Τα Παιδικά "Γιατί"

Καμμιά φορά, κλείνω τα μάτια και πάω πίσω, εκεί που ήταν μικρός ο εαυτός μου, ένα μικρό κοριτσάκι με σκούρα καστανά μαλλιά και μάτια και πάντα χαμογελαστό. Την ρωτάω τι θέλει και της το δίνω. Φανταστείτε ότι εδώ και κάποιους μήνες την είχα πάει σε μία παραλία και το ευχαριστήθκε πολύ. Πάω πίσω να επουλώσω τις πληγές, ξεκινώντας από το πιο εσωτερικό τράυμα. Πάω πίσω να καλύψω τις ανάγκες που δεν είχαν τότε καλυφθεί για να γελάσει ξανά.

Έτσι, απάντησα και κάποια "γιατί".

Είμαι Παναθηναϊκός γιατί το δεύτερο συνθετικό της λέξης είναι η λέξη "Αθήνα"
Μου αρέσει η ιδιότητα του ελεύθερου επαγγελματία γιατί περιέχει τη λέξη "ελευθερία"
Θα γίνω ηθοποιός γιατί το πρώτο συστατικό της λέξης είναι το "ήθος"
ΧΑΜΟΓΕΛΑΩ για να επιβιώσω
ΧΑΜΟΓΕΛΑΩ για να στο μεταδώσω
ΧΑΜΟΓΕΛΑΩ γιατί τώρα (ΤΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟ!) η εξωτερική ομορφιά επηρεάζει την εσωτερική

και μερικά που δυστυχώς ΔΕΝ έχουν γίνει ακόμη "γιατί"

εργάζομαι για να παράγω έργο.
υπάρχω για να προάγω το κοινό καλό.
συνυπάρχω για να πηγαίνω παραπέρα.
χορεύω και βρίσκω τις ρίζες μου.
ερωτεύομαι για να πετάω.
σ' αγαπάω για να πετάς.
κάνω όμορφες συζητήσεις ΜΟΝΟ με λίγους ανθρώπους γιατί οι υπόλοιποι δεν καταλαβαίνουν τη διαφορά της σελήνης από το σέλινο.
εργάζομαι για να πληρώνομαι αντίστοιχα.

βάφτισα τον εαυτό μου ΙΔΕΟΠΟΙΟ γιατί έχω κεραία (ιδεο) και χέρια, καρδιά, ψυχή, μυαλό (ποιος).
μάλλον διασκεδαστής είμαι με τόσες αδαείς ατάκες που μου βγαίνουν.
τελικά, ΟΧΙ (?), ίσως, μάλλον, ΝΑΙ (?) θα γίνω ΨΥΧΑΓΩΓΕΑΣ γιατί τα συνθετικά της λέξης


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Συνομιλία σε taxi - πραγματικό συμβάν -

Συνομιλία σε taxi. Φεβρουάριος 2010.
Πραγματική πραγματικότητα

(Ο) Οδηγός: αυτοκινητιστής συμπαθητικός, μεσήλικας
(ΣΟ) Συνοδηγός: η φίλη σου, εγώ
(ΔΙ) Διαγωνίως και πίσω από αυτοκινητιστή: κυρία, συνταξιούχος, καλοστεκούμενη κι ευγενική

Περνάγαμε ακριβώς μπροστά από την Πλατεία Αμερικής

ΣΟ: "Ξέρετε πως λεγόταν παλιά η Πλατεία Αμερικής?"
ΣΟ & ΔΙ: "Πλατεία Αγάμων."
ΣΟ: "Ναι, γιατί πήγαιναν εκεί ζευγαράκια, για ραντεβού."
Ο: (χαμογελαστός): "Ναι? Δεν το ήξερα."

ΔΙ: "Αχ, κορίτσι μου, (μμμ... ωραία μου ακούστηκε το "κορίτσι") πρώτη φορά που ήρθα στην Αθήνα, ξέρεις τι είδα?"
ΣΟ: Να δεις που κάτι καλό θ' ακούσω, σκέφτηκα.
ΔΙ: "Σ' αυτή την πλατεία ήταν κρεμασμένοι 3 Έλληνες"
Ο & ΣΟ: Παύση, παύση, παύση, παύση.

ΔΙ: "Τους είχαν κρεμάσει οι Γερμανοί."

ΣΟ: Πάγωσα. Έλεγα και ξανάλεγα και ρωτούσα και ξαναρωτούσα σιωπηλά: Ήταν ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟΙ 3 Έλληνες? Ήταν κρεμασμένοι 3 ΕΛΛΗΝΕΣ? Γύρισα αμέσως και απότομα πίσω και την κοίταζα στα μάτια επίμονα. Περίμενα.

ΣΟ: "Γιατί?" Σαν παιδί ρώτησα που του απαγορεύουν τα γλυκά για ολόκληρο το χρόνο.
ΔΙ: "Ήταν μαυραγορίτες."
ΣΟ: Μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα να καταλάβω. Σοκ έπαθα. Σκέφτηκα: Που, δηλαδή? Σε αυτή την πλατεία που την έχεις περπατήσει πάνω από 1.000 φορές?
ΔΙ: "ΚΛΕΦΤΕΣ, ΔΗΛΑΔΗ, ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ", είπε με ένταση στη φωνή.

ΣΟ: Είχε πέσει "βόμβα". Δεν έπρεπε να μιλήσω. Αλλά όπως κάθε φορά που νιώθω αμηχανία (και είναι πολλές οι φορές αυτές) είπα: "Αν, γιαγιά, σήμερα γινόταν το ίδιο...? Θα έμενε κανείς μας?"

