Mathematics, lesson 38 + law of relativity

A HUMAN'S LIFE

=

the journeys of his body
+
the journeys of his heart
+
the journeys of his mind
+
the journeys of his soul.



INDIANA + D + Thomas N. Jr.

Ο Ένοχος

Αγάπη μου,

Όταν περπατάμε μαζί
Είμαστε οι ψηλότεροι

Όταν με κοιτάς,
Παίρνω τα σύννεφα αγκαλιά

Και, τα σύννεφα,
Τα σφίγγω στην αγκαλιά μου
Να τα κάνω, εκεί, ψηλά – ψηλά
την πιο τρυφερή σαπουνόφουσκα
να σου κρυφτούν τα σύννεφα

Για να σου φανερωθεί ο ήλιος.
Και να δεις εσένα.

Τον εαυτό σου.

Τον αγαπημένο μου γιο να δεις
Να καθρεφτιστείς._

Ρωγμή

Μια κάθετη ρωγμή αφημένη στα πατζούρια
Φως

Διαμάντι
Εσύ

Θάλασσα
Εγώ

Χάρισμα
Εγώ σε εσένα

Νοσοκομείο
Ησυχία

Νοσοκομείο
Ανησυχία

Τηλέφωνο
Εξουσία

Μαία
Ζωή

Ζωή
Κτήση

Κτήση
Ανησυχία

Ανησυχία
Θλίψη

Θλίψη
Αντίστρεψέ το

Αντιστροφή
Φύση

Φύση
Ποτάμι

Διαχέομαι στο είναι του πλανήτη

Πότε?

Τώρα θέλω

Πότε?

Πήγαινέ με

Μόνη μου πουθενά.

ΤΙ ΕΜΠΝΕΥΣΗ! (κι εγώ απορώ)

Σε αυτή την πολύχρωμη εποχή και σφαίρα,

ένα βράδυ, σαν το χτεσινό, ΕΠΑΨΕ ΤΟ 13 ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΤΥΧΟ.

Γιατί παρουσιάστηκε ο 13ος Θεός.
σε μια πόλη που:

• όταν θέλει είναι πανέμορφη
• και όταν δεν τη θέλεις είναι πανάσχημη.

Παρουσιάστηκε, με την υπέροχη ουδέτερη και τέλεια ομορφιά. Και τότε, ΟΛΟΙ κατάλαβαν. Ο 13ος ΘΕΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΕΡΩΣ. Ο ΕΡΩΤΑΣ.

Και μέχρι εκείνο το βράδυ, ήταν πολύ κακότυχος. Κανένας δεν τον διάλεγε. Σε κάποιους πύργους (τους τελευταίους καιρούς τα λένε ξενοδοχεία), μάλιστα, δεν υπήρχε ο 13ος όροφος. Από το 12, κανείς πήγαινε στο 14. Λες και δεν υπήρχε!!! Μάλιστα, μια μέρα που πήγε στα βαθιά υπόγεια των θυρίδων των ταλαροκρατητών του είπαν: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΤΕ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ. ΜΑ (!) ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΟ ΝΟΥΜΕΡΟ! Και δεν υπήρχε. "Πρέπει να κάνω κάτι", σκέφτεται, "ΑΛΛΙΩΣ, ΘΑ ΑΦΑΝΙΣΤΩ."

Τώρα ΥΠΑΡΧΕΙ το 13. Και θα σταματήσει να ειναι κακότυχο. Γιατί τώρα κάνει παρέα με τον Ίκαρο, τον πιο τέλειο ιπτάμενο λευκό ιππότη. Και πετάει. Αυτό ήθελε πάντα. Να πετάξει. Και το τελευταίο που έχει να κάνει είναι να μη ρίχει βέλη που πληγώνουν κι ανοίγουν το δρόμο για το αίμα. ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟΤΥΧΟ. Γιατί πέτυχε και κάτι άλλο. Χώρισε από τον πόνο, με τον οποίο, μέχρι τώρα ήταν επιστήθιοι φίλοι. ΧΩΡΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ.

