?

ΔΙΑΒΑΣΕ ΜΕ

ΝΑ ΣΟΥ ΜΙΛΗΣΩ ΑΝΟΙΧΤΑ???

ΒΑΡΕΘΗΚΑ!!!

ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ!!!

(κι αυτό με ωραίο χρώμα, βλέπεις? για να το δεχτείς πιο μαλακά) Βαρέθηκα να σου μιλάω για κήπους, για ελιές, για περηφάνια, για αγάπη, για έρωτα, για τη σελήνη, για συναισθήματα, ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΣΙΓΓΟΥΝΗ ΘΥΜΟ, για το φόβο που πάντα προσπαθώ να χρωματίσω.

Πάντα πάλευα για κάτι. Κι εσύ. Το ξέρω. Χαμογελούσα. Να δώσουμε ρούχα στα παιδιά. Να δουλεύω για τα παιδιά με κινητικά προβλήματα. Να σώσω τη γη. Να κλείνω τα φώτα. Να πάω στη συναυλία για το τσουνάμι. Να πάω στη δενδροφύτευση. Να κατέβω (επιλεκτικά) στην πορεία. Όλοι το κάνουμε με κάποιον τρόπο. Μου άρεσε να νιώθω ότι δίνω. ΠΑΙΧΝΙΔΙ μου φαίνονταν, με σοβαρότητα εκφράζονταν.

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΟΜΩΣ κάτω από το εξής ασφαλέστατο πρίσμα:

Δεδομένο το χρηματικό αντίτιμο για την εργασία

Δεδομένη η διασκέδαση, οι φίλοι, τα καλοκαίρια

Δεδομένη η ζωή μου.

ΑΥΤΟ ΑΛΛΑΞΕ!!! Νιώθω πως μπορεί, πολύ εύκολα, πολύ τυχαία, πολύ ή λίγο αιματηρά, πολύ ευτυχώς να πεθάνω. Και φοβάμαι. Μήπως θα έχω αφήσει μισοτελειωμένες σχέσεις και συναισθήματα. Μόνο ένα συναίσθημα τολμάω να γράψω, μα πάλι στα συναισθήματα γυρνώ κι ας είπα στην αρχή του κειμένου "όχι". Σ' αγαπώ... μήπως και δεν προλάβω να σε γνωρίσω.

Κάθε Άνθρωπος και Κήπος

Κάθε άνθρωπος έχει έναν κήπο.

Θα έλεγες ότι για την αξία του κήπου θα μετρούσαν στοιχεία όπως: η έκταση, η περιοχή, το πόσο σπάνια είναι τα φυτά. Το πόσο τροπικά είναι τα δέντρα, το αν ο ιδιοκτήτης καλεί διασήμους για party. Το αν είναι κοντά στη θάλασσα, το αν έχει χτιστό barbecue ή θάμνους με σχήματα ζώων. Όμως, μάλλον, όλα αυτά θα ήταν τόσο δαπανηρά και χρονοβόρα και εφήμερα...

Έχουμε, λοιπόν, όλοι μας ένα κήπο. Και αυτό που μετράει είναι το πόσο τον αγαπας, δηλαδή τον αφήνεις να ζήσει για να ζήσει και όχι να υπάρχει για σένα. Αν, για παράδειγμα, αγκαλιάζουμε και φιλάμε τους βασιλικούς μας. Το ήξερες ότι αν το κάνεις αυτό στο βασιλικό, αυτός γεμίζει το χώρο μυροβολιά?

Ο δικός μου ο κήπος έχει χώμα, ΠΟΛΥ χώμα, να κυλιούνται τα παιδιά των φίλων, το παιδί, μα και οι μεγάλοι να ξαπλώνουν ανάσκελα και να κουνάνε χέρια πόδια για να σχηματίσουν μια πεταλούδα στο χώμα. Αυτό το χώμα είναι ιδανικό για τους φίλους που έχουν μηχανές Cross (έτσι δεν τις λένε?). Κάνουν τις τρέλες τους. Φυτεύουν ο καθένας ό,τι λουλούδι θέλει. Και δεν τσακώνεται κανένας για το χώρο του, αφού, όσο πληθαίνουν οι φίλοι, ο κήπος μεγαλώνει.

Ναι, αυτός ο κήπος έχει δική του βούληση.

Έχει και ελιές, πολλές ελιές και κάθε φορά που θα έρχονται φίλοι, θα στέφονται όλοι με ένα στέμμα από κλαδί ελιάς. ΝΑΙ, μην αντιστέκεσαι, οι φίλοι αξίζουν στέμμα. Και μόνο που σε αντέχουν τόσα χρόνια...

Μα, το καλύτερο, θα είχε ένα πλακόστρωτο για χορό. Ένα ΜΑΓΙΚΟ πλακόστρωτο. Σε αυτή την πίστα ο καθένας ακούει την αγαπημένη του μουσική και όχι όλοι την ίδια. Και, παραδόξως, οι διαφορετικές κινήσεις όλων των χορευτών ταιριάζουν.

Εκεί δεν υπάρχει ούτε μία κάμερα, ούτε βιντεοσκοπούμε τίποτα, ούτε θέλουμε. Έχουμε και μία συσκευή που αποκλείει την ακτίνα του βλέμματος του δορυφόρου.

Γι' αυτό και δεν μπορώ να στο δείξω με τύπο "τηλε", δε φαίνεται τίποτα από μακρυά. Θα πρέπει να έρθεις και να το ζήσεις.

Indiana

Υ.Γ.: Ο δικός σου κήπος? Πως είναι? Μοιράσου...

ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ (κυριολεκτικά το "διάσταση")




ΠΟΛΥΣ ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΓΡΑΜΜΗ τη μονοδιάστατη, από αριστερά μέχρι δεξιά στη σημερινή πολιτική μας. Όλες οι θέσεις κατειλημμένες. Στην τέχνη έχουμε φτάσει στην τέταρτη διάσταση (ίσως και σε πέμπτη). Ο Άινσταιν μίλησε για 11 διαστάσεις! Και στην πολιτική, μόνο μία?

Έτσι, λοιπόν, έλεγα να κάνουμε μία προέκταση, φαινομενικά κωμική, αλλά που ξέρεις? Μπορεί να δώσει καμμιά ιδέα. Να προεκταθούμε, δηλαδή, σε ΒΟΡΡΑ και ΝΟΤΟ.

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, το Βορρά. (1) Θα μπορούσε να είναι σαν ομπρέλλα για αριστερά και δεξιά, δηλ. (όπως στην Κίνα που μου περιέγραψε ο φίλος Παντελής) κάποιο κόμμα που θα βρίσκεται σε αυτό τον άξονα να παίρνει στοιχεία π.χ. την κοινωνική θεωρία από την αριστερά και τη διάρθρωση μίας ιδιωτικής εταιρείας από τη δεξιά. Βέβαια, (2) θα μπορούσε να είναι και τελείως καινούρια η θεωρία ενός κόμματος του Βορρά.

Δεν θα μπορέσω να το αναλύσω πολύ καλά, γιατί στερούμαι πολιτικών σπουδών και ιστορίας, ΑΛΛΑ, Η ΙΔΕΑ, πώς σου φαίνεται?

ΑΡΙΣΤΕΡΑ - ΔΕΞΙΑ ----- ΒΟΡΡΑΣ - ΝΟΤΟΣ (εδώ νέα κόμματα, νέες, καινοτόμες θεωρίες!)

Υ.Γ.: Αααα, για δες τι βρήκα ψάχνοντας για εικόνα. Κάνε μια βόλτα εδώ "Πολιτική Πυξίδα" και κάνε κλικ στο "Take the Test" στη λίστα αριστερά. Το αποτέλεσμα είναι σε άξονα xy. http://www.politicalcompass.org/

Indiana

ΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΜΟΥ



Θέλω να γίνω η θάλασσίτσα του Θαλασσινού
Το ξαδελφάκι - συνωνοματάκι του Γιαννάκη του Κότσιρα
Να κάνω το Τρίφωνο Τετράφωνο με τη φάλτσα μου τέταρτη φωνή
Να προσπαθήσουμε με τη Χάρις να γίνουμε καρυάτιδες,

Να χτίσουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το βενζινάδικο στα σύννεφα με τη μαμά Άλκηστη
και να πετάξουμε, όπως πέταξε στο video-clip του "Λάβα"
Να αγοράσω στο Βασίλη Παπακωνσταντίνου αυτόν το σπάνιο παπαγάλο
που λέει "Τους ξεφύγαμε"
και να του πω ότι είναι όμορφος (ο Βασίλης, όχι ο παπαγάλος).