Το περιστατικό είναι αληθινό. Μπορεί εσύ να τα ξέρεις όλα αυτά και να θεωρείς τελείως αδαή εμένα που τα ανακαλύπτω τώρα. Δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ αυτό που έμαθα εκείνο το μεσημέρι του Φεβρουαρίου.

Δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ: Αν σήμερα είσαι μ/α, θεωρείσαι σωστός και ότι (μάλλον) έσωσες και τη χώρα από την κρίση. Αν δεν το κάνεις, όπως moi, θεωρείσαι μ... Αν τότε το έκανες, καταδικαζόσουν με την έσχατη μα και την πιο ντροπιαστική ποινή.

Αχ, Ελλάδα

Απορώ πώς ακόμα κρατάει το γυναικείο φύλο στο όνομά της. Ίσως "το Ελλάδα" να της αρμόζει, τελικά, περισσότερο. Αφού κυβερνάται από ΝΟΜΟΥΣ ΦΑΛΛΟΚΡΑΤΙΚΟΥΣ. Αφού αποτελείται από οικογένειες απολυταρχικές. Αφού φαινομενικά όλοι είναι πουριτανοί. Τρώει τα παιδιά της. Χωρίς ούτε καν να τα κατασπαράξει. Καλά θα ήταν να τα μετέτρεπε σε ενέργεια και δύναμη, όπως όλοι οι οργανισμοί που τρώνε. Μα, αυτή, τα τρώει ολόκληρα, αυτούσια. Και, έτσι, το μόνο που πετυχαίνει είναι κακή πέψη για την ίδια και απώλεια όρασης για εκείνα.

Πάντα, από τότε που θυμάμαι τον ανήσυχο εαυτό μου, μου έλεγαν όλοι για την ιστορία σου, Ελλάδα, τους αρχαίους σου, τους μεγάλους άνδρες σου. Και, έτσι, για να σου αρέσω, για να δικαιούμαι να λέγομαι Ελληνίδα, προσπαθούσα να τους πλησιάσω στη σκέψη και στην πράξη. Στις ηρωικές τους ψυχές, στις τολμηρές τους αποφάσεις, στο μοναδικό ήθος τους και στο ορθόδοξο του τρόπου τους. Και το μόνο που πετύχαινα ήταν να μην μπορώ να ενταχθώ ΠΟΥΘΕΝΑ.

Σήμερα, έμαθα και μια καινούρια λέξη: "πενταθεσίτες". Πολύ εντύπωση μου έκανε. Ένας άνθρωπος να καταλαμβάνει πέντε (!) εργασιακές θέσεις. Ξέρεις, πολυμήχανο θα τον θεωρούσα, δε ζηλεύω τα πλούτη, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΟΙ 4 ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ!!! Αυτή η χώρα δεν έχει κυβερνώντες ιμπεριαλιστές, αλλά λαό ιμπεριαλιστικό και άκρως ανταγωνιστικό. Γι' αυτό και πληρώνει.

Γιατί δεν μπορεί μία χώρα της οποίας ο λαός να λέει "πας μη Έλλην βάρβαρος", σήμερα. Θα πρέπει να είναι πολύ βάρβαρος. Δεν μπορεί να κατακρίνει τόσο γενναιόδωρα την κυβέρνηση, αφού είναι η μεγαλογραφία του ιδίου.

Βρίσκομαι σε μεγάλο δίλημμα: να είμαι περήφανη ή να νιώθω ντροπή που είμαι Ελληνίδα? Τώρα πια το κάνω από πείσμα και μένω. Μου λες "το ψάρι βρωμάει (τι λέξη!) απ' το κεφάλι". Και σου απαντώ: Αυτό συμβαίνει στα νεκρά ψάρια. Αφού τόσα χρόνια μου έλεγες ότι "η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει". Σε έναν ζωντανό οργανισμό αν είναι μόνο ένα αυτό που έχει άσχημη οσμή, αυτό είναι τα πόδια.

ματ. ευχαριστώ.

Ξέρω, θα με πεις υπερόπτη. Και θα σου πω ευχαριστώ. Σε αυτόν εδώ τον τόπο (ιστό-τοπο) μου επιτρέπω να είμαι. Ελευθερία νιώθω. Σχεδόν όσο στη θάλασσα. Τα άτομα που με διαβάζουν είναι τόσο ιδιαίτερα, που αυτό εδώ αποτελεί ίαση για μένα, ΠΤΗΣΗ κανονική. Με απότομα ανοδικά πετάγματα και (σχεδόν) κατακόρυφες πτώσεις.

χαχα, τελικά μόνο στη σημαία μοιάζω. Με το σταυρό στο χέρι και κάτι από θάλασσα και σύννεφα χαρακωμένα.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΧΩΡΙΣ ΟΜΟΡΦΙΕΣ

ΚΕΙΜΕΝΟ ΧΩΡΙΣ ΟΜΟΡΦΙΕΣ

Ξέρεις γιατί οι πολιτικοί και οι βασιλιάδες / βασίλισσες πρέπει να ζουν μέσα στον πλούτο?

Για να μην τους λείπει τίποτα και το κλέψουν από σένα. Για να είναι πραγματικά "χορτασμένοι" και υλικά και πνευματικά και ψυχικά, έτσι ώστε να κοιτάξουν το συμφέρον του λαού.