Ρίξε, μάτια μου, μια ματιά στα μάτια μου
Ήταν πολύ καινοτόμος ο τρόπος έκφρασης του Χατζηπατέρα. Σα να είχε ενώσει τις διάφορες πτυχές του χρόνου, της ψυχολογίας και της εξέλιξης στα έργα του, το κάθε ένα μοναδικό. Λες και το μυαλό του ήταν τόσο πολύπλευρο.
Θα πάω με τα πόδια Ομόνοια, είπα. Σκοτεινή η Παναγή Τσαλδάρη, αλλοδαποί παντού, αλλά δεν ένιωσα καμία απειλή, κάθε άλλο. Όταν, όμως, έφτασα στην Ομόνοια, άλλαξε αμέσως το συναίσθημα. Οι παρέες μιλούσαν αφήνοντας να φανεί η μυστικότητα, ήταν διακίνηση, ξεκάθαρα. Πέρασα απέναντι. Ήμουν 5 μέτρα από τις κυλιόμενες του μετρό.
Ήρθε κοντά μου. Ντυμένη στα μαύρα, ισχνή σιλουέτα, σχεδόν διάφανη, κατάλευκο δέρμα, πράσινα μάτια, αποξενωμένα από αισιοδοξία.
- Συγγνώμη, μου δίνεις 50 λεπτά?
- Θέλεις να σου αγοράσω κάτι να φας?
- Ναι.
- Πάρε ότι θέλεις (όχι δεν είμαι πλούσια, προς αποφυγή παρεξηγήσεων)
- Αλήθεια? Δύο τυρόπιτες.
- Σπανακόπιτα?
- ΝΑΙ!
Σπανακόπιτα και τυρόπιτα πήρε.
- Θέλεις παγωτό?
Τι χαρά πήρα! Ένα φλασάκι άστραψε στο βλέμμα της.
- Το πιο φτηνό, μία μπάλα, ευχαριστώ, βανίλια.
- Που είναι οι γονείς σου?
- Δε με θέλουν.
- Γιατί?
- Γιατί παίρνω ναρκωτικά (η τελευταία λέξη ψιθυριστά) ** Εδώ να επισημάνω ότι ήταν πολύ πιο νηφάλια από πολλούς από εμάς, π.χ. από εμένα την ώρα που φεύγω από τη δουλειά. **
- Και τι σημαίνει αυτό? Αφού μπορεί κι αυτοί να φταίνε.
- Δε θέλω να «βγω»… Να με κάνει ο καθένας ό,τι θέλει? Γι’ αυτό ζητάω 50ράκι – 50ράκι
Μια σκέψη: Έχεις σκεφτεί ποτέ πως θα ήσουν αν έμενες στο δρόμο? Νομίζω ότι ούτε την υπόθεση δεν αντέχεις.
Ένιωσα την ανάγκη να φιλήσω το μαγουλάκι της. Την αγκάλιασα. Ήταν πλέον η αδελφή που ποτέ δεν είχα. Μακάρι τα θετικά συναισθήματα που ένιωσε να της κάνουν καλό και να την κάνουν ν’ αντέξει το «χαμηλά» της... (Βασίλης Παπακωνσταντίνου)
Μακάρι κι εγώ να παραδεχτώ ότι δεν είμαι παραπάνω, αφού, καθημερινά, πράττω εξίσου ή και περισσότερο αρνητικά, ίσως να κάνω κακό στους άλλους ή στον εαυτό μου. Τι μας χωρίζει? Γιατί λέμε «αυτοί» κι «εμείς»?
Ήταν πολύ καινοτόμος ο τρόπος έκφρασης του Χατζηπατέρα. Σα να είχε ενώσει τις διάφορες πτυχές του χρόνου, της ψυχολογίας και της εξέλιξης στα έργα του, το κάθε ένα μοναδικό. Λες και το μυαλό του ήταν τόσο πολύπλευρο.
Θα πάω με τα πόδια Ομόνοια, είπα. Σκοτεινή η Παναγή Τσαλδάρη, αλλοδαποί παντού, αλλά δεν ένιωσα καμία απειλή, κάθε άλλο. Όταν, όμως, έφτασα στην Ομόνοια, άλλαξε αμέσως το συναίσθημα. Οι παρέες μιλούσαν αφήνοντας να φανεί η μυστικότητα, ήταν διακίνηση, ξεκάθαρα. Πέρασα απέναντι. Ήμουν 5 μέτρα από τις κυλιόμενες του μετρό.
Ήρθε κοντά μου. Ντυμένη στα μαύρα, ισχνή σιλουέτα, σχεδόν διάφανη, κατάλευκο δέρμα, πράσινα μάτια, αποξενωμένα από αισιοδοξία.
- Συγγνώμη, μου δίνεις 50 λεπτά?
- Θέλεις να σου αγοράσω κάτι να φας?
- Ναι.
- Πάρε ότι θέλεις (όχι δεν είμαι πλούσια, προς αποφυγή παρεξηγήσεων)
- Αλήθεια? Δύο τυρόπιτες.
- Σπανακόπιτα?
- ΝΑΙ!
Σπανακόπιτα και τυρόπιτα πήρε.
- Θέλεις παγωτό?
Τι χαρά πήρα! Ένα φλασάκι άστραψε στο βλέμμα της.
- Το πιο φτηνό, μία μπάλα, ευχαριστώ, βανίλια.
- Που είναι οι γονείς σου?
- Δε με θέλουν.
- Γιατί?
- Γιατί παίρνω ναρκωτικά (η τελευταία λέξη ψιθυριστά) ** Εδώ να επισημάνω ότι ήταν πολύ πιο νηφάλια από πολλούς από εμάς, π.χ. από εμένα την ώρα που φεύγω από τη δουλειά. **
- Και τι σημαίνει αυτό? Αφού μπορεί κι αυτοί να φταίνε.
- Δε θέλω να «βγω»… Να με κάνει ο καθένας ό,τι θέλει? Γι’ αυτό ζητάω 50ράκι – 50ράκι
Μια σκέψη: Έχεις σκεφτεί ποτέ πως θα ήσουν αν έμενες στο δρόμο? Νομίζω ότι ούτε την υπόθεση δεν αντέχεις.
Ένιωσα την ανάγκη να φιλήσω το μαγουλάκι της. Την αγκάλιασα. Ήταν πλέον η αδελφή που ποτέ δεν είχα. Μακάρι τα θετικά συναισθήματα που ένιωσε να της κάνουν καλό και να την κάνουν ν’ αντέξει το «χαμηλά» της... (Βασίλης Παπακωνσταντίνου)
Μακάρι κι εγώ να παραδεχτώ ότι δεν είμαι παραπάνω, αφού, καθημερινά, πράττω εξίσου ή και περισσότερο αρνητικά, ίσως να κάνω κακό στους άλλους ή στον εαυτό μου. Τι μας χωρίζει? Γιατί λέμε «αυτοί» κι «εμείς»?
## Ποιο είναι το όνομα της πλατείας, είπαμε? Την ξεχάσαμε την αξία όταν το προφέρουμε?
## Φωτογραφία: Ομόνοια, 1931
Indiana
Indiana
