"Ωραίοι οι Άνθρωποι, Αλλά..." (στίχοι από τραγούδι - ερμηνευτής: Κ. Χατζής)
Τι ωραία που είναι ΟΟΟΟλα αυτό το καλοκαίρι
Τι ωραία που ένιωσα για τα πρώτα 30 δευτερόλεπτα
στο ΠΡΩΤΟΜΠΑΝΙΟ μου το Σάββατο (κατά το "Πρωτοβρόχια")
Του γιου μου η μάνα είμαι εγώ
αλλά
ποιας απίστευτης ομορφιάς είναι γιος πραγματικά?
Τι συναίσθημα απογειωτικό
η αφή του ακροδάκτυλου που αγγίζει
το μεταξο-βελούδινο του πέταλου της ροδιάς?
Πόσο τέλειες γεωμετρικά καμπύλες σχηματίζουν
ώρες-ώρες τα σύννεφα τα μπαμπακιένια του Αττικού ουρανού?
Τι μυρωδιά στο φαγητό
το τόσο σπάνιο
που σου θυμίζει τη γιαγιά... (σχεδόν τη βλέπεις: και τη μυρωδιά και τη γιαγιά)
το άκουσμα της σιωπής
της απόλυτης
και της γαλήνης που αγαλλιάζει
το κορμί
ακόμη καλύτερη η γαλήνη αυτή όταν προκαλείται από κάποιον
γιατί, ΦΙΛΕ ΜΟΥ, αυτό το σώμα (το δικό μου) νευρικό ήταν πάντα
και προσπαθεί να γαληνέψει.
ΓΙΑΤΙ? Μ' όλα αυτά τα από πάνω ΔΕΝ ΣΥΓΚΙΝΟΥΜΑΙ
ΔΕΝ ΑΡΚΟΥΝ!!!
ΦΩΝΑΖΩ, ΣΤΡΙΓΓΛΙΖΩ
ΕΕΕΕ, εραστές, παιδιά, φίλοι, οικογένεια και γνωστοί!!!
ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΓΙΑ ΚΑΦΕ, ΓΙΑ ΠΕΡΙΠΑΤΟ, ΓΙΑ 5ΛΕΠΤΟ ΣΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ
ΒΟΛΤΑ ΜΕ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ (προτιμώ τα παγοπέδιλα)
ΚΑΝΕΙΣ??? ΚΑΝΕΙΣ??? κανείς? Τι κάνεις δηλ. και δεν μπορείς?
ΤΙ? Να ανταλλάξουμε μηνύματα? Στο facebook? Στη διεύθυνσή σου? ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ, ΤΗΝ ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ??? με αρχεία και φωτογραφίες που ούτε καν
το χαρτί τους δεν μπορείς να αγγίξεις?
ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ. Με το τυφλό σύστημα δακτυλογραφίας που έμαθα, 18άρικο τότε, τολμώ να πω πως μου θυμίζω πιανίστα όταν γράφω αυθόρμητα, έτσι, όπως τώρα. Αν τα έγραφα χειρόγραφα, δεν θα προλάβαινα τις σκέψεις, δεν θα προλάβαινα να κάνω τα λάθη που βλέπεις εδώ. Θα ήταν πιο σμιλεμένο το αποτέλεσμα, βέβαια. Αλλά εδώ, θέλω να ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΠΑΡΑΠΟΝΑ!!! (εαυτός μου: "μπα? τι λες? μου επιτρέπεις να κάνω παράπονα?")
ΘΕΛΩ ΝΑ Σ' ΑΓΓΙΞΩ. ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΣΕΙ Ο ΚΑΦΕΣ ΣΤΟ ΛΕΥΚΟ ΦΟΡΕΜΑ
ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΡΑΣΙ ΝΑ ΔΩ ΤΟ ΦΕΛΛΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ Ο ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ
ΝΑ ΤΟ ΒΓΑΛΕΙ, ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΤΑΤΑ.
