Λάβα ο Ήλιος τα Χριστούγεννα στην Αττική

Τον πήρε από το χέρι...

Όχι, όχι, όχι... (δεν μου το εξιστόρησε έτσι)
Την πήρε από το χέρι και την οδήγησε σε ένα υπόγειο
ενός μαγαζιού, από κείνα τα φανταχτερά,
που όμως στα υπόγεια βρίσκονται τα πιο πολύτιμα ορυκτά
που δεν τα βλέπει ο κόσμος συχνά
που τα 'χουν ευλογήσει όλοι οι Θεοί
μα και κανένας
που φαντάζουν το ίδιο όμορφα
σε δύο τελείως διαφορετικά ζευγάρια ματιών
που δε γνωρίζονται
μα, που όταν μπαίνουν σε ένα μαγαζί από τούτα,
θα αγοράσουν το ίδιο εμπόρευμα.

αέρας ανάμικτος, δύση και ανατολή μαζί, Ευρώπη και Κίνα,
Ινδία και ιθαγενείς, τοτέμ και βατράχια, αγριάδα κοφτερή και νερό αεικίνητο.

Μάτια διεισδυτικά
δώρο
Χριστούγεννα
λάβα
ανάμεσά τους
Θεός
μυρμήγκια οι δυο τους μπροστά στον πλανήτη και στην αιωνιότητα
αλλά και βασιλείς, ΗΛΙΟΣ, όλα δικά τους
μέσα
και έξω από το κατάστημα
στον κόσμο ολάκερο
όλα μαζί, με το βλέμμα το 'παν
μυαλό
με το μυαλό μίλαγαν
ή ούτε μ' αυτό
κανένα άγγιγμα
τόσο κοντά στην τελειότητα το συναίσθημα (!)
η πιο απλή γεύση: νερό κι αλάτι
καληνύχτα

Η ΑΡΧΗ.

Indiana

Λίγη αγνότητα πάσχω να διατηρήσω

Λίγη αγνότητα πάσχω να διατηρήσω... Για να τη δώσω, ναι, πάλι, για να δώσω. Παίρνω πολλά όταν δίνω. Το κακό είναι πως δίνω χωρίς να μου ζητηθεί. Και έτσι, χωρίς να φταίει ο αποδέκτης, ούτε αξιοποιείται, ούτε χρησιμοποιείται, ούτε εκτιμάται.

Να πετάξουμε, στο ψιθύριζα κάποτε, τώρα στο φωνάζω, το στριγγλίζω, μα εσύ με επιμέλεια και σκληρότητα κρύβεις τα φτερά σου, τα απαρνείσαι. Εύχομαι να μη σε αποχωριστούν τελικά.

Με έναν μονόκερο θα καλπάζαμε σε αστρικά ταξίδια, θα νιώθαμε όλες τις εποχές και τις ώρες της μέρας σε μία στιγμή. Δεν αφήνεσαι.

Παιχνίδια είναι τελικά όλα? Δεν έχω αντίρρηση, αλλά να ήμαστε στην ίδια ομάδα ή τουλάχιστον να επέλεγες παιχνίδι με λιγότερη ανταγωνιστικότητα.

Ξέρω, συγκεχυμένο είναι το κείμενο, κοίτα όμως την ώρα που οι ιδέες σχημάτισαν λέξεις. Και τη μέρα, αχ, μια μέρα ανάμεσα σε άλλες που είναι όλες τόσο έντονες που νομίζω ότι περνάνε χρόνια μαζί τους. Ζω μάλλον σε άλλη σφαίρα, άλλο σύμπαν, το νιώθω όμως ότι κάτι θα κάνω σε αυτή τη ζωή, ότι θα αλλάξω λίγο τα κακώς κείμενα, συλλογικά, έστω και μέσα από το σύστημα.

Να είμαι δηλαδή ένα τιποτένιο βότσαλο με συνηθισμένο χρώμα με συνηθισμένη ομορφιά, αλλά να βυθιστώ στο νερό με τέτοιο τρόπο που οι ομόκεντροι κύκλοι που θα σχηματιστούν να είναι άπειροι. Τόσοι πολλοί που οι τελευταίοι να μη φαίνεται από που ξεκίνησαν.

Η Γιώτα Βήτα σου.

Υ.Γ.: Μάνα γη, θα μας αντέξεις μέχρι να μπορέσουμε να σε σώσουμε?