Και θα είναι ευτυχισμένος ο έρωτας. Δεν θα βλέπει φοβισμένες τις ματιές των ανθρώπων όταν τους πλησιάζει. Δεν θα φοβούνται ότι θα πονέσουν. Θα το καταλάβουν τούτοι οι αδικημένοι άνθρωποι αργά - αργά.

Τώρα είναι ελεύθερος ο δρόμος για τι 14, γιατί, μέχρι τώρα, το 1 του παραπονιόταν, γιατί δεν είχε το μισό του 13 για να μοιραστεί με το 12.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

Το σκεφτόμουν ΠΟΛΥ αυτό το κείμενο. Θα χρειαστεί να γράψω για την αίσθηση του σώματος, του πνεύματος, της καρδιάς και της ψυχής κατά τον ΕΓΚΛΕΙΣΜΟ.

Μόνο μία παρομοίωση και μεταφορά μπορώ να αποδώσω. Μεταφορά για σας, δηλαδή. Εγώ το νιώθω. Το βιώνω.

Είναι σαν τα μέσα σου, στο ηλιακό πλέγμα, κυρίως, να θέλουν να βγουν όλα προς τα έξω, και τα τοιχώματα του σώματός σου να μην τα αφήνουν. ΤΙ ΑΙΣΘΗΣΗ! Στο λούνα-παρκ τουλάχιστον υπάρχει διέξοδος, τέλος, είναι διασκέδαση, είναι σαν κινηματογράφος. ΕΝΩΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ.

Σαν να είσαι μία αέναη πολύχρωμη πετονιά. Και να θέλεις να πετάξεις παντού. Και να ζήσεις. Και να κάνεις τους άλλους να γελούν όπως, "σαν λεν, δεν γέλασαν ποτέ." Να σου λεν το πρόβλημά τους και να τους λες τη λύση. Στη δυστυχία τους. Αφού το βλέπεις ΤΟΣΟ καθαρά.

ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΙ: Να σε έχουν υποβιβάσει σε μία στασιμότατη στάσιμη στασιμότητα, σε μια κουκκίδα, σε μια στιγμή τόσο συγκεκριμένη και χιλιοβιωμένη σε μία ούτε-καν-μονοδιάστατη τελίτσα.

έχετε, αγαπημένοι μου, ποτέ, νιώσει έτσι????

Σχόλια: 0

Η ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ

Τι όμορφα που ήταν τότε!

Πολυτέλεια και γαλήνη.

Μυρωδιά χαρτιού.

Αφή πορώδους επιφάνειας.

Όραση και βλέμμα με ταχύτητα υποκειμενική.

Ή και μηδαμινή.

Καμμία βιασύνη.

Σχόλια: 0.

Δεν με διαβάζεις πια.
Έχεις πολλή δουλειά.
Δεν θέλεις, πια, τις πολλές λέξεις.
Σε καταλαβαίνω. Δέχεσαι μηνύματα από παντού.

Όμως εγώ
ζω
από
τα
σχόλιά σου.

Κάτι
πρέπει
πάλι
να αλλάξω.

Υπάρχει και μία
πολύ
πολύ
πολύ
μικρή πιθανότητα
να τα διαβάζεις
και "σχόλια μηδέν".

Δηλαδή να σου:
αρέσει πολύ
αρέσει λίγο
είναι αδιάφορο.

Μα εγώ είμαι κάθε άλλο παρά
αδιάφθορη.

Ναι, θέλω την ανατροφοδότηση.
Πες με ψώνιο
Μακάρι να με πεις και "σύμβολό σου αιώνιο".

ΑΝΑΤΡΟΦΟΔΟΤΗΣΗ
(πόσο καιρό μας είχε πάρει τότε να μεταφράσουμε τη λέξη
feedback = ταΐζω επιστρέφοντας = τροφή+δίνω+ανα)

Τάισέ με, λοιπόν,
γιατί
το βλέπω:
Θα πεθάνει ο εσωτερικός μου ερασιτέχνης αυθόρμητος συγγραφέας
όταν τα σχόλιά σου είναι μηδέν. Και θα φταίμε κι οι δύο.

Ή κάτι πιο απλό. Πες μου πως να βελτιωθώ για να με διαβάσεις.

