"Εμείς του '80 η κιτς γενιά"

Καταφέραμε να συνεχίσουμε στο χρόνο τα καφενεία των μπαμπάδων και των παππούδων μας σε πολλές, πολλές καφετέριες και να το κάνουμε μόδα.

Δίναμε μία περιουσία σε περιοδικά για να έχεις εσύ (αναφέρομαι σε μικρότερες ηλικίες) ΔΩΡΕΑΝ εφημερίδες που είναι και περιοδικά.

Αγοράσαμε το «ΚΛΙΚ», το περιοδικό που κρύβαμε, λόγω εκκεντρικότητας για να γράφεις και να διαβάζεις τώρα εσύ στα περιοδικά σου μια γλώσσα που άλλες γενιές δεν καταλαβαίνουν.

Σκίσαμε τα παντελόνια μας και τα φοράγαμε στο σχολείο (!!! Με boxer από μέσα!!!) και φάγαμε την κριτική. Για να κυκλοφορείς με σκισμένο εσύ και να… σου λένε ότι σου πάει. Και τι θα σου έλεγαν? Αφού (μάλλον) κάποιοι από τη δική μας γενιά είναι οι καθηγητές σου.

Πηγαίναμε στις disco και προσπαθούσαμε επί μήνες (χρόνια?) να πείσουμε τους γονείς ότι «ΝΑΙ! Το πρόγραμμα αρχίζει στις 24:00».

Στη δισκοθήκη μας είχαμε βινύλιο. Μετά κασέτες. Μετά cd. Μετά… χάσαμε την μπάλα να ενημερωνόμαστε για την τεχνολογία.

Στην 3η Γυμνασίου (πολύ λίγοι) μάθαμε την αρχιτεκτονική του pc. Μας είχαν ανοίξει ένα σκληρό δίσκο (ουαου κάναμε τότε). Και μάθαμε Basic: x=x+1. Δηλαδή να καταλάβεις ότι το 1 είναι ίσο με το 2, το 2 με το 3 κοκ έστω και για κάποια msec. Σύστημα: MS DOS, μαύρη η οθόνη, κίτρινα τα γράμματα.

Χορεύαμε και χασκογελούσαμε παντού. Κάναμε με τις ώρες ηλιοθεραπεία χωρίς αντιηλιακό.

Παίξαμε basket για τον Γκάλη και την Εθνική. Δακρύσαμε κάποια φορά στο άκουσμα του εθνικού ύμνου.

Όταν πέφταμε και χτυπούσαμε (σαν παιδιά) τα ακούγαμε κι από πάνω.

Έπρεπε να βρούμε επιχειρήματα για το ότι δεν θέλαμε να πάμε στο Πανεπιστήμιο. Και άλλα επιχειρήματα για να μη γίνουμε γιατροί ή δικηγόροι.

ΤΟΛΜΗΣΑΜΕ σιγά-σιγά να έχουμε σαν hobby την μουσική, την ηθοποιία, τις καλές τέχνες, τη φωτογραφία.

Δεν είχαμε πνευματικούς ηγέτες της εποχής μας, παρά μόνο πολύ παλιότερους.

Ο γραπτός λόγος ήταν ο πιο σοβαρός και γινόταν κατόπιν βαθιάς σκέψης. Το μάθημα της Έκθεσης στο σχολείο ήταν, μάλλον, το πιο ιερό.

Αλλά (!!! Παίρνω το θάρρος:) Πετύχαμε τη μετάβαση από το «πρέπει» στο «θέλω». Πόσο δύσκολο! Ίσως εσένα το πρώτο να σου είναι άγνωστο ή παλιομοδίτικο. Να βλέπεις καθαρά ότι μόνο με το δεύτερο πας μπροστά.

Σε εσένα απευθύνομαι, όπως από την αρχή του κειμένου. Είσαι νεότερος, είσαι νεότερη και οι δύο πανέμορφοι, πιο «Ευρωπαίοι» σε όλα. Μπορείς άνετα να γίνεις μουσικός / φωτογράφος / καλλιτέχνης με καλές απολαβές και αναγνώριση. Σκέψου: βαριέσαι? Τι σου μένει να πολεμήσεις? Απ’ ότι μου λες χρειάζεται να αφήσουμε τα πράγματα να κυλήσουν. Ναι, το προσπάθησα. Μου φάνηκε δύσκολο, αλλά (ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ!) δούλεψε!

Και θα στο πω καθαρά και ξάστερα. Δεν το κάναμε για σένα. Θα ήταν μεγάλο ψέμα να στο πω αυτό. Για μας το κάναμε. Απλά, θυμήσου με, που και που. Μην παίρνεις δεδομένα αυτά που έχεις. Δώσαμε μάχες για να τα έχεις. Δε μου χρωστάς τίποτα. Ούτε εγώ σ’ εσένα. Ούτε σε κανέναν δε χρωστάς. Εσύ τώρα το λες άνετα. Και καλά κάνεις. Μόνο έτσι θα πετάξεις, αν δεν πετάς ήδη.

Υ.Γ.: Ο τίτλος του κειμένου είναι στίχος από μία διασκευή του τραγουδιού "Τα Παπάκια" από το Φοίβο Δεληβοροιά και το Ζακ Στεφάνου, που άκουσα μια νύχτα στο Μετρό.