θέλω να τσακωθούμε για το λογαριασμό.
να γελάσω.
Τι αστεία, τι κλάματα, τι παράπονα, τι υποσχέσεις θέλεις
για να 'ρθεις??? ή να 'ρθω???
ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΟ ΠΟΥ
ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΟ ΠΟΤΕ
ΤΩΡΑ.
Υ.Γ.1: "... η μοναξιά τους παγώνει." (στίχοι από τραγούδι - ερμηνευτής: Κ. Χατζής)
Υ.Γ.2: Είμαι στα όριά μου. Θέλω να βγουν πολλοί (πολλοί όμως) άνθρωποι από τη ζωή μου, μα και καινούριοι να 'ρθουν. Αλλιώς, αλλιώς δεν ξέρω, πες μου εσύ, αναγνώστη.
ΕΕΕΕ, εραστές, παιδιά, φίλοι, οικογένεια και γνωστοί!!!
ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΓΙΑ ΚΑΦΕ, ΓΙΑ ΠΕΡΙΠΑΤΟ, ΓΙΑ 5ΛΕΠΤΟ ΣΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ
ΒΟΛΤΑ ΜΕ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ (προτιμώ τα παγοπέδιλα)
ΚΑΝΕΙΣ??? ΚΑΝΕΙΣ??? κανείς? Τι κάνεις δηλ. και δεν μπορείς?
ΤΙ? Να ανταλλάξουμε μηνύματα? Στο facebook? Στη διεύθυνσή σου? ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ, ΤΗΝ ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ??? με αρχεία και φωτογραφίες που ούτε καν
το χαρτί τους δεν μπορείς να αγγίξεις?
ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ. Με το τυφλό σύστημα δακτυλογραφίας που έμαθα, 18άρικο τότε, τολμώ να πω πως μου θυμίζω πιανίστα όταν γράφω αυθόρμητα, έτσι, όπως τώρα. Αν τα έγραφα χειρόγραφα, δεν θα προλάβαινα τις σκέψεις, δεν θα προλάβαινα να κάνω τα λάθη που βλέπεις εδώ. Θα ήταν πιο σμιλεμένο το αποτέλεσμα, βέβαια. Αλλά εδώ, θέλω να ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΠΑΡΑΠΟΝΑ!!! (εαυτός μου: "μπα? τι λες? μου επιτρέπεις να κάνω παράπονα?")
ΘΕΛΩ ΝΑ Σ' ΑΓΓΙΞΩ. ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΣΕΙ Ο ΚΑΦΕΣ ΣΤΟ ΛΕΥΚΟ ΦΟΡΕΜΑ
ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΡΑΣΙ ΝΑ ΔΩ ΤΟ ΦΕΛΛΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ Ο ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ
ΝΑ ΤΟ ΒΓΑΛΕΙ, ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΤΑΤΑ.
θέλω να τσακωθούμε για το λογαριασμό.
να γελάσω.
Τι αστεία, τι κλάματα, τι παράπονα, τι υποσχέσεις θέλεις
για να 'ρθεις??? ή να 'ρθω???
ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΟ ΠΟΥ
ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΟ ΠΟΤΕ
ΤΩΡΑ.
Υ.Γ.1: "... η μοναξιά τους παγώνει." (στίχοι από τραγούδι - ερμηνευτής: Κ. Χατζής)
Υ.Γ.2: Είμαι στα όριά μου. Θέλω να βγουν πολλοί (πολλοί όμως) άνθρωποι από τη ζωή μου, μα και καινούριοι να 'ρθουν. Αλλιώς, αλλιώς δεν ξέρω, πες μου εσύ, αναγνώστη.
Υ.Γ.3: Κοίτα που θα σε πάω εγώ!!! - φωτογραφία.
Υ.Γ.4: Μόλις πήραν τηλ. 2 φίλοι. Ευχαριστώ Θ.Ι.!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου