ΠΟΝΑΩ, ΠΟΝΑΩ! ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ! ΠΟΝΑΩ! ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΛΕΥΚΟ ΒΑΜΒΑΚΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΡΑΙΩΜΕΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΣΑΝ ΥΛΗ!

Δεν ξέρω αν είναι θυμός. Θέλω συχνά να σπάσω πράγματα, αλλά ούτε αυτό κάνω. Τον καινούριο εαυτό μου δεν μπορώ να συνηθίσω και τις αλλαγές του δεν μπορώ να προφτάσω. Είναι σαν με κάθε δάκρυ, με κάθε λύπη να ξεφλουδίζεται και μια όψη, σιγά-σιγά, βασανιστικά και λυτρωτικά. Σαν κάποιους παλιούς πίνακες ζωγραφικές, σαν αυτές τις διαφημίσεις που δείχνουν το δέρμα του φωτομοντέλου να βγαίνει και να εμφανίζεται το όμορφο.

ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟ ΟΜΟΡΦΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΔΕΝ ΣΥΓΚΡΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΟΜΟΡΦΟ. ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ.

Και τον έχω βρει τον καθρέφτη μου. Τον Άνθρωπό. Τον ιδεαλιστή. Τον παραμυθά και τον παραμυθένιο. Όταν δεν είμαι καλά. Τον σκληρό και τον αληθινό. Όταν είμαι καλά. Και τον έχω ξαναβρει. Σε άλλο πρόσωπο. ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΝΩ ΤΟ ΣΩΣΤΟ (για μένα). Δίνομαι. Χωρίς κινήσεις "σκάκι", με αμεσότητα. ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΝΩ ΤΟ ΛΑΘΟΣ (για κείνον). Δίνομαι. Χωρίς κινήσεις "σκάκι", με αμεσότητα.

Όπως λέει το τραγούδι "...προσπαθώ να κλέψω το γλυκό μεσ' απ' το βάζο..." Αυτό είναι το κακό. Θέλουμε να το κλέψουμε το γλυκό γιατί είναι ψηλά. Αν ήταν στο τραπέζι και το φτάναμε, θα το αγαπούσαμε τόσο? Εκεί φαινεται η αγάπη. Να μην αγαπάς κάτι επειδή δεν μπορείς να το φτάσεις, μα επειδή το αγαπάς. ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΞΑΣΤΕΡΑ. Χωρίς αναλύσεις. Το βλέπεις, το αγαπάς, το αγκαλιάζεις, το φιλάς, το νιώθεις, σε απογειώνει. Κι ας βλέπεις το φινάλε απ' την αρχή. Εγω, να σου πω, δεν το βλέπω πια. Έχω τυφλωθεί για παρελθόν και μέλλον.

Μέχρι εδώ σήμερα. Αφού σταμάτησε το δάκρυ, σταματάω να γράφω.

Ευχαριστώ που με αφήνεις λίγο να σου μοιραστώ για να με ξαναταξιδέψεις. Διάβασέ με.