Υ.Γ.: κόκκινο + μπλε = εσύ κι εγώ = μωβ

ΠΑΣΧΑ 2010

ΠΑΣΧΑ 2010 ΜΙΚΡΟ ΛΕΙΒΑΔΙ ΣΤΟ ΕΛΛΑΔΙ
(Γεωμετρία & Αισθήσεις)

1. ΒΙΩΜΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΜΑ:

Το σώμα οδηγείται από την όσφρηση. Τι μυρωδιά! Γυρνάει το κεφάλι για να συμμετάσχει και η όραση. Μωβ. Ανοιχτό. "Αυτό το χρώμα θέλεις να βάψεις την κρεββατοκάμαρά σου, φιλενάδα?". Απάντηση. Ούτε που την άκουσα τι είπε. --- Σιδερένιος φράχτης. Ρομβάκια από σίδερο. Μα, το είδα πριν! Υπάρχει άνοιγμα. Πεντακάθαρα χέρια. Πεντακάθαρο σώμα. Για να τη συναντήσω. Να κάνω όλες τις σωστές κινήσεις. Τέσσερα οριζόντια συρματάκια που χαλάνε το διαγώνιο του σχήματος. Εύκολο! Ανοίγω πολύ αργά. Να μη χαλάσω τη σιωπή. Τη σιωπή όλων των αισθήσεων.

Το δεξί χέρι κάνει την απαραίτητη στροφή και οδηγεί την πορτούλα. 49 μοίρες.

Πάτημα.
Τέλειο. χρατς.
Μετά, το δεξί πόδι.
Τέλειο. χρατς.

Περπάτημα. Αφή. Στον αστράγαλο πολλά χάδια από αγριολούλουδα. Πώς (ηχώ: πως, πως, πως...) Πώς να το περιγράψω? Τόσα ύψη από αγριολούλουδα? Κίτρινα, άσπρα, τεράστιες μαργαρίτες, παπαρούνες, φως, ήλιος. Λειβάδι, σωστό λειβάδι.


ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΜΙΚΡΟ ΚΟΡΙΤΣΙ!!! βγάλε τα παπούτσια.
Ευχαρίστως. Αλλά, ξέρεις? ΜΗ ΜΕ ΛΕΣ ΠΙΑ "Μικρό Κορίτσι." Μεγάλωσα. Τώρα αυτά τα συναισθήματα είναι ενήλικα. Δεν είναι του παιδιού που θεωρεί τη φύση δεδομένη, που θεωρεί τη φύση παιχνίδι. Είμαι ενήλικη. Τη φύση τη θεωρώ έργο κι όχι παιχνίδι. Να της δίνω εργασία κι όχι να μου δίνει ιδανικές θέσεις για κρυφτό. Τη θεωρώ ζωή, την προστατεύω. ΜΑ, ΕΚΕΙΝΗ (!) θεωρεί τον άνθρωπο Θεό της. Γιατί της παίρνει και της δίνει τη ζωή. Έτσι είναι. Τόσο αλαζόνες είμαστε. Της παίρνουμε και της δίνουμε τη ζωή. Ελπίζω κάποτε να ξυπνήσει και να μην "πιστεύει" πια σε εμάς.


Πάτημα. Αθορυβία. Αθορυβία. Τίποτα δεν μου κάνει κακό. Δεν πονάει κι ας λέγαν. "Αγκάθια θα 'χει, είπαν." Ούτε ένα. ΠΟΣΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΔΟΚΙΜΑΖΕΙΣ!

Θα προσπαθήσω με την ενήλικη (και αρκετά ελεύθερη) φαντασία να σας πω. Μάλλον όπως από το Δυτικό Βερολίνο γυρνάει στο σπίτι του στο Ανατολικό. Σα να γυρνάει κάποιος στο παλιό του σπίτι στην κατεχόμενη Κύπρο. Μα, βέβαια, αυτοί γνώριζαν ότι το σπίτι τους ήταν εκεί. Είχαν σαφή εικόνα. Και οι εικασίες για το πως θα μπορούσε να είχε αλλάξει η εικόνα. Τόσες πιθανές περιπτώσεις! Για να γεμίζουν το χρόνο μέχρι να φτάσουν, να γυρίσουν πίσω.

