ΑΠΟΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ +ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Χαίρε ώ χαίρε λευτεριά. Τόσο πολύ την κυνηγώ και τη λαχταρώ τη λευτεριά, που σαν θήραμα την έκανα να μοιάζει. Τόσο πολύ, που σαν κυνηγός ‘μοβόρος κατέντησα.
Το μωβ είναι το τελειότερο χρώμα. Μα, φυλάξου! Το κόκκινο, που σε εκνευρίζει έχει απλά ντυθεί με μπλε ένδυμα.
Το βράδυ, όταν κλείνω τα μάτια φαντάζομαι τον εαυτό μου με ένα ξίφος που μόνο εμένα μαχαιρώνει. Τώρα τελευταία και σε άλλους το στρέφω. Και μετά κλαίω. Σαν ο φόνος να συμβαίνει. Και όταν ξυπνώ το πρωί, ο θάνατος δεν έχει επισκεφθεί κανέναν. Σωματικά, τουλάχιστον.
Τα 19 αυτά χρόνια ζωής μου (ζωής στην εργασία, δηλαδή), πόσα λευκά, άσπιλα χαρτιά κατανάλωσα! Εκτύπωση, εκτύπωση, εκτύπωση. Ανοίγω τις συσκευασίες των 5 δεσμίδων - που τόσο εύκολα παραγγέλλονται - και (πίστεψέ με!) κούτσουρα πανέμορφα βλέπω.
Και των ανθρώπων ανακύκλωση δεν γίνεται? Σκουλήκια – χούμους – σπαρτά – καρποί δέντρων – φαγητό.
Θα μπορούσε κανείς να είναι πραγματικά κι απόλυτα ακίνητος στο σύμπαν? (Αφού γυρίζει.). Σίγουρα γυρίζει, είπαμε?
Να σου μοιραστώ και μία από τις πιο σκοτεινές, καμπυλωτές μου σκέψεις: το μηνιαίο μου αίμα, που με κάνει ιδιότροπη, μάλλον είναι αυτό που περισσεύει από τις πληγές των ερώτων στην καρδιά από σένα κι εσένα κι εσένα. Κι εμένα.
Ζούμε σε μία χώρα με πολίτευμα τη δημοκρατία και σε οικογένειες με πολίτευμα με έμμεσο απολυταρχικό χαρακτήρα.
Έζησα σε μια χώρα που με κανάκεψε σαν μωρό, με πλήγωσε στα πόδια με μπετό από τα παιχνίδια, μου επέτρεψε την επανάσταση στην εφηβεία, επέτρεψε στις εταιρείες να με «σκίσουν» σαν υπάλληλο, με έπεισε να ακολουθώ τα κοινωνικά πρότυπα και μου επέτρεψε και πάλι την επανάσταση. ΤΩΡΑ (!) με έχει μεταμορφώσει σε έναν άνθρωπο που βλέπει μόνο τα έγχρωμα, τους πεζόδρομους και τις σημαίες της. Ναι, τα κατάφερε. Τα κατάφερα.
«Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ και βαθιά σ' ευχαριστώ γιατί μ' έμαθες και ξέρω ν' ανασαίνω όπου βρεθώ να πεθαίνω όπου πατώ και να μην σε υποφέρω.» Θα σε κάνω εγώ να σε υποφέρω. Αφού – πια – υποφέρω τον εαυτό μου.
Χαίρε ώ χαίρε λευτεριά. Τόσο πολύ την κυνηγώ και τη λαχταρώ τη λευτεριά, που σαν θήραμα την έκανα να μοιάζει. Τόσο πολύ, που σαν κυνηγός ‘μοβόρος κατέντησα.
Το μωβ είναι το τελειότερο χρώμα. Μα, φυλάξου! Το κόκκινο, που σε εκνευρίζει έχει απλά ντυθεί με μπλε ένδυμα.
Το βράδυ, όταν κλείνω τα μάτια φαντάζομαι τον εαυτό μου με ένα ξίφος που μόνο εμένα μαχαιρώνει. Τώρα τελευταία και σε άλλους το στρέφω. Και μετά κλαίω. Σαν ο φόνος να συμβαίνει. Και όταν ξυπνώ το πρωί, ο θάνατος δεν έχει επισκεφθεί κανέναν. Σωματικά, τουλάχιστον.
Τα 19 αυτά χρόνια ζωής μου (ζωής στην εργασία, δηλαδή), πόσα λευκά, άσπιλα χαρτιά κατανάλωσα! Εκτύπωση, εκτύπωση, εκτύπωση. Ανοίγω τις συσκευασίες των 5 δεσμίδων - που τόσο εύκολα παραγγέλλονται - και (πίστεψέ με!) κούτσουρα πανέμορφα βλέπω.
Και των ανθρώπων ανακύκλωση δεν γίνεται? Σκουλήκια – χούμους – σπαρτά – καρποί δέντρων – φαγητό.
Θα μπορούσε κανείς να είναι πραγματικά κι απόλυτα ακίνητος στο σύμπαν? (Αφού γυρίζει.). Σίγουρα γυρίζει, είπαμε?
Να σου μοιραστώ και μία από τις πιο σκοτεινές, καμπυλωτές μου σκέψεις: το μηνιαίο μου αίμα, που με κάνει ιδιότροπη, μάλλον είναι αυτό που περισσεύει από τις πληγές των ερώτων στην καρδιά από σένα κι εσένα κι εσένα. Κι εμένα.
Ζούμε σε μία χώρα με πολίτευμα τη δημοκρατία και σε οικογένειες με πολίτευμα με έμμεσο απολυταρχικό χαρακτήρα.
Έζησα σε μια χώρα που με κανάκεψε σαν μωρό, με πλήγωσε στα πόδια με μπετό από τα παιχνίδια, μου επέτρεψε την επανάσταση στην εφηβεία, επέτρεψε στις εταιρείες να με «σκίσουν» σαν υπάλληλο, με έπεισε να ακολουθώ τα κοινωνικά πρότυπα και μου επέτρεψε και πάλι την επανάσταση. ΤΩΡΑ (!) με έχει μεταμορφώσει σε έναν άνθρωπο που βλέπει μόνο τα έγχρωμα, τους πεζόδρομους και τις σημαίες της. Ναι, τα κατάφερε. Τα κατάφερα.
«Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ και βαθιά σ' ευχαριστώ γιατί μ' έμαθες και ξέρω ν' ανασαίνω όπου βρεθώ να πεθαίνω όπου πατώ και να μην σε υποφέρω.» Θα σε κάνω εγώ να σε υποφέρω. Αφού – πια – υποφέρω τον εαυτό μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου