Προτιμώ...

ΠΡΟΤΙΜΩ...

Προτιμώ τον ουρανό με σύννεφα
παρά κάποιον "παράδεισο" με σύρματα.

Προτιμώ το χαλάζι χωρίς ομπρέλλα και με παρέα
Παρά τη μοναξιά και μια ηλιόλουστη μέρα κι ας μου λες ότι είμ' ωραία.

Προτιμώ το γκρίζο να το αλλάξω
παρά το έτοιμο και εμφανώς τεχνητό πολύχρωμο
κι ας διασκεδάζω.

Προτιμώ τα Ζωνιανά
από τα προορισμένα για hamburger ζωντανά.

Να περπατώ χέρι - χέρι με ένα αστέρι
παρά σε ιδιωτικό jet και να θέλω να βγάλω το Κρητικό μαχαίρι.

Πάθος και άγρια ομορφιά ακατέργαστη
παρά "στην τρίχα" και ανέραστη.

Άνθρωπο με πάθος για ένα hobby
παρά "άντρα" μονίμως στο σαλόνι.

Ματιά να βλέπει ηλιοβασίλεμα για να απολαύσει η ψυχή
Παρά να μην το προλάβω γιατί ψάχνω την ψηφιακή φωτογραφική μηχανή.

Μια σιωπή μου σε εκκλησία
παρά συζήτηση και ηθικολογία.

Να γίνω χίλια κομμάτια
και να χαθώ στη θάλασσα κολυμπώντας
παρά μόνο στη γη
και πολυτελώς ζώντας.

Καλύτερα πολιτισμικό σοκ έξω από τα σύνορα
παρά συνέχεια στον ίδιο κόκκο γης και όλα ήμερα.

Καλύτερα άγρια και ξυπόλητη
παρά ήμερη και δύναμη απόλυτη.

Καλύτερα με Εσκιμώο που μοιράζεται γυναίκες
παρά με Έλληνα που ψάχνει τη μητέρα του στων παιδιών του τις μητέρες.

Σε εσένα αγαπημένε μου αναγνώστη
αποκαλύπτω μια μου ευχή:
Θα ήθελα να ήμουν το κείμενο που διαβάζεις τώρα
για να βλέπω το συναίσθημα στην κόρη των ματιών σου.

ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ (αν θέλεις να τα έχεις):

ΑΥΘΟΡΜΗΤΙΣΜΟ - ΑΝΟΙΓΜΑ - ΕΡΩΤΑ - ΦΙΛΙΑ

Φιλιά, φτερά, βουτιές στη θάλασσα,
και στο ποτάμι να μπεις δειλά
να σε παρασύρει μια φορά
να δεις τι είναι εμπιστοσύνη στη δύναμη.

Οδηγίες κρίσης: ΤΑ ΛΕΥΚΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ!

ΤΑ ΛΕΥΚΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ!



Παραδέχομαι τα πάντα
κι ας νομίζω μέχρι σήμερα ότι δεν τα 'κανα

Όπως λέει και το τραγούδι πες με ότι "πάντα γκρινιάρα ήμουνα"
κι ας κρατιόμουν με νύχια και με δόντια να μη με χαρακτηρίσεις
με αυτό το ελάττωμα που όλοι αποδίδουν στις γυναίκες.

Δεν "ήθελα στη ντουλάπα μου να γίνεται χαμός".
Όμως γινόταν.

Μα, το ξέρεις πολύ καλά:
Ποτέ δεν θα έπλενα μαζί τα λευκά με τα κόκκινα.
Είναι το λευκό το πιο δεσποτικό και σχεδόν πάντα
"στέκεται" μόνο του.
Για το κόκκινο τι να πω?
Μπορεί ποτέ να συγκριθεί με το ροζ?

Και μια ερώτηση να σου κάνω:
Ποιος πίνει νερωμένο κρασί?
Αν δεν είναι το ρουμπίνι αυθεντικό
τι να το κάνεις?
Κι ας έχει γωνίες που πληγώνουν
και που είναι αντιαισθητικές.