Οι Ουσίες που Γίνονται Ουσία στην Εφηβεία

Ήσουν μικρή, μικρός, λίγο πριν την εφηβεία. Τα ήθελες όλα, ήξερες ότι μπορούσες να τα έχεις όλα. Τα έκανες σχεδόν όλα. Έρωτας, διαλείμματα, ποτά, το πρώτο τσιγάρο, σκιρτήματα, δύσκολα διάλεγες ρούχα κι άλλες φορές έπαιρνες τα χτεσινά.


Σε προκάλεσε η βόλτα η αιθέρια, είπες θα είναι σα να πετάω και ήταν. Σα να πετούσες κι ακόμα καλύτερα. Ήταν έπαρση, ανάταση. Σου άρεσε και γινόταν και με τους κολλητούς. Το ήθελες και εύκολα το έβρισκες, ίσως καλά έκανες, το καταλαβαίνω τώρα. Οάσεις έβλεπες και πέταγες, πέταγες. Τι κρίμα έλεγες να μην έχουμε φτερά σε όλη μας τη ζωή. Η στροφή για αυτό το σημείο έγινε. Τώρα μια άλλη στροφή προσπαθείς με νύχια και με δόντια να πάρεις. Με το πιο δύσκολο όχημα, ούτε καν ποδήλατο, ίσως με παγοπέδιλα σε καυτή άσφαλτο.

Γιατί? Για να φτάσεις στο ίδιο σημείο. Εδώ, αγαπημένη και αγαπημένε μου σε διαβεβαιώ. Όχι! Οι στροφές δε σχηματίζουν πάντα κύκλο. Θα βρεθείς σε σημείο άλλο, ανώτερο, θα έχεις υπερβεί τον ίδιο σου τον εαυτό, τόσο καλύτερο... Ξέρω, το νιώθεις, μην αμφιβάλλεις, το βλέπουμε όλοι. Κάνε νέα ξεκινήματα, σε θαυμάζω.

Με εκτίμηση στη σοφία που κατέκτησες, Η Γιώτα Βήτα σου

Υ.Γ.: "Δίπλα στα ζευγάρια τα δεκαοχτάρια, τι μυστήριο!"

Indiana

29/9/08 & 1/10/08 (ο χρόνος είναι τυχαίος)

ΔΥΟ (όχι και τόσο) ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΕΣ ΗΜΕΡΕΣ

Τρίτη, 30/09/08

Μεγάλη πίεση στη δουλειά. Δεν θα κάτσω, τελικά, να εξηγώ σε κάθε φίλο που πιστεύει ότι, επειδή εργάζομαι στο Δημόσιο Τομέα κάθομαι, ότι δεν είναι έτσι. Η αλήθεια είναι πως μόλις βγαίνω από το μετρό και αντικρίζω τις πολύχρωμες μούσες στη φάσα της κεντρικής πρόσοψης του κτηρίου και την ελληνική σημαία (διαστάσεων: 3,00 μ. x 1,90 μ.) νιώθω – παραδόξως – πολύ περήφανη.

Στο γραφείο λοιπόν, με έλλειψη προσωπικού προσπαθούμε τα ακατόρθωτα μέσα από χαρτιά, ηλεκτρονικούς υπολογιστές, μολύβια, αριθμομηχανές και μυαλά (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά). Περνάει η ώρα, εγώ ζητάω μια καλή κουβέντα από μια φίλη (ναι, δεν το ντρέπομαι τελευταία), η οποία μου παίζει ήρεμα τραγουδάκια και κάπως επανέρχομαι. Η 14:30 ήρθε και ξεκινάει το συμβούλιο. Βάζω λίγη μουσική, συνεχίζω, λέω τέλος για σήμερα και ξεχύνομαι στη χώρα του «πάντα-πάντα-εδώ-έχει-ήλιο-κι-ας-έχουμε-μαύρη-ζωή».

Βγαίνοντας, κάποιοι τουρίστες βγάζουν φωτογραφίες το κτήριο. Στα σκαλιά είναι δύο έφηβοι, μάλλον Άγγλοι ή Αμερικανοί και η κιθάρα εκεί. Γεια σας! Με ρωτάει η κοπέλα ποιος τραγουδιστής μου αρέσει, Bob Marley. Εκεί λοιπόν, επί τόπου ξεκινάει και το πάει καλά το “Ain’t no Sunshine When she’s Gone”. Χαμόγελα, γεια.

Κατευθύνομαι προς Σύνταγμα και διακρίνω χαμηλά αριστερά μια φιγούρα κουλουριασμένη στα τέσσερα και να εξέχει μόνο ένα χέρι με ένα άδειο πλαστικό ποτήρι. Έκατσα 2-3 λεπτά, σκεφτόμουνα, δεν ήξερα τι να κάνω. Κάναμε λίγη παρέα με την Όλγα, της προσέφερα λίγα και πήρα πολλά.

Στην Ερμού γεμάτος ο πεζόδρομος, αλλά μάλλον άδεια τα μαγαζιά.

Κομμωτήριο (!) (ψωνάρα!) μετά και αλλαγή μορφής μαλλιών. Τώρα είναι λίγο αστεία η φατσούλα στον καθρέφτη και μου θυμίζω την ερωμένη του Κωνσταντάρα στο «Αγάπη μου ουα ουα», ναι την εγχρωμούλα.

Σε όλο το παραπάνω θα έλεγα μάλλον ότι υπήρχε έξαρση συναισθήματος. Σπίτι λοιπόν και τσακώνομαι με τον εαυτό μου που στηρίζεται περισσότερο στο ένστικτό του για τις σχέσεις και όχι στα λόγια του συνομιλητή. Τσακώνομαι και με υποτιμά, θέλω να παλέψω, πολύς θυμός, όχι βία, είμαι αντίθετη. Γιατί θυμός? Αναρωτιέσαι? Κι εγώ ακόμη το πολύ βαθύ δεν το έχω βρει αλλά μάλλον απαντάει το «Δεν είναι ο κόσμος ότι ονειρεύτηκες».

Ύπνος… ζζζζ… όνειρα… όνειρα… όνειρα…


Τετάρτη, 1/10/08

Ξύπνημα με μουσική, γραφείο, πήγα υάκινθους, τι ωραία αίσθηση η όσφρηση … ίσως η πιο μυστηριώδης. Θέλω να ακούσω το «Εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ, μόνοι πάνω στη γη», μόνο και μόνο για το «πετάγεσ’ ιδρωμένος, δουλεύεις και γελάς, σ’ ακούω σα χαμένος το ρεφραιν να τραγουδάς». Και θέλω να βρεθώ πάλι στην αγκαλιά της θάλασσας.

Τα μάτια πολύ πρησμένα από το κλάμα. Συμπέρασμα: Αν μάζευα τα δάκρυά μου σε ολόκληρη της 36χρονη ζωή μου, θα μπορούσα να συμβάλλω στην αντιμετώπιση της λειψυδρίας.

Δουλειά, ένταση λόγω πίεσης, πολύ καλός προϊστάμενος (το εννοώ) και συνεργασία στο κτήριο των Οικονομικών Υπηρεσιών. Περνώντας από τη στοά Κοραή πάντα ηρεμώ γιατί βλέπω περίεργα προσωπάκια και πολλά χαρούμενα. Γιατί βλέπω κουστουμάτους να μιλάνε μόνο με άλλους κουστουμάτους, τζηνάτους να μιλάνε με όλους και ψυχρές κουκλάρες να μη μιλάνε με κανέναν.

Άργησα πάλι, θα τρέχω και σήμερα Τετάρτη, τι λες? Group therapy (!) Ναι έτσι το λέμε τώρα, αυτό που είσαι δίπλα – δίπλα με ατομάκια που έχεις μάθει να συμπαθείς πολύ και κλαίτε όλοι μαζί ξύνοντας πληγές που σε λίγο θα έκλειναν, παίζοντας με την παιδική ηλικία και τα βαθύτερα αίτια, κοροϊδεύοντας το συνειδητό προσπαθώντας να φέρετε σε πρώτο πλάνο το ασυνείδητο? Το υποσυνείδητο? Είναι εφικτό?

