ΕΧΩ ΕΡΩΤΕΥΤΕΙ ΤΟΝ...

Σε αυτή την ανάρτηση θα καταλάβεις το μέγεθος της τρέλας μου. ΧΑ-ΧΑ και όμως!!!! Αυτή είναι η πιο βαθιά μου και απλή αλήθεια.

ΓΙΑΤΙ Η ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΛΗ!!!

ΔΗΛΩΣΗ - ΔΗΛΩΣΗ --- ΕΚΤΑΚΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: Εδώ και μήνες: Έχω ερωτευτεί το Χριστό. Και ΚΑΘΟΛΟΥ δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Παραπάνω από 3 δεκαετίες μας πήρε. Εκείνος έδινε, έδινε... ΧΑΜΠΑΡΙΑ ΕΓΩ!!! Μου έδειχνε... απ' την άλλη εγώ. Με καλούσε... στο αθόρυβο εγώ. Και, τώρα!!! ΕΥΤΥΧΙΑ!!! Εκείνος με αγκαλιάζει, κυριολεκτικά. Με αγκαλιάζει. Δίνεται όσο κι εγώ, άπειρα. Μου δείχνει τα μικρά θαύματα της καθημερινότητας. Είναι ο καλύτερος ξεναγός για την ομορφιά της φύσης. Οδηγεί τα μάτια μου στο όμορφο. Αυτόματα κι αβίαστα.

Μικροί, όπως όλοι κάναμε ερωτήσεις του τύπου "Σε ποια εποχή θα ήθελες να ζεις?". Και εγώ απαντούσα: "Όταν ζούσε ο Χριστός" και ΤΟΝΙΖΑ: "Όμως να τον ήξερα, να ήμουν κοντά του." Μη με πάρεις για ακραία θρησκόληπτη, δεν είμαι. Κάθε άλλο. Όμως, τελευταία, μιλάω και με τον μπαμπά του. Ξέρεις τι καλό μου κάνει? Δεν μπορώ να το περιγράψω ούτε με ζωγραφική, πόσο μάλλον με λέξεις. Ίσως κάποιος με Νόμπελ Λογοτεχνίας να μπορούσε, και πάλι, δεν είμαι σίγουρη.

Θέλω να του μοιάσω. Και μαλλί άφησα. Απλά, είμαι πιο δυτικού τύπου (με κάτι κιλάκια παραπάνω), πιο σκούρα, γυναίκα, όχι τόσο ταπεινή, πολύ περισσότερο εγωίστρια... και... και... ΕΧΩ ΠΟΛΥ ΔΡΟΜΟ ΑΚΟΜΑ? Έτσι δεν είναι?

Και Καλό Πάσχα θα έχουμε. Γιατί ξέρουμε, μετά τη βροχή της Μεγάλης Παρασκευής και το μουντό του Σαββάτου θα είναι λαμπερός ο ήλιος της Κυριακής. Ξέρουμε, θα αναστηθεί. Ξέρουμε, θα αναστηθεί. Εκείνοι, όμως, τότε, δεν το ήξεραν.

ΠΟΝΑΩ, ΠΟΝΑΩ! ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ! ΠΟΝΑΩ! ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΛΕΥΚΟ ΒΑΜΒΑΚΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΡΑΙΩΜΕΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΣΑΝ ΥΛΗ!

Δεν ξέρω αν είναι θυμός. Θέλω συχνά να σπάσω πράγματα, αλλά ούτε αυτό κάνω. Τον καινούριο εαυτό μου δεν μπορώ να συνηθίσω και τις αλλαγές του δεν μπορώ να προφτάσω. Είναι σαν με κάθε δάκρυ, με κάθε λύπη να ξεφλουδίζεται και μια όψη, σιγά-σιγά, βασανιστικά και λυτρωτικά. Σαν κάποιους παλιούς πίνακες ζωγραφικές, σαν αυτές τις διαφημίσεις που δείχνουν το δέρμα του φωτομοντέλου να βγαίνει και να εμφανίζεται το όμορφο.

ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟ ΟΜΟΡΦΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΔΕΝ ΣΥΓΚΡΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΟΜΟΡΦΟ. ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ.

Και τον έχω βρει τον καθρέφτη μου. Τον Άνθρωπό. Τον ιδεαλιστή. Τον παραμυθά και τον παραμυθένιο. Όταν δεν είμαι καλά. Τον σκληρό και τον αληθινό. Όταν είμαι καλά. Και τον έχω ξαναβρει. Σε άλλο πρόσωπο. ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΝΩ ΤΟ ΣΩΣΤΟ (για μένα). Δίνομαι. Χωρίς κινήσεις "σκάκι", με αμεσότητα. ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΝΩ ΤΟ ΛΑΘΟΣ (για κείνον). Δίνομαι. Χωρίς κινήσεις "σκάκι", με αμεσότητα.

Όπως λέει το τραγούδι "...προσπαθώ να κλέψω το γλυκό μεσ' απ' το βάζο..." Αυτό είναι το κακό. Θέλουμε να το κλέψουμε το γλυκό γιατί είναι ψηλά. Αν ήταν στο τραπέζι και το φτάναμε, θα το αγαπούσαμε τόσο? Εκεί φαινεται η αγάπη. Να μην αγαπάς κάτι επειδή δεν μπορείς να το φτάσεις, μα επειδή το αγαπάς. ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΞΑΣΤΕΡΑ. Χωρίς αναλύσεις. Το βλέπεις, το αγαπάς, το αγκαλιάζεις, το φιλάς, το νιώθεις, σε απογειώνει. Κι ας βλέπεις το φινάλε απ' την αρχή. Εγω, να σου πω, δεν το βλέπω πια. Έχω τυφλωθεί για παρελθόν και μέλλον.