Αλλά, για μένα, μάλλον καλύτερη παρομοίωση είναι η εξής: Κάποιος γεννιέται κάπως, κάπου, κάποτε. Και συνέχεια, συνεχόμενα και αδιάλειπτα ψάχνει το πρωταρχικό του σπίτι. Μα δεν ξέρει που είναι. Δεν ξέρει πώς είναι. Ανά πάσα στιγμή θα βρεθεί μπροστά του! Γι' αυτό πάντα είναι σε ετοιμότητα. Δεν ξέρει καμμία από τις διαστάσεις. Γι' αυτό και χάνεται. Και τώρα! βρίσκει το σπίτι αυτό.


2. ΚΑΤΟΨΗ:

Κάθεται. Φοράει λεπτά, λευκά ρούχα. Κάθεται. Ακουμπάει μεγάλη επιφάνεια του κορμιού του στη γη. Στα αγριολούλουδα. Ανοίγει χέρια και πόδια. Το απόλυτο Χ. Τι τεράστιο σπιτικό! Τόσο τεράστιο που δεν βλέπεις το τέλος του. Πόσο ορίζοντα βλέπει! ΟΛΟ ΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΣΤΕΡΕΩΜΑ. Και ξέρεις? ΤΙ ΑΣΤΕΙΟ! Είναι οβάλ! Βρίσκεται στην κόψη. Ακριβώς στην επιφάνεια της γης, που συμπίπτει με την επιφάνεια της θάλασσας. *** ΝΑΙ, ΚΟΙΤΑ, ΣΑΝ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΒΡΗΚΑ!!! Αφήνει τον ήλιο να δράσει.


3. ΒΙΩΜΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΣΩΜΑ:

Δεν θυμάμαι τι έβλεπαν τα μάτια. Θυμάμαι το άψογο ταίριασμα του κορμιού με τη γη. ((((Όσο περισσότερες λέξεις σας αραδιάζω, τόσο πολύ νιώθω ότι ξεφεύγω από το συναίσθημα. Έπρεπε να ήμασταν όλοι μαζί εκεί.))))

Μα, ένιωσα ξαφνικά τι σημαίνει αυτό που λένε ότι έχουμε λίγο από θεότητα μέσα μας. Όταν σαν κι Αυτόν βλέπουμε την ποσότητα, το άπειρο, το τεράστιο, δεν αξίζει τίποτα πέρα από μια λέξη. ΖΩ. Και, ΤΩΡΑ, μου είναι αρκετό.

ΓΗ. Συγκίνηση δηλαδή. Δάκρυ. Δάκρυ ανταμώματος. Σώματος και γης. Ίσως το πιο απαλό και στιλπνό άγγιγμα υποδέχτηκα και δέχτηκα από το πέταλο της παπαρούνας. Η αλήθεια είναι ότι ένιωθα εγώ ότι με άγγιζαν τα πέταλα και όχι εγώ αυτά. Η ΦΥΣΗ, αυτή η φιλενάδα μου, η πιστή, η έντιμη, η πάντα και παντού διαθέσιμη, Η ΦΥΣΗ. Οκλαδόν. Μάλλον δεν ξεχωρίζω, πια, από τον περίγυρο. Αφομοιώθηκα.

Τα Παιδικά "Γιατί"

Καμμιά φορά, κλείνω τα μάτια και πάω πίσω, εκεί που ήταν μικρός ο εαυτός μου, ένα μικρό κοριτσάκι με σκούρα καστανά μαλλιά και μάτια και πάντα χαμογελαστό. Την ρωτάω τι θέλει και της το δίνω. Φανταστείτε ότι εδώ και κάποιους μήνες την είχα πάει σε μία παραλία και το ευχαριστήθκε πολύ. Πάω πίσω να επουλώσω τις πληγές, ξεκινώντας από το πιο εσωτερικό τράυμα. Πάω πίσω να καλύψω τις ανάγκες που δεν είχαν τότε καλυφθεί για να γελάσει ξανά.

Έτσι, απάντησα και κάποια "γιατί".