Να πάμε σ' ένα καπηλιό με τον Πάνο και να βρούμε κι άλλα ματάκια
αφού τώρα τα μάθαμε τα "κόλπα τα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία"
Με το Σαββόπουλο, του οποίου πραγματικά ντρέπομαι το μεγαλείο,
να πάμε στις σχολές και να κερνάμε και να μας κερνάνε "ροφήματα στα κυλικεία"

Με το Μιχάλη Χατζηγιάννη να αγκαλιαστούμε, μήπως και λυθεί το Κυπριακό
και να διοργανώσουμε συναυλίες σε παραλίες
Να κάνω χορευτικά στη Ραλλία, τη Μελίνα και το Νίκο Πορτοκάλογλου
(θα εξασκηθώ, παιδιά, θα μάθω, θα σας βγάλω ασπροπρόσωπους)

Τέλος, να πείσω το Λαυρέντη να βάλει υποψηφιότητα στις επόμενες εκλογές
και να πείσω όλους τους παραπάνω και άλλους, άλλους, σημαντικούς
μα που ξεχνάει το πολυζαλισμένο μυαλό μου
να κάνουν μία ΤΕΡΑΑΑΣΤΙΑ συναυλία σε μια κρουαζιέρα
στην απέραντη της Μεσογείου
που δε θα ξεχάσουμε ποτέ.

Να τους υποκλιθώ, να τους πω "Σ' ΑΓΑΠΩ"

Indiana

ΑΥΤΗ ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΡΙΣΗ!!!

Κρίση? ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΣΗ ΑΥΤΗ! «ΕΓΩ θα σου πω» («Εμείς οι Έλληνες τα ξέρουμε όλα, μπράβο μας!», από διαφήμιση καφέ Bravo)

Ήμουν λοιπόν στο γραφείο και, έσπαγα το κεφάλι μου για τη δουλειά μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή. Στη μέση μιας περιόδου που όλοι ονοματίζουν κρίση, σκεφτόμουν ότι η ζωή μου δεν έχει αλλάξει προς το αρνητικό τόσο πολύ. Και, ξαφνικά, με πιάνει σύγκρυο.

ΑΜΑΝ! Να μία κρίση που θα ήταν Η κρίση: Να «πέσουν» όλα τα ηλεκτρονικά συστήματα, όλα τα αρχεία, όλοι οι server, όλα τα κεντρικά αρχεία των πολυεθνικών, του κράτους, των επαγγελματιών και των ιδιωτών. Το internet, το facebook. ΟΛΗ Η ΔΟΥΛΕΙΑ που μέχρι τώρα έχει γίνει από εκατομμύρια ανθρώπους εδώ και τόσα χρόνια. Όλη η δουλειά που έχεις κάνει ΕΣΥ κι εγώ, τίποτα να μην υπάρχει πια. Να μη δουλεύει ΤΙΠΟΤΑ. Μαύρες οθόνες παντού. Να ανάβεις το κουμπί και να μη γίνεται τίποτα. Ο,τιδήποτε ηλεκτρονικό να έπαυε να υπάρχει!!!

Σκέψου το... Μια κρίση ΧΩΡΙΣ ΒΙΑ, μα με τόσο έντονο αντίκτυπο! Τι θα κάναμε τότε? Σε ποια εποχή θα γυρίζαμε το χρόνο?

Αγωνία με πιάνει, περίμενε, κλείνω, πάω να κάνω back up. Ή μάλλον όχι, αφού δε θα δουλεύει ο Η/Υ. Υπάρχει άραγε σωτηρία από μια τέτοια καταστροφή?

Indiana