Μπορεί να είχα όλα τα παραπάνω ελαττώματα.
ΣΙΓΟΥΡΑ είχα άλλα 1 εκατομμύριο 100 χιλιάδες 101 και 10 άλλα και πιο σημαντικά ελαττώματα.

Αλλά είχα 1 καλό:
Με την παραμικρή σου θετική κίνηση (ακόμα και χωρίς)
σου πέταγα μια σπίθα μέχρι τον παράλλο γαλαξία
σε κοίταζα με βλέμμα "βαριάς χανούμισσας"
και άλλες φορές με μορφή γάτας-βρέφους.

Σου χόρευα και σου 'φερνα την ανατολή και τη δύση
στο σαλόνι σου.

Σου 'δειχνα το παραπέρα μου
το άνοιγμα των φτερών σου να πετύχω.
Να μ' αρπάξεις, να με απαγάγεις από το ίδιο το σπιτικό.

Αγάπησα και (επιτέλους) είδα τα δικά μου φτερά
για να σε γλυκο-μεταφέρουν ευχαρίστως στο χρόνο και στο χρόνο.

Αλλά -- αυτό το παντοτινό αλλά:
Ήθελες γυναίκα που μιλάει με τελεσίγραφα και που η θεωρία καθόλου δεν της πάει.
Ήθελα άντρα φιλόσοφο, ονειροπόλο και ταξιδιάρη.

Ο καθένας τον εαυτό του δίπλα του ήθελε.
Κάποιον να μοιάζει αρκετά με τον ίδιο.

Υ.Γ.1: Ο Maraveya στο "Που να βρω μια να σου Μοιάζει" στο τέλος του video έχει δίπλα του τον εαυτό του.
Υ.Γ.2: Φεύγω όσο μπορώ ακόμα να ακολουθήσω την άρνηση και να κινούμαι πάντα σαν τη θάλασσα." (στίχοι από: "Είναι ωραία η θάλασσα")

ΕΜΕΙΣ ΤΟΥ '80 (συνέχεια #2)

ΕΜΕΙΣ ΤΟΥ '80 (συνέχεια)


Τρωγόμαστε μεταξύ μας.

Τρωγόμαστε με τον εαυτό μας.

Τρωγόμαστε με κάποιους γονείς που επαναστάτησαν στα νιάτα τους και τώρα συντηρητικοποιήθηκαν.

Τρώγαμε υγιεινά σαν παιδιά, τρώγαμε πολύ και ακατάλληλες τροφές σαν μεγάλοι και τελικά το "γυρίσαμε" στο βιολογικό και το υγιεινό.

Εισπνεύσαμε όλο το νέφος του κόσμου, μπροστά στα παιδιά (τα μεγάλα και μικρά) δεν μπορούμε να καπνίσουμε και οδηγούμε αυτοκίνητα που στοιχίζουν περισσότερο από όλων των γειτόνων.

Νομίζουμε ότι ακόμη πρέπει να πολεμάμε και να πείθουμε. Ενώ, με τον τρόπο αυτόν, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να μας αμφισβητούν.

Δεν ξέρουμε ποιο από τα δύο είναι καλύτερο: Να ζητάμε βοήθεια και να τους χρωστάμε ή να μη δεχόμαστε βοήθεια και να μας πιέζουν για να τους χρωστάμε.

Δεν έχω άλλο στίφτη. Συμπλήρωσε κι εσύ.

ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΣΕΙΣ

ΑΠΟΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ +ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ


Χαίρε ώ χαίρε λευτεριά. Τόσο πολύ την κυνηγώ και τη λαχταρώ τη λευτεριά, που σαν θήραμα την έκανα να μοιάζει. Τόσο πολύ, που σαν κυνηγός ‘μοβόρος κατέντησα.

Το μωβ είναι το τελειότερο χρώμα. Μα, φυλάξου! Το κόκκινο, που σε εκνευρίζει έχει απλά ντυθεί με μπλε ένδυμα.