Είμαι Παναθηναϊκός γιατί το δεύτερο συνθετικό της λέξης είναι η λέξη "Αθήνα"
Μου αρέσει η ιδιότητα του ελεύθερου επαγγελματία γιατί περιέχει τη λέξη "ελευθερία"
Θα γίνω ηθοποιός γιατί το πρώτο συστατικό της λέξης είναι το "ήθος"
ΧΑΜΟΓΕΛΑΩ για να επιβιώσω
ΧΑΜΟΓΕΛΑΩ για να στο μεταδώσω
ΧΑΜΟΓΕΛΑΩ γιατί τώρα (ΤΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟ!) η εξωτερική ομορφιά επηρεάζει την εσωτερική

και μερικά που δυστυχώς ΔΕΝ έχουν γίνει ακόμη "γιατί"

εργάζομαι για να παράγω έργο.
υπάρχω για να προάγω το κοινό καλό.
συνυπάρχω για να πηγαίνω παραπέρα.
χορεύω και βρίσκω τις ρίζες μου.
ερωτεύομαι για να πετάω.
σ' αγαπάω για να πετάς.
κάνω όμορφες συζητήσεις ΜΟΝΟ με λίγους ανθρώπους γιατί οι υπόλοιποι δεν καταλαβαίνουν τη διαφορά της σελήνης από το σέλινο.
εργάζομαι για να πληρώνομαι αντίστοιχα.

βάφτισα τον εαυτό μου ΙΔΕΟΠΟΙΟ γιατί έχω κεραία (ιδεο) και χέρια, καρδιά, ψυχή, μυαλό (ποιος).
μάλλον διασκεδαστής είμαι με τόσες αδαείς ατάκες που μου βγαίνουν.
τελικά, ΟΧΙ (?), ίσως, μάλλον, ΝΑΙ (?) θα γίνω ΨΥΧΑΓΩΓΕΑΣ γιατί τα συνθετικά της λέξης


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Συνομιλία σε taxi - πραγματικό συμβάν -

Συνομιλία σε taxi. Φεβρουάριος 2010.
Πραγματική πραγματικότητα

(Ο) Οδηγός: αυτοκινητιστής συμπαθητικός, μεσήλικας
(ΣΟ) Συνοδηγός: η φίλη σου, εγώ
(ΔΙ) Διαγωνίως και πίσω από αυτοκινητιστή: κυρία, συνταξιούχος, καλοστεκούμενη κι ευγενική

Περνάγαμε ακριβώς μπροστά από την Πλατεία Αμερικής

ΣΟ: "Ξέρετε πως λεγόταν παλιά η Πλατεία Αμερικής?"
ΣΟ & ΔΙ: "Πλατεία Αγάμων."
ΣΟ: "Ναι, γιατί πήγαιναν εκεί ζευγαράκια, για ραντεβού."
Ο: (χαμογελαστός): "Ναι? Δεν το ήξερα."

ΔΙ: "Αχ, κορίτσι μου, (μμμ... ωραία μου ακούστηκε το "κορίτσι") πρώτη φορά που ήρθα στην Αθήνα, ξέρεις τι είδα?"
ΣΟ: Να δεις που κάτι καλό θ' ακούσω, σκέφτηκα.
ΔΙ: "Σ' αυτή την πλατεία ήταν κρεμασμένοι 3 Έλληνες"
Ο & ΣΟ: Παύση, παύση, παύση, παύση.

ΔΙ: "Τους είχαν κρεμάσει οι Γερμανοί."

ΣΟ: Πάγωσα. Έλεγα και ξανάλεγα και ρωτούσα και ξαναρωτούσα σιωπηλά: Ήταν ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟΙ 3 Έλληνες? Ήταν κρεμασμένοι 3 ΕΛΛΗΝΕΣ? Γύρισα αμέσως και απότομα πίσω και την κοίταζα στα μάτια επίμονα. Περίμενα.

ΣΟ: "Γιατί?" Σαν παιδί ρώτησα που του απαγορεύουν τα γλυκά για ολόκληρο το χρόνο.
ΔΙ: "Ήταν μαυραγορίτες."
ΣΟ: Μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα να καταλάβω. Σοκ έπαθα. Σκέφτηκα: Που, δηλαδή? Σε αυτή την πλατεία που την έχεις περπατήσει πάνω από 1.000 φορές?
ΔΙ: "ΚΛΕΦΤΕΣ, ΔΗΛΑΔΗ, ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ", είπε με ένταση στη φωνή.