Σήμερα ένιωσες ότι «δούλεψες» την ψυχή σου, μα πάλι χάλια νιώθεις. Συγκεκριμένα, νιώθω χωρίς συνοχή, σαν ο εαυτός να αποτελείται από υγρά και αέρια (ούτε συζήτηση για στερεά). Μία σοφή φιλενάδα, η «Ανέμη» μου λέει ότι αυτό είναι αναδόμηση. Νιώθω ότι η μόνη στιγμή που απελευθερώνομαι και ησυχάζω είναι όταν γράφω, όσο δυσανάγνωστο, όσο παιδικό, ή όσο βαρετό κι αν είναι το αποτέλεσμα. Διάβασα ένα καλό, προσπαθώ να ξαναβρώ τον master που το έγραψε: «Καλύτερα στον τυπογράφο παρά στον ψυχαναλυτή.» Τον βρήκα, τελικά, τον master: κ. Βασίλης Βασιλικός.

Καφέ μετά τη συνάντηση, μετρό, ανθοπωλείο. Ναι, σήμερα θα αγοράσω αυτό το μεγάλο δεντράκι βασιλικού, μυρίζει έντονα με ατόφιο τρόπο. Το κρατάω μπροστά και αριστερά (να βλέπω και… από το πεζοδρόμιο). Μοιάζει έτσι (με την τόσο έντονη μυρωδιά) ότι αυτό που ζω είναι η ύπαρξή μου σε κάποιο χωριό στη μέση της βουνοπλαγιάς και ότι όλα αυτά που περνάνε μπροστά μου (οι δρόμοι, οι πεζοί που βιάζονται, τα αυτοκίνητα και το γκρι) είναι σειρά στην τηλεόραση για την πρωτεύουσα της χώρας (μακριά από μας).

Σπίτι. Παίρνω το Θωμά από πεθερικά και μαγειρεύουμε μαζί pizza. Πιάνει τη ζύμη, δεν του πολυαρέσει που είναι τόσο υγρο-μαλακή, περίεργο του φαίνεται. Και λες κοίτα να δεις πώς όλα είναι καινούρια και ενδιαφέροντα για τους λιλιπούτειους. Να προσπαθήσω κι εγώ να μην τα βαριέμαι όλα???

Μετά μπανάκι, γεμάτη μπανιέρα και παπάκια και παιχνιδάκια, χαρά, ξεκούραση, τρυφερότητα. Είχα ξεχάσει κιόλας το ραδιοφωνάκι και είπε το μωράκι: «Βάλε μουσική» και χάρηκα.

Μετά συζήτηση: για τη «μοιρασιά του καναπέ», «γιατί δεν ξέρω αν μπορώ να σ’ αγαπώ όπως παλιά». Και τι θα βγει? Κάτι θα βγει, κάτι θα βγει.

Και τα πολεμάς τελικά όλα στον ύπνο σου, στα όνειρα που είναι τόσο έντονα που καθορίζουν το ξύπνιο σου.

Κι άλλο ένα φθινόπωρο, κι άλλος ένας χειμώνας, άνοιξη και το καλό. Και κοίτα καλά, προσεκτικά στον καθρέφτη, δηλαδή πες πριν κοιτάξεις: Θα με κοιτάξω σα να μη με έχω ξαναδεί. Τότε θα ανακαλύψεις ότι η βαρύτητα έχει κάνει τη δουλίτσα της. Και μετά κάνε γκριμάτσες. Θα δεις ό,τι βλέπουν οι άλλοι. Αν μιλήσεις θα δεις πως αλλάζει το ύφος σου.

Δεν μπορώ να βρω ένα τέλος που να αρμόζει σε τούτο δω το περιγραφικό μονοπατάκι. Φαντάσου ό,τι θέλεις.

Σχόλιο Indiana 19/2/09: Πολύ παιδικός λόγος...

ΤΕΧΝΕΣ & ΟΜΟΝΟΙΑ

Ρίξε, μάτια μου, μια ματιά στα μάτια μου

Ήταν πολύ καινοτόμος ο τρόπος έκφρασης του Χατζηπατέρα. Σα να είχε ενώσει τις διάφορες πτυχές του χρόνου, της ψυχολογίας και της εξέλιξης στα έργα του, το κάθε ένα μοναδικό. Λες και το μυαλό του ήταν τόσο πολύπλευρο.

Θα πάω με τα πόδια Ομόνοια, είπα. Σκοτεινή η Παναγή Τσαλδάρη, αλλοδαποί παντού, αλλά δεν ένιωσα καμία απειλή, κάθε άλλο. Όταν, όμως, έφτασα στην Ομόνοια, άλλαξε αμέσως το συναίσθημα. Οι παρέες μιλούσαν αφήνοντας να φανεί η μυστικότητα, ήταν διακίνηση, ξεκάθαρα. Πέρασα απέναντι. Ήμουν 5 μέτρα από τις κυλιόμενες του μετρό.