Το βράδυ, όταν κλείνω τα μάτια φαντάζομαι τον εαυτό μου με ένα ξίφος που μόνο εμένα μαχαιρώνει. Τώρα τελευταία και σε άλλους το στρέφω. Και μετά κλαίω. Σαν ο φόνος να συμβαίνει. Και όταν ξυπνώ το πρωί, ο θάνατος δεν έχει επισκεφθεί κανέναν. Σωματικά, τουλάχιστον.

Τα 19 αυτά χρόνια ζωής μου (ζωής στην εργασία, δηλαδή), πόσα λευκά, άσπιλα χαρτιά κατανάλωσα! Εκτύπωση, εκτύπωση, εκτύπωση. Ανοίγω τις συσκευασίες των 5 δεσμίδων - που τόσο εύκολα παραγγέλλονται - και (πίστεψέ με!) κούτσουρα πανέμορφα βλέπω.

Και των ανθρώπων ανακύκλωση δεν γίνεται? Σκουλήκια – χούμους – σπαρτά – καρποί δέντρων – φαγητό.

Θα μπορούσε κανείς να είναι πραγματικά κι απόλυτα ακίνητος στο σύμπαν? (Αφού γυρίζει.). Σίγουρα γυρίζει, είπαμε?

Να σου μοιραστώ και μία από τις πιο σκοτεινές, καμπυλωτές μου σκέψεις: το μηνιαίο μου αίμα, που με κάνει ιδιότροπη, μάλλον είναι αυτό που περισσεύει από τις πληγές των ερώτων στην καρδιά από σένα κι εσένα κι εσένα. Κι εμένα.

Ζούμε σε μία χώρα με πολίτευμα τη δημοκρατία και σε οικογένειες με πολίτευμα με έμμεσο απολυταρχικό χαρακτήρα.

Έζησα σε μια χώρα που με κανάκεψε σαν μωρό, με πλήγωσε στα πόδια με μπετό από τα παιχνίδια, μου επέτρεψε την επανάσταση στην εφηβεία, επέτρεψε στις εταιρείες να με «σκίσουν» σαν υπάλληλο, με έπεισε να ακολουθώ τα κοινωνικά πρότυπα και μου επέτρεψε και πάλι την επανάσταση. ΤΩΡΑ (!) με έχει μεταμορφώσει σε έναν άνθρωπο που βλέπει μόνο τα έγχρωμα, τους πεζόδρομους και τις σημαίες της. Ναι, τα κατάφερε. Τα κατάφερα.

«Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ και βαθιά σ' ευχαριστώ γιατί μ' έμαθες και ξέρω ν' ανασαίνω όπου βρεθώ να πεθαίνω όπου πατώ και να μην σε υποφέρω.» Θα σε κάνω εγώ να σε υποφέρω. Αφού – πια – υποφέρω τον εαυτό μου.

"Εμείς του '80 η κιτς γενιά"

Καταφέραμε να συνεχίσουμε στο χρόνο τα καφενεία των μπαμπάδων και των παππούδων μας σε πολλές, πολλές καφετέριες και να το κάνουμε μόδα.

Δίναμε μία περιουσία σε περιοδικά για να έχεις εσύ (αναφέρομαι σε μικρότερες ηλικίες) ΔΩΡΕΑΝ εφημερίδες που είναι και περιοδικά.

Αγοράσαμε το «ΚΛΙΚ», το περιοδικό που κρύβαμε, λόγω εκκεντρικότητας για να γράφεις και να διαβάζεις τώρα εσύ στα περιοδικά σου μια γλώσσα που άλλες γενιές δεν καταλαβαίνουν.

Σκίσαμε τα παντελόνια μας και τα φοράγαμε στο σχολείο (!!! Με boxer από μέσα!!!) και φάγαμε την κριτική. Για να κυκλοφορείς με σκισμένο εσύ και να… σου λένε ότι σου πάει. Και τι θα σου έλεγαν? Αφού (μάλλον) κάποιοι από τη δική μας γενιά είναι οι καθηγητές σου.