ΣΟ: Είχε πέσει "βόμβα". Δεν έπρεπε να μιλήσω. Αλλά όπως κάθε φορά που νιώθω αμηχανία (και είναι πολλές οι φορές αυτές) είπα: "Αν, γιαγιά, σήμερα γινόταν το ίδιο...? Θα έμενε κανείς μας?"

Το περιστατικό είναι αληθινό. Μπορεί εσύ να τα ξέρεις όλα αυτά και να θεωρείς τελείως αδαή εμένα που τα ανακαλύπτω τώρα. Δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ αυτό που έμαθα εκείνο το μεσημέρι του Φεβρουαρίου.

Δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ: Αν σήμερα είσαι μ/α, θεωρείσαι σωστός και ότι (μάλλον) έσωσες και τη χώρα από την κρίση. Αν δεν το κάνεις, όπως moi, θεωρείσαι μ... Αν τότε το έκανες, καταδικαζόσουν με την έσχατη μα και την πιο ντροπιαστική ποινή.

Αχ, Ελλάδα

Απορώ πώς ακόμα κρατάει το γυναικείο φύλο στο όνομά της. Ίσως "το Ελλάδα" να της αρμόζει, τελικά, περισσότερο. Αφού κυβερνάται από ΝΟΜΟΥΣ ΦΑΛΛΟΚΡΑΤΙΚΟΥΣ. Αφού αποτελείται από οικογένειες απολυταρχικές. Αφού φαινομενικά όλοι είναι πουριτανοί. Τρώει τα παιδιά της. Χωρίς ούτε καν να τα κατασπαράξει. Καλά θα ήταν να τα μετέτρεπε σε ενέργεια και δύναμη, όπως όλοι οι οργανισμοί που τρώνε. Μα, αυτή, τα τρώει ολόκληρα, αυτούσια. Και, έτσι, το μόνο που πετυχαίνει είναι κακή πέψη για την ίδια και απώλεια όρασης για εκείνα.

Πάντα, από τότε που θυμάμαι τον ανήσυχο εαυτό μου, μου έλεγαν όλοι για την ιστορία σου, Ελλάδα, τους αρχαίους σου, τους μεγάλους άνδρες σου. Και, έτσι, για να σου αρέσω, για να δικαιούμαι να λέγομαι Ελληνίδα, προσπαθούσα να τους πλησιάσω στη σκέψη και στην πράξη. Στις ηρωικές τους ψυχές, στις τολμηρές τους αποφάσεις, στο μοναδικό ήθος τους και στο ορθόδοξο του τρόπου τους. Και το μόνο που πετύχαινα ήταν να μην μπορώ να ενταχθώ ΠΟΥΘΕΝΑ.

Σήμερα, έμαθα και μια καινούρια λέξη: "πενταθεσίτες". Πολύ εντύπωση μου έκανε. Ένας άνθρωπος να καταλαμβάνει πέντε (!) εργασιακές θέσεις. Ξέρεις, πολυμήχανο θα τον θεωρούσα, δε ζηλεύω τα πλούτη, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΟΙ 4 ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ!!! Αυτή η χώρα δεν έχει κυβερνώντες ιμπεριαλιστές, αλλά λαό ιμπεριαλιστικό και άκρως ανταγωνιστικό. Γι' αυτό και πληρώνει.

Γιατί δεν μπορεί μία χώρα της οποίας ο λαός να λέει "πας μη Έλλην βάρβαρος", σήμερα. Θα πρέπει να είναι πολύ βάρβαρος. Δεν μπορεί να κατακρίνει τόσο γενναιόδωρα την κυβέρνηση, αφού είναι η μεγαλογραφία του ιδίου.

Βρίσκομαι σε μεγάλο δίλημμα: να είμαι περήφανη ή να νιώθω ντροπή που είμαι Ελληνίδα? Τώρα πια το κάνω από πείσμα και μένω. Μου λες "το ψάρι βρωμάει (τι λέξη!) απ' το κεφάλι". Και σου απαντώ: Αυτό συμβαίνει στα νεκρά ψάρια. Αφού τόσα χρόνια μου έλεγες ότι "η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει". Σε έναν ζωντανό οργανισμό αν είναι μόνο ένα αυτό που έχει άσχημη οσμή, αυτό είναι τα πόδια.