Ήρθε κοντά μου. Ντυμένη στα μαύρα, ισχνή σιλουέτα, σχεδόν διάφανη, κατάλευκο δέρμα, πράσινα μάτια, αποξενωμένα από αισιοδοξία.

- Συγγνώμη, μου δίνεις 50 λεπτά?
- Θέλεις να σου αγοράσω κάτι να φας?
- Ναι.
- Πάρε ότι θέλεις (όχι δεν είμαι πλούσια, προς αποφυγή παρεξηγήσεων)
- Αλήθεια? Δύο τυρόπιτες.
- Σπανακόπιτα?
- ΝΑΙ!

Σπανακόπιτα και τυρόπιτα πήρε.

- Θέλεις παγωτό?

Τι χαρά πήρα! Ένα φλασάκι άστραψε στο βλέμμα της.

- Το πιο φτηνό, μία μπάλα, ευχαριστώ, βανίλια.
- Που είναι οι γονείς σου?
- Δε με θέλουν.
- Γιατί?
- Γιατί παίρνω ναρκωτικά (η τελευταία λέξη ψιθυριστά) ** Εδώ να επισημάνω ότι ήταν πολύ πιο νηφάλια από πολλούς από εμάς, π.χ. από εμένα την ώρα που φεύγω από τη δουλειά. **
- Και τι σημαίνει αυτό? Αφού μπορεί κι αυτοί να φταίνε.
- Δε θέλω να «βγω»… Να με κάνει ο καθένας ό,τι θέλει? Γι’ αυτό ζητάω 50ράκι – 50ράκι

Μια σκέψη: Έχεις σκεφτεί ποτέ πως θα ήσουν αν έμενες στο δρόμο? Νομίζω ότι ούτε την υπόθεση δεν αντέχεις.

Ένιωσα την ανάγκη να φιλήσω το μαγουλάκι της. Την αγκάλιασα. Ήταν πλέον η αδελφή που ποτέ δεν είχα. Μακάρι τα θετικά συναισθήματα που ένιωσε να της κάνουν καλό και να την κάνουν ν’ αντέξει το «χαμηλά» της... (Βασίλης Παπακωνσταντίνου)

Μακάρι κι εγώ να παραδεχτώ ότι δεν είμαι παραπάνω, αφού, καθημερινά, πράττω εξίσου ή και περισσότερο αρνητικά, ίσως να κάνω κακό στους άλλους ή στον εαυτό μου. Τι μας χωρίζει? Γιατί λέμε «αυτοί» κι «εμείς»?

## Ποιο είναι το όνομα της πλατείας, είπαμε? Την ξεχάσαμε την αξία όταν το προφέρουμε?

## Φωτογραφία: Ομόνοια, 1931

Indiana

Μα εγώ τη βρήκα την ευτυχία

είναι στα μάτια σου μια ευθεία. (τίτλος και αυτή η σειρά είναι από στίχους υπάρχοντος τραγουδιού)





Ευτυχία είναι όταν σε φτάνω.
Ευτυχία είναι όταν σε ονειρεύομαι.
Ευτυχία είναι να σε βλέπω μπροστά μου την ώρα που ανοίγω τα μάτια μου στο βυθό της.
Ευτυχία είναι να ξέρω το αγαπημένο σου φαγητό από έναν κατάλογο εστιατορίου κι ας είσαι μίλια μακριά.
Ευτυχία είναι να προσεύχομαι για σένα.
Ευτυχία είναι να σε έχω πάντα στο λακκάκι που ‘χω στο λαιμό ως τα πέρατα του κόσμου που θα ταξιδέψω.
Ευτυχία είναι να θέλω να κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα όνειρά μας.
Ευτυχία είναι να μου φτάνει η ελπίδα ότι με νιώθεις δίπλα σου όταν με χρειάζεσαι.
Ευτυχία είναι η ψευδαίσθηση ότι όλα τα τραγούδια έχουν γραφτεί για μας.
Ευτυχία είναι να σ’ αγκαλιάζω.
Ευτυχία είναι να μου λείπεις, αλλά να μη σου παραπονιέμαι ποτέ.
Ευτυχία είναι να προσμένω την αντανάκλαση του προσώπου μου στα μάτια σου.
Ευτυχία είναι να μη νιώθω ποτέ μόνη.