Πηγαίναμε στις disco και προσπαθούσαμε επί μήνες (χρόνια?) να πείσουμε τους γονείς ότι «ΝΑΙ! Το πρόγραμμα αρχίζει στις 24:00».

Στη δισκοθήκη μας είχαμε βινύλιο. Μετά κασέτες. Μετά cd. Μετά… χάσαμε την μπάλα να ενημερωνόμαστε για την τεχνολογία.

Στην 3η Γυμνασίου (πολύ λίγοι) μάθαμε την αρχιτεκτονική του pc. Μας είχαν ανοίξει ένα σκληρό δίσκο (ουαου κάναμε τότε). Και μάθαμε Basic: x=x+1. Δηλαδή να καταλάβεις ότι το 1 είναι ίσο με το 2, το 2 με το 3 κοκ έστω και για κάποια msec. Σύστημα: MS DOS, μαύρη η οθόνη, κίτρινα τα γράμματα.

Χορεύαμε και χασκογελούσαμε παντού. Κάναμε με τις ώρες ηλιοθεραπεία χωρίς αντιηλιακό.

Παίξαμε basket για τον Γκάλη και την Εθνική. Δακρύσαμε κάποια φορά στο άκουσμα του εθνικού ύμνου.

Όταν πέφταμε και χτυπούσαμε (σαν παιδιά) τα ακούγαμε κι από πάνω.

Έπρεπε να βρούμε επιχειρήματα για το ότι δεν θέλαμε να πάμε στο Πανεπιστήμιο. Και άλλα επιχειρήματα για να μη γίνουμε γιατροί ή δικηγόροι.

ΤΟΛΜΗΣΑΜΕ σιγά-σιγά να έχουμε σαν hobby την μουσική, την ηθοποιία, τις καλές τέχνες, τη φωτογραφία.

Δεν είχαμε πνευματικούς ηγέτες της εποχής μας, παρά μόνο πολύ παλιότερους.

Ο γραπτός λόγος ήταν ο πιο σοβαρός και γινόταν κατόπιν βαθιάς σκέψης. Το μάθημα της Έκθεσης στο σχολείο ήταν, μάλλον, το πιο ιερό.

Αλλά (!!! Παίρνω το θάρρος:) Πετύχαμε τη μετάβαση από το «πρέπει» στο «θέλω». Πόσο δύσκολο! Ίσως εσένα το πρώτο να σου είναι άγνωστο ή παλιομοδίτικο. Να βλέπεις καθαρά ότι μόνο με το δεύτερο πας μπροστά.

Σε εσένα απευθύνομαι, όπως από την αρχή του κειμένου. Είσαι νεότερος, είσαι νεότερη και οι δύο πανέμορφοι, πιο «Ευρωπαίοι» σε όλα. Μπορείς άνετα να γίνεις μουσικός / φωτογράφος / καλλιτέχνης με καλές απολαβές και αναγνώριση. Σκέψου: βαριέσαι? Τι σου μένει να πολεμήσεις? Απ’ ότι μου λες χρειάζεται να αφήσουμε τα πράγματα να κυλήσουν. Ναι, το προσπάθησα. Μου φάνηκε δύσκολο, αλλά (ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ!) δούλεψε!

Και θα στο πω καθαρά και ξάστερα. Δεν το κάναμε για σένα. Θα ήταν μεγάλο ψέμα να στο πω αυτό. Για μας το κάναμε. Απλά, θυμήσου με, που και που. Μην παίρνεις δεδομένα αυτά που έχεις. Δώσαμε μάχες για να τα έχεις. Δε μου χρωστάς τίποτα. Ούτε εγώ σ’ εσένα. Ούτε σε κανέναν δε χρωστάς. Εσύ τώρα το λες άνετα. Και καλά κάνεις. Μόνο έτσι θα πετάξεις, αν δεν πετάς ήδη.

Υ.Γ.: Ο τίτλος του κειμένου είναι στίχος από μία διασκευή του τραγουδιού "Τα Παπάκια" από το Φοίβο Δεληβοροιά και το Ζακ Στεφάνου, που άκουσα μια νύχτα στο Μετρό.