Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΥΠΕΡ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ (=υπεραξία+δημιουργία)

Καλημέρα. Ανοίγουν μάτια. Μια φωνή σου λέει: "Είναι εφτάμιση, τελευταία φορά στο λέω." Σηκώνεσαι. Αμέσως, δε χάνεις δευτερόλεπτο: καφέ! τσιγάρο! Και σ' αυτά τα πρώτα δευτερόλεπτα, κεραυνός σε χτυπάει σε μυαλό, καρδιά, ψυχή! Έχω παιδί. Πας. Είναι όρθιος και κοιτάει έξω από το παράθυρο. Αυτό το παιδί! Δεν φωνάζει να σε ξυπνήσει. Περιμένει. Όποτε σε νιώσει να είσαι κοντά θα σου μιλήσει.

Όλες οι κινήσεις προετοιμασίας γίνονται γρήγορα. "Βάλ' το στα πόδια!" Και βγαίνεις!!! ΕΚΕΙ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΟΛΑ. "ΕΞΩ ΖΩ ΕΓΩ - ΕΞΩ ΖΩ ΕΓΩ - ΕΞΩ ΖΩ ΕΓΩ" ΛΕΣ. Δεν έχω τίποτα. Δεν ανήκω σε κανέναν κι όμως σ' έχω και μ' έχεις. Προσπαθώ να σκεφτώ το "no possessions" του John Lennon στο Imagine. Λες, ότι αν συμβεί οτιδήποτε "ατυχές", θα μείνω με αυτά τα ρούχα, αυτά τα παπούτσια και αυτή τη τσάντα. Και κάνεις εξάσκηση: "πώς θα ήταν".


ΛΕΣ ΚΑΜΜΙΑ ΔΕΚΑΡΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ, καλό αυτό!


Μετρό, ααα, ναι, καλικαντζαράκια πολλά. Ακούς μουσική και, παραδόξως, όλοι κινούνται με αυτής της μουσικής της νότες και τις παραφωνίες. Και ξεκινάει ΤΟ ΤΑΞΕΙΔΙ (με έψιλον γιώτα το θέλω, πρόβλημα κανείς?) Πρώτα βλέπω μπροστά μου το όνομά μου στο αρσενικό του με ένα "Αγ." μπροστά. Λες: μεγαλείο... κλείνω τα μάτια μου από δω και πέρα. ΜΟΥΣΙΚΗ. Η φαντασία στο έπακρο, ό,τι ονειρεύτηκα την προηγούμενη νύχτα, αλλά και ό,τι μοιάζει σ' αυτή τη - χωρίς λακούβες - ταχύτητα του μετρό. π.χ. η απογείωση αεροπλάνου, τα λίγα δευτερόλεπτα πριν τον ύπνο που νιώθεις τόσο ανάλαφρος. Ανοίγω τα μάτια για να με χαιρετήσει η Μελίνα. Υποκλίνομαι νοερά. Πολύς κόσμος μπαίνει.

Βγαίνω.

Πόσα βήματα? 100 ίσως, στο γραφείο. Ξέρεις? ΤΟ ΛΑΤΡΕΥΩ. Είναι όμορφο. Είμαι περήφανη. Ταπεινή, προσπαθώ. ΚΑΛΗΜΕΡΑ.


Υ.Γ.: Να πω ιδέα??? Θα έπρεπε η μέρα και η νύχτα να υπολογίζονται σαν δύο μέρες.