Οδηγίες κρίσης: ΤΑ ΛΕΥΚΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ!

ΤΑ ΛΕΥΚΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ!



Παραδέχομαι τα πάντα
κι ας νομίζω μέχρι σήμερα ότι δεν τα 'κανα

Όπως λέει και το τραγούδι πες με ότι "πάντα γκρινιάρα ήμουνα"
κι ας κρατιόμουν με νύχια και με δόντια να μη με χαρακτηρίσεις
με αυτό το ελάττωμα που όλοι αποδίδουν στις γυναίκες.

Δεν "ήθελα στη ντουλάπα μου να γίνεται χαμός".
Όμως γινόταν.

Μα, το ξέρεις πολύ καλά:
Ποτέ δεν θα έπλενα μαζί τα λευκά με τα κόκκινα.
Είναι το λευκό το πιο δεσποτικό και σχεδόν πάντα
"στέκεται" μόνο του.
Για το κόκκινο τι να πω?
Μπορεί ποτέ να συγκριθεί με το ροζ?

Και μια ερώτηση να σου κάνω:
Ποιος πίνει νερωμένο κρασί?
Αν δεν είναι το ρουμπίνι αυθεντικό
τι να το κάνεις?
Κι ας έχει γωνίες που πληγώνουν
και που είναι αντιαισθητικές.

Μπορεί να είχα όλα τα παραπάνω ελαττώματα.
ΣΙΓΟΥΡΑ είχα άλλα 1 εκατομμύριο 100 χιλιάδες 101 και 10 άλλα και πιο σημαντικά ελαττώματα.

Αλλά είχα 1 καλό:
Με την παραμικρή σου θετική κίνηση (ακόμα και χωρίς)
σου πέταγα μια σπίθα μέχρι τον παράλλο γαλαξία
σε κοίταζα με βλέμμα "βαριάς χανούμισσας"
και άλλες φορές με μορφή γάτας-βρέφους.

Σου χόρευα και σου 'φερνα την ανατολή και τη δύση
στο σαλόνι σου.

Σου 'δειχνα το παραπέρα μου
το άνοιγμα των φτερών σου να πετύχω.
Να μ' αρπάξεις, να με απαγάγεις από το ίδιο το σπιτικό.

Αγάπησα και (επιτέλους) είδα τα δικά μου φτερά
για να σε γλυκο-μεταφέρουν ευχαρίστως στο χρόνο και στο χρόνο.

Αλλά -- αυτό το παντοτινό αλλά:
Ήθελες γυναίκα που μιλάει με τελεσίγραφα και που η θεωρία καθόλου δεν της πάει.
Ήθελα άντρα φιλόσοφο, ονειροπόλο και ταξιδιάρη.

Ο καθένας τον εαυτό του δίπλα του ήθελε.
Κάποιον να μοιάζει αρκετά με τον ίδιο.

Υ.Γ.1: Ο Maraveya στο "Που να βρω μια να σου Μοιάζει" στο τέλος του video έχει δίπλα του τον εαυτό του.
Υ.Γ.2: Φεύγω όσο μπορώ ακόμα να ακολουθήσω την άρνηση και να κινούμαι πάντα σαν τη θάλασσα." (στίχοι από: "Είναι ωραία η θάλασσα")