Ζώντας μια Λευκή, Καθάρια, Λεύτερη Ζωή

Τ' Ονειράκι μου

Να ζούσα σε ένα απλό, λευκο-γαλάζιο διαμέρισμα με μια κουζινίτσα και ένα μπανάκι. Εκεί θα ζω με κάποιον δικό μου και κάθε πρωί θα φοράμε ζαχαρο-πλυμένους χιτώνες, θα βγαίνουμε έξω και ξέρεις τι; Θα κάνουμε ΚΑΛΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ. Ό,τι συναντήσουμε. Όποιος μας χρειάζεται, του δίνουμε. Ό,τι θέλει. Πάμε και σε οργανισμούς. Και υπηρετούμε αυτούς που δεν υπήρξαν τόσο τυχεροί. Που (όπως λέει και ο Πέτρος Κ.) δεν θα υπάρχουν αύριο. Αυτούς για τους οποίους θεωρητικά λέμε "αλληλοβοήθεια" "ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο", γι' αυτό δε ζούμε σε μια κοινωνία? Και θα πληρωνόμαστε με χαμόγελα και ευχαριστώ και θα τα εξαργυρώνουμε στην Τράπεζα Αγάπης και θα μας δινόταν το αντίτιμο για το νοίκι και λίγες διακοπές.

Και μετά θα πηγαίναμε λίγο πιο μακριά να φυτέψουμε, να καθαρίσουμε παραλίες. Μετά ακόμα πιο μακριά. Θα διδασκόμασταν τα απαραίτητα και θα βοηθούσαμε θύματα πολέμου, διχόνοιας, πρόσφυγες. Και μετά θα ζούσαμε με την ευγνωμοσύνη, γιατί τα χρήμα θα είχε, πλέον, πάψει να υπάρχει.

Οι Μετανάστες των Ιδιωτικών Εταιρειών

Το ήξερα εδώ και καιρό. Ήμουν μαζί σου. Ναι, μεγάλο βήμα να αφήσεις γυναίκα και 2 χρονών παιδί, αλλά είναι η φιλοδοξία και η επικείμενη ευτυχία που σε οδηγούν. Όλοι είχαν τις αντιρρήσεις τους. Εγώ σου είπα: "Θα μου λείψεις, αλλά σε υποστηρίζω, κι εγω αυτό θα διάλεγα". Ούτως ή άλλως ναι θα έλεγες. Στη Σιγκαπούρη, λοιπόν. Πολύ καλή θέση. Για περιορισμένο χρονικό διάστημα. Πολλά πλεονεκτήματα. Είμαι περήφανη για σένα. Και έφτασε η 24 Μαρτίου. Πήρα το μετρό από κέντρο. Το είχα ρίξει στην πλάκα. Άκουγα από ραδιόφωνο το "Χαβάη" και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου να πάρει το πρώτο αεροπλάνο για τη Χαβάη, αφού σε αποχαιρετίσω, βέβαια.

Σε είδα με γυναίκα, παιδί και μπαμπά να τακτοποιείτε τις αποσκευές. Κάτσαμε κάπου για καφέ, το πιστεύεις ότι δε θυμάμαι που? Μόνο εσένα κοίταγα. Και δε λέγαμε τίποτα σχετικό, λες και είχαμε πάει για βόλτα στο αεροδρόμιο. Σου πήρα ένα κουτί με σοκολατάκια για το ταξείδι. Ήταν ώρα πια. Κάλεσε η κλασική φωνή από το μεγάφωνο. Πήγαμε όλοι στην ουρά. Το μωρό άρχισε να κλαίει, έχει καταλάβει λες? Εγώ ούτε που είχα βουρκώσει. Το μωρό έκλαιγε πιο δυνατά τώρα, η γυναίκα σου δάκρυζε. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που είδα κόκκινα τα μάτια σου, δεν το άφησες να κυλήσει, όμως. Το μωρό έπιανε από τη μία μεριά το δικό σου κεφάλι και από την άλλη της γυναίκας σου και τα έσπρωχνε κοντά να φιληθούν. Θυμήθηκα το "Love Actually".