ματ. ευχαριστώ.

Ξέρω, θα με πεις υπερόπτη. Και θα σου πω ευχαριστώ. Σε αυτόν εδώ τον τόπο (ιστό-τοπο) μου επιτρέπω να είμαι. Ελευθερία νιώθω. Σχεδόν όσο στη θάλασσα. Τα άτομα που με διαβάζουν είναι τόσο ιδιαίτερα, που αυτό εδώ αποτελεί ίαση για μένα, ΠΤΗΣΗ κανονική. Με απότομα ανοδικά πετάγματα και (σχεδόν) κατακόρυφες πτώσεις.

χαχα, τελικά μόνο στη σημαία μοιάζω. Με το σταυρό στο χέρι και κάτι από θάλασσα και σύννεφα χαρακωμένα.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΧΩΡΙΣ ΟΜΟΡΦΙΕΣ

ΚΕΙΜΕΝΟ ΧΩΡΙΣ ΟΜΟΡΦΙΕΣ

Ξέρεις γιατί οι πολιτικοί και οι βασιλιάδες / βασίλισσες πρέπει να ζουν μέσα στον πλούτο?

Για να μην τους λείπει τίποτα και το κλέψουν από σένα. Για να είναι πραγματικά "χορτασμένοι" και υλικά και πνευματικά και ψυχικά, έτσι ώστε να κοιτάξουν το συμφέρον του λαού.

Εμένα ρωτάς???

Πώς λέγεται αυτό το τεράστιο άρμα στην Πάτρα στην παρέλαση με τα τοξωτά φρύδια και το τεράστιο χαμόγελο?

Καρνάβαλος.

Αυτός που τρώει ζωντανούς?

Καννίβαλος.

Αυτός που τρώει πεθαμένα ζώα?

Άνθρωπος.

Αυτός που "τρώει" άλλους ανθρώπους για μία θέση στην εργασία?

Φιλόδοξος.

Αυτός που "τρώει" και μοιράζεται μέρος των κερδών της εταιρείας του με όλο το Προσωπικό?

Αλτρουιστής.

Αυτός που σέβεται στο έπακρο την ομάδα του στην εργασία και συνεχώς τους εξελίσσει?

Ηγέτης.

Αυτός που ψαρεύει και μετά αφήνει ελεύθερα τα ψάρια?

Σωστός

Αυτός που κυνηγάει τα πουλιά (τρέχοντας πίσω τους)?

Μικρό παιδί, για να τα βλέπει να πετάνε.

Αυτός που πάει για κυνήγι με όπλο?

Δολοφόνος.

Αυτός που πιάνει φαντάσματα?

ghost-buster

Αυτός που τρώει φαντάσματα?

pac-man

Αυτός που βλέπεις στον καθρέφτη?

Κάποιος που θα βρίσκεται μαζί σου σε ολόκληρη τη ζωή σου, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο.

1 Απλή Ευχή

1 ΑΠΛΗ ΕΥΧΗ

Τι θέλω? Εσ1 θέλω, Λευτεριά.

Με ρά2 και γλέντια και παιχνίδια.

Όχι μέ3 πράγματα, μα περιπέτεια.

Άσ4λλυ να τρέχουν οι σκέψεις.

5 λεπτά μπορεί να έχεις να ζήσεις ακόμη, μα και 5 δεκαετίες.

Εσύ μ6πνησες, άλλε εαυτέ.

Που λ7 θέλεις.

Όχι απλά με 8 ψηφία το ετήσιο εισόδημα.

Κι εγώ θα το ‘θελα. Αλλά θα ‘θελα και ξ9σιά.

10/10 να πάρω στην ευτυχία στη ζωή αυτή.

Αυτός ο χρόνος πού ‘ρχεται (ας είναι «όνομα και πράγμα»), να πάρει 10/10 και 20/20.

ΚΑΛΟ 2010!!

ΣΠΙΤΙ

ΣΠΙΤΙ -- ΟΛΗ Η ΓΗ ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ

Όταν ο ήλιος λάμπει και εσύ κάνεις βόλτα, είσαι πραγματικά ΕΞΩ. Με τα σύννεφα, το ΕΞΩ μοιάζει σπίτι με ολόλευκη τρισδιάστατη οροφή.

