ΔΙΑΒΑΣΕ ΜΕ

ΝΑ ΣΟΥ ΜΙΛΗΣΩ ΑΝΟΙΧΤΑ???

ΒΑΡΕΘΗΚΑ!!!

ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ!!!

(κι αυτό με ωραίο χρώμα, βλέπεις? για να το δεχτείς πιο μαλακά) Βαρέθηκα να σου μιλάω για κήπους, για ελιές, για περηφάνια, για αγάπη, για έρωτα, για τη σελήνη, για συναισθήματα, ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΣΙΓΓΟΥΝΗ ΘΥΜΟ, για το φόβο που πάντα προσπαθώ να χρωματίσω.

Πάντα πάλευα για κάτι. Κι εσύ. Το ξέρω. Χαμογελούσα. Να δώσουμε ρούχα στα παιδιά. Να δουλεύω για τα παιδιά με κινητικά προβλήματα. Να σώσω τη γη. Να κλείνω τα φώτα. Να πάω στη συναυλία για το τσουνάμι. Να πάω στη δενδροφύτευση. Να κατέβω (επιλεκτικά) στην πορεία. Όλοι το κάνουμε με κάποιον τρόπο. Μου άρεσε να νιώθω ότι δίνω. ΠΑΙΧΝΙΔΙ μου φαίνονταν, με σοβαρότητα εκφράζονταν.

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΟΜΩΣ κάτω από το εξής ασφαλέστατο πρίσμα:

Δεδομένο το χρηματικό αντίτιμο για την εργασία

Δεδομένη η διασκέδαση, οι φίλοι, τα καλοκαίρια

Δεδομένη η ζωή μου.

ΑΥΤΟ ΑΛΛΑΞΕ!!! Νιώθω πως μπορεί, πολύ εύκολα, πολύ τυχαία, πολύ ή λίγο αιματηρά, πολύ ευτυχώς να πεθάνω. Και φοβάμαι. Μήπως θα έχω αφήσει μισοτελειωμένες σχέσεις και συναισθήματα. Μόνο ένα συναίσθημα τολμάω να γράψω, μα πάλι στα συναισθήματα γυρνώ κι ας είπα στην αρχή του κειμένου "όχι". Σ' αγαπώ... μήπως και δεν προλάβω να σε γνωρίσω.