Τ' Ονειράκι μου
Να ζούσα σε ένα απλό, λευκο-γαλάζιο διαμέρισμα με μια κουζινίτσα και ένα μπανάκι. Εκεί θα ζω με κάποιον δικό μου και κάθε πρωί θα φοράμε ζαχαρο-πλυμένους χιτώνες, θα βγαίνουμε έξω και ξέρεις τι; Θα κάνουμε ΚΑΛΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ. Ό,τι συναντήσουμε. Όποιος μας χρειάζεται, του δίνουμε. Ό,τι θέλει. Πάμε και σε οργανισμούς. Και υπηρετούμε αυτούς που δεν υπήρξαν τόσο τυχεροί. Που (όπως λέει και ο Πέτρος Κ.) δεν θα υπάρχουν αύριο. Αυτούς για τους οποίους θεωρητικά λέμε "αλληλοβοήθεια" "ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο", γι' αυτό δε ζούμε σε μια κοινωνία? Και θα πληρωνόμαστε με χαμόγελα και ευχαριστώ και θα τα εξαργυρώνουμε στην Τράπεζα Αγάπης και θα μας δινόταν το αντίτιμο για το νοίκι και λίγες διακοπές.
Και μετά θα πηγαίναμε λίγο πιο μακριά να φυτέψουμε, να καθαρίσουμε παραλίες. Μετά ακόμα πιο μακριά. Θα διδασκόμασταν τα απαραίτητα και θα βοηθούσαμε θύματα πολέμου, διχόνοιας, πρόσφυγες. Και μετά θα ζούσαμε με την ευγνωμοσύνη, γιατί τα χρήμα θα είχε, πλέον, πάψει να υπάρχει.