Μέχρι εδώ σήμερα. Αφού σταμάτησε το δάκρυ, σταματάω να γράφω.

Ευχαριστώ που με αφήνεις λίγο να σου μοιραστώ για να με ξαναταξιδέψεις. Διάβασέ με.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΥΠΕΡ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ (=υπεραξία+δημιουργία)

Καλημέρα. Ανοίγουν μάτια. Μια φωνή σου λέει: "Είναι εφτάμιση, τελευταία φορά στο λέω." Σηκώνεσαι. Αμέσως, δε χάνεις δευτερόλεπτο: καφέ! τσιγάρο! Και σ' αυτά τα πρώτα δευτερόλεπτα, κεραυνός σε χτυπάει σε μυαλό, καρδιά, ψυχή! Έχω παιδί. Πας. Είναι όρθιος και κοιτάει έξω από το παράθυρο. Αυτό το παιδί! Δεν φωνάζει να σε ξυπνήσει. Περιμένει. Όποτε σε νιώσει να είσαι κοντά θα σου μιλήσει.

Όλες οι κινήσεις προετοιμασίας γίνονται γρήγορα. "Βάλ' το στα πόδια!" Και βγαίνεις!!! ΕΚΕΙ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΟΛΑ. "ΕΞΩ ΖΩ ΕΓΩ - ΕΞΩ ΖΩ ΕΓΩ - ΕΞΩ ΖΩ ΕΓΩ" ΛΕΣ. Δεν έχω τίποτα. Δεν ανήκω σε κανέναν κι όμως σ' έχω και μ' έχεις. Προσπαθώ να σκεφτώ το "no possessions" του John Lennon στο Imagine. Λες, ότι αν συμβεί οτιδήποτε "ατυχές", θα μείνω με αυτά τα ρούχα, αυτά τα παπούτσια και αυτή τη τσάντα. Και κάνεις εξάσκηση: "πώς θα ήταν".


ΛΕΣ ΚΑΜΜΙΑ ΔΕΚΑΡΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ, καλό αυτό!


Μετρό, ααα, ναι, καλικαντζαράκια πολλά. Ακούς μουσική και, παραδόξως, όλοι κινούνται με αυτής της μουσικής της νότες και τις παραφωνίες. Και ξεκινάει ΤΟ ΤΑΞΕΙΔΙ (με έψιλον γιώτα το θέλω, πρόβλημα κανείς?) Πρώτα βλέπω μπροστά μου το όνομά μου στο αρσενικό του με ένα "Αγ." μπροστά. Λες: μεγαλείο... κλείνω τα μάτια μου από δω και πέρα. ΜΟΥΣΙΚΗ. Η φαντασία στο έπακρο, ό,τι ονειρεύτηκα την προηγούμενη νύχτα, αλλά και ό,τι μοιάζει σ' αυτή τη - χωρίς λακούβες - ταχύτητα του μετρό. π.χ. η απογείωση αεροπλάνου, τα λίγα δευτερόλεπτα πριν τον ύπνο που νιώθεις τόσο ανάλαφρος. Ανοίγω τα μάτια για να με χαιρετήσει η Μελίνα. Υποκλίνομαι νοερά. Πολύς κόσμος μπαίνει.

Βγαίνω.

Πόσα βήματα? 100 ίσως, στο γραφείο. Ξέρεις? ΤΟ ΛΑΤΡΕΥΩ. Είναι όμορφο. Είμαι περήφανη. Ταπεινή, προσπαθώ. ΚΑΛΗΜΕΡΑ.


Υ.Γ.: Να πω ιδέα??? Θα έπρεπε η μέρα και η νύχτα να υπολογίζονται σαν δύο μέρες.

ΕΡΩΤΙΚΟ: ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Γη, γη πρώτα θα γίνω

κόντρα στη φύση μου

κόντρα και στην ανάσα μου

την άστατη

ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ

----- Να προσπαθήσω χρειάζεται για να στη χαρίσω -----

Φωτιά, δεύτερη και ισχυρή

δύναμη θα σου δίνω

και ισχύ

και κατακόκκινα βράδια

ΛΑΓΝΕΙΑ

----- Δε θα σ' αφήσω να κρυώσεις -----

Αγέρας, αχ, αγέρας

ευεργετικός

να νιώθεις ότι ζεις

γιατί κινείται κάτι αόρατο

ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ

----- Με απαλό φύσημα θα σε ξυπνώ -----

ΝΕΡΟ! ΝΕΡΟ!

Αυτό είμ' εγώ

Υγρό στοιχείο

μόνο καπάκι μη μου βάλεις

ΑΛΧΗΜΕΙΑ

----- Θα παίρνω ό,τι μορφή θέλεις μ' ένα άγγιγμά σου

και ό,τι χρώμα θέλεις με ένα απ' τα φιλιά σου -----

Υ.Γ.: ΕΡΩΤΙΚΟ... θα έπρεπε να υπάρχει αποδέκτης?