Το νέφος είναι το φουγάρο και η τρύπα του όζοντος μαζί με τις μαύρες τρύπες είναι οι καπνοδόχοι από τα τζάκια.

Η θάλασσα ένα τεράστιο Jacuzzi, οι ωκεανοί είναι οι μπανιέρες του σπιτιού – άλλοτε φθηνές και αφημένες και άλλοτε εξωτικές και ακριβές. Τα ποτάμια είναι οι νεροχύτες του σπιτιού και οι λίμνες τα ανθοδοχεία του.

Τα δάση είναι ο κήπος του και τα θερμοκήπια είναι οι γλάστρες του.

Οι πολυκατοικίες, τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, οι αυτοκινητόδρομοι, όλες οι πόλεις, τα χωριά και οι κωμοπόλεις είναι τα παιχνίδια των παιδιών.

Τα ζωάκια, οι πεταλούδες, τα αποδημητικά και μη θα είναι τα παιχνίδια των μεγάλων.

Τα ιδρύματα και οι έγκλειστοι θα είναι η απασχόληση του Θεού (των Θεών).

Τα graffiti και οι τέχνες θα είναι τα ουράνια τόξα και οι ιριδισμοί που βλέπουμε καθημερινά.

Μόνο τους ανθρώπους δεν μπορώ να παρομοιάσω.

Προτιμώ...

ΠΡΟΤΙΜΩ...

Προτιμώ τον ουρανό με σύννεφα
παρά κάποιον "παράδεισο" με σύρματα.

Προτιμώ το χαλάζι χωρίς ομπρέλλα και με παρέα
Παρά τη μοναξιά και μια ηλιόλουστη μέρα κι ας μου λες ότι είμ' ωραία.

Προτιμώ το γκρίζο να το αλλάξω
παρά το έτοιμο και εμφανώς τεχνητό πολύχρωμο
κι ας διασκεδάζω.

Προτιμώ τα Ζωνιανά
από τα προορισμένα για hamburger ζωντανά.

Να περπατώ χέρι - χέρι με ένα αστέρι
παρά σε ιδιωτικό jet και να θέλω να βγάλω το Κρητικό μαχαίρι.

Πάθος και άγρια ομορφιά ακατέργαστη
παρά "στην τρίχα" και ανέραστη.

Άνθρωπο με πάθος για ένα hobby
παρά "άντρα" μονίμως στο σαλόνι.

Ματιά να βλέπει ηλιοβασίλεμα για να απολαύσει η ψυχή
Παρά να μην το προλάβω γιατί ψάχνω την ψηφιακή φωτογραφική μηχανή.

Μια σιωπή μου σε εκκλησία
παρά συζήτηση και ηθικολογία.

Να γίνω χίλια κομμάτια
και να χαθώ στη θάλασσα κολυμπώντας
παρά μόνο στη γη
και πολυτελώς ζώντας.

Καλύτερα πολιτισμικό σοκ έξω από τα σύνορα
παρά συνέχεια στον ίδιο κόκκο γης και όλα ήμερα.

Καλύτερα άγρια και ξυπόλητη
παρά ήμερη και δύναμη απόλυτη.

Καλύτερα με Εσκιμώο που μοιράζεται γυναίκες
παρά με Έλληνα που ψάχνει τη μητέρα του στων παιδιών του τις μητέρες.

Σε εσένα αγαπημένε μου αναγνώστη
αποκαλύπτω μια μου ευχή:
Θα ήθελα να ήμουν το κείμενο που διαβάζεις τώρα
για να βλέπω το συναίσθημα στην κόρη των ματιών σου.

ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ (αν θέλεις να τα έχεις):

ΑΥΘΟΡΜΗΤΙΣΜΟ - ΑΝΟΙΓΜΑ - ΕΡΩΤΑ - ΦΙΛΙΑ

Φιλιά, φτερά, βουτιές στη θάλασσα,
και στο ποτάμι να μπεις δειλά
να σε παρασύρει μια φορά
να δεις τι είναι εμπιστοσύνη στη δύναμη.