ΠΑΣΧΑ 2010 ΜΙΚΡΟ ΛΕΙΒΑΔΙ ΣΤΟ ΕΛΛΑΔΙ
(Γεωμετρία & Αισθήσεις)
1. ΒΙΩΜΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΜΑ:Το σώμα οδηγείται από την όσφρηση. Τι μυρωδιά! Γυρνάει το κεφάλι για να συμμετάσχει και η όραση. Μωβ. Ανοιχτό. "Αυτό το χρώμα θέλεις να βάψεις την κρεββατοκάμαρά σου, φιλενάδα?". Απάντηση. Ούτε που την άκουσα τι είπε. --- Σιδερένιος φράχτης. Ρομβάκια από σίδερο. Μα, το είδα πριν! Υπάρχει άνοιγμα. Πεντακάθαρα χέρια. Πεντακάθαρο σώμα. Για να τη συναντήσω. Να κάνω όλες τις σωστές κινήσεις. Τέσσερα οριζόντια συρματάκια που χαλάνε το διαγώνιο του σχήματος. Εύκολο! Ανοίγω πολύ αργά. Να μη χαλάσω τη σιωπή. Τη σιωπή όλων των αισθήσεων.Το δεξί χέρι κάνει την απαραίτητη στροφή και οδηγεί την πορτούλα. 49 μοίρες.
Πάτημα.Τέλειο. χρατς.
Μετά, το δεξί πόδι.
Τέλειο. χρατς.Περπάτημα. Αφή. Στον αστράγαλο πολλά χάδια από αγριολούλουδα. Πώς (ηχώ: πως, πως, πως...) Πώς να το περιγράψω? Τόσα ύψη από αγριολούλουδα? Κίτρινα, άσπρα, τεράστιες μαργαρίτες, παπαρούνες, φως, ήλιος. Λειβάδι, σωστό λειβάδι. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΜΙΚΡΟ ΚΟΡΙΤΣΙ!!! βγάλε τα παπούτσια. Ευχαρίστως. Αλλά, ξέρεις? ΜΗ ΜΕ ΛΕΣ ΠΙΑ "Μικρό Κορίτσι." Μεγάλωσα. Τώρα αυτά τα συναισθήματα είναι ενήλικα. Δεν είναι του παιδιού που θεωρεί τη φύση δεδομένη, που θεωρεί τη φύση παιχνίδι. Είμαι ενήλικη. Τη φύση τη θεωρώ έργο κι όχι παιχνίδι. Να της δίνω εργασία κι όχι να μου δίνει ιδανικές θέσεις για κρυφτό. Τη θεωρώ ζωή, την προστατεύω. ΜΑ, ΕΚΕΙΝΗ (!) θεωρεί τον άνθρωπο Θεό της. Γιατί της παίρνει και της δίνει τη ζωή. Έτσι είναι. Τόσο αλαζόνες είμαστε. Της παίρνουμε και της δίνουμε τη ζωή. Ελπίζω κάποτε να ξυπνήσει και να μην "πιστεύει" πια σε εμάς.
Πάτημα. Αθορυβία. Αθορυβία. Τίποτα δεν μου κάνει κακό. Δεν πονάει κι ας λέγαν. "Αγκάθια θα 'χει, είπαν." Ούτε ένα. ΠΟΣΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΔΟΚΙΜΑΖΕΙΣ! Θα προσπαθήσω με την ενήλικη (και αρκετά ελεύθερη) φαντασία να σας πω. Μάλλον όπως από το Δυτικό Βερολίνο γυρνάει στο σπίτι του στο Ανατολικό. Σα να γυρνάει κάποιος στο παλιό του σπίτι στην κατεχόμενη Κύπρο. Μα, βέβαια, αυτοί γνώριζαν ότι το σπίτι τους ήταν εκεί. Είχαν σαφή εικόνα. Και οι εικασίες για το πως θα μπορούσε να είχε αλλάξει η εικόνα. Τόσες πιθανές περιπτώσεις! Για να γεμίζουν το χρόνο μέχρι να φτάσουν, να γυρίσουν πίσω. Αλλά, για μένα, μάλλον καλύτερη παρομοίωση είναι η εξής: Κάποιος γεννιέται κάπως, κάπου, κάποτε. Και συνέχεια, συνεχόμενα και αδιάλειπτα ψάχνει το πρωταρχικό του σπίτι. Μα δεν ξέρει που είναι. Δεν ξέρει πώς είναι. Ανά πάσα στιγμή θα βρεθεί μπροστά του! Γι' αυτό πάντα είναι σε ετοιμότητα. Δεν ξέρει καμμία από τις διαστάσεις. Γι' αυτό και χάνεται. Και τώρα! βρίσκει το σπίτι αυτό.
2. ΚΑΤΟΨΗ:Κάθεται. Φοράει λεπτά, λευκά ρούχα. Κάθεται. Ακουμπάει μεγάλη επιφάνεια του 
κορμιού του στη γη. Στα αγριολούλουδα. Ανοίγει χέρια και πόδια. Το απόλυτο Χ. Τι τεράστιο σπιτικό! Τόσο τεράστιο που δεν βλέπεις το τέλος του. Πόσο ορίζοντα βλέπει! ΟΛΟ ΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΣΤΕΡΕΩΜΑ. Και ξέρεις? ΤΙ ΑΣΤΕΙΟ! Είναι οβάλ! Βρίσκεται στην κόψη. Ακριβώς στην επιφάνεια της γης, που συμπίπτει με την επιφάνεια της θάλασσας. *** ΝΑΙ, ΚΟΙΤΑ, ΣΑΝ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΒΡΗΚΑ!!! Αφήνει τον ήλιο να δράσει. 3. ΒΙΩΜΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΣΩΜΑ:Δεν θυμάμαι τι έβλεπαν τα μάτια. Θυμάμαι το άψογο ταίριασμα του κορμιού με τη γη. ((((Όσο περισσότερες λέξεις σας αραδιάζω, τόσο πολύ νιώθω ότι ξεφεύγω από το συναίσθημα. Έπρεπε να ήμασταν όλοι μαζί εκεί.))))
Μα, ένιωσα ξαφνικά τι σημαίνει αυτό που λένε ότι έχουμε λίγο από θεότητα μέσα μας. Όταν σαν κι Αυτόν βλέπουμε την ποσότητα, το
άπειρο, το
τεράστιο, δεν αξίζει τίποτα πέρα από μια λέξη.
ΖΩ. Και, ΤΩΡΑ, μου είναι αρκετό.
ΓΗ. Συγκίνηση δηλαδή. Δάκρυ. Δάκρυ ανταμώματος. Σώματος και γης. Ίσως το πιο απαλό και στιλπνό άγγιγμα υποδέχτηκα και δέχτηκα από το πέταλο της παπαρούνας. Η αλήθεια είναι ότι ένιωθα εγώ ότι με άγγιζαν τα πέταλα και όχι εγώ αυτά. Η ΦΥΣΗ, αυτή η φιλενάδα μου, η πιστή, η έντιμη, η πάντα και παντού διαθέσιμη, Η ΦΥΣΗ. Οκλαδόν. Μάλλον δεν ξεχωρίζω, πια, από τον περίγυρο. Αφομοιώθηκα.
