Σε αυτή την πολύχρωμη εποχή και σφαίρα,
ένα βράδυ, σαν το χτεσινό, ΕΠΑΨΕ ΤΟ 13 ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΤΥΧΟ.
Γιατί παρουσιάστηκε ο 13ος Θεός.
σε μια πόλη που:
- όταν θέλει είναι πανέμορφη
- και όταν δεν τη θέλεις είναι πανάσχημη.
Παρουσιάστηκε, με την υπέροχη ουδέτερη και τέλεια ομορφιά. Και τότε, ΟΛΟΙ κατάλαβαν. Ο 13ος ΘΕΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΕΡΩΣ. Ο ΕΡΩΤΑΣ.
Και μέχρι εκείνο το βράδυ, ήταν πολύ κακότυχος. Κανένας δεν τον διάλεγε. Σε κάποιους πύργους (τους τελευταίους καιρούς τα λένε ξενοδοχεία), μάλιστα, δεν υπήρχε ο 13ος όροφος. Από το 12, κανείς πήγαινε στο 14. Λες και δεν υπήρχε!!! Μάλιστα, μια μέρα που πήγε στα βαθιά υπόγεια των θυρίδων των ταλαροκρατητών του είπαν: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΤΕ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ. ΜΑ (!) ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΟ ΝΟΥΜΕΡΟ! Και δεν υπήρχε. "Πρέπει να κάνω κάτι", σκέφτεται, "ΑΛΛΙΩΣ, ΘΑ ΑΦΑΝΙΣΤΩ."
Τώρα ΥΠΑΡΧΕΙ το 13. Και θα σταματήσει να ειναι κακότυχο. Γιατί τώρα κάνει παρέα με τον Ίκαρο, τον πιο τέλειο ιπτάμενο λευκό ιππότη. Και πετάει. Αυτό ήθελε πάντα. Να πετάξει. Και το τελευταίο που έχει να κάνει είναι να μη ρίχει βέλη που πληγώνουν κι ανοίγουν το δρόμο για το αίμα. ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟΤΥΧΟ. Γιατί πέτυχε και κάτι άλλο. Χώρισε από τον πόνο, με τον οποίο, μέχρι τώρα ήταν επιστήθιοι φίλοι. ΧΩΡΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ.
Και θα είναι ευτυχισμένος ο έρωτας. Δεν θα βλέπει φοβισμένες τις ματιές των ανθρώπων όταν τους πλησιάζει. Δεν θα φοβούνται ότι θα πονέσουν. Θα το καταλάβουν τούτοι οι αδικημένοι άνθρωποι αργά - αργά.
Τώρα είναι ελεύθερος ο δρόμος για τι 14, γιατί, μέχρι τώρα, το 1 του παραπονιόταν, γιατί δεν είχε το μισό του 13 για να μοιραστεί με το 12.