Δε μας έφταναν αυτά, έπρεπε να πάμε και πάνω να δούμε το αεροσκάφος να φεύγει. Εκεί πειστήκαμε ότι το μωρό τα έχει καταλάβει όλα. Έπιανε το τζάμι για να περάσει από μέσα και να ταξιδέψει μαζί σου. Καλή σου επιτυχία... Θα έρθω γρήγορα να σε δω.

ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΠΡΙΓΚΗΠΕΣ

Ήθελα πολύ καιρό να γράψω αυτό το κείμενο, τελικά σήμερα ας γίνει και με θυμό ας βγει. Θέλω ν’ ανοίξω το παράθυρο και να φωνάξω, πέρασε άλλωστε και η ώρα κοινής ησυχίας. Στριμώχνεσαι από παντού, όπως λέει και το τραγούδι. ΑΛΛΑ όλα αυτά τα άδικα, τα ψεύτικα που συμβαίνουν οριοθετούν το χρόνο:

ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΠΡΙΓΚΗΠΕΣ. Και για πριγκηπέσες και για βασιλιάδες και για βασίλισσες και για αγγέλους και για θαύματα. Ας αντισταθούμε, εμείς η γενιά του '80, αλλά και οι νεότεροι και οι παλαιότεροι. Μη σκύβεις το κεφάλια σε όλα, μην παραπονιέσαι, μη γκρινιάζεις, είναι πολύ εύκολο αυτό, δε συμφωνείς; Αναρωτιέσαι που το πάω; Αυτό θέλω κι εγώ, να αναρωτιέσαι, χρησιμοποίησέ το επιτέλους. Μόνο αν βρεθείς πολύ χαμηλά, εκεί που δεν γίνεται πιο κάτω, μόνο τότε μπορείς να τεντώσεις τα πόδια και να φτάσεις στην επιφάνεια. Θυμάσαι τότε που σου έκαναν πατητή στη θάλασσα και έφτανες στον πάτο με λυγισμένα πόδια και τα τέντωνες και έδινες ώθηση για να φτάσεις στην επιφάνεια; Εγώ λοιπόν πιστεύω ότι η κοινωνία βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο δευτερόλεπτο που έχει πολύ λυγισμένα πόδια και θα δώσει επιτέλους την ώθηση.

Ο Πρίγκηπας στο σπίτι του θα διαχωρίζει τα σκουπίδια, δε θα υπάρχουν αρκετοί κάδοι, μετά από λίγο θα το κάνουν πιο πολλοί και θα πιεστεί ο Δήμος.

Η Πριγκήπισσα θα καταλάβει ότι όλα αυτά τα ρούχα που έχει στην ντουλάπα της αλλά και τα άλλα τόσα που γυαλίζουν στη βιτρίνα και «πρέπει» να αγοράσει, κατασκευάζονται από κάποιους ανθρώπους με πολύ χαμηλούς μισθούς σε κάποια εργοστάσια που εκπέμπουν βλαβερά αέρια.

Ο Βασιλιάς δημοσιογράφος θα κάνει εναλλακτικές κινήσεις, ασυμβίβαστες, θα τους ξεσκεπάσει και κυρίως θα είναι από τους λίγους που θα σου μιλήσουν αντίστοιχα με το δείκτη νοημοσύνης σου.

Θα βρεις στο χαζοκούτι σου διαφορετικές χρήσεις: θα ζωγραφίζει π.χ. το παιδί σου πάνω του, θα ζωγραφίσεις στόχο στην οθόνη και θα παίζετε βελάκια και άλλες πολλές χρήσεις, φαντασία έχεις.

Το internet, θα σε βοηθήσει να ανοίξεις μυαλό, να βγάλεις φτερά, να μάθεις, να συμφωνήσεις, να διαφωνήσεις, να φωνάξεις, να κλάψεις, να χαρείς και όχι μόνο να ψάχνεις φίλους και έρωτες μέσα από αυτό.

Η μουσική θα σε ταξιδέψει, θα σε ηρεμήσει για να μην ξεσπάσεις στο δίπλα σου για όλα αυτά που ζεις.

ΤΕΛΟΣ, Η ΦΥΣΗ, αχ, η φύση, αυτή θα κάνει την πιο σημαντική δουλειά. Θα βρεθείς εκεί και θα καταλάβεις ότι όλα αυτά για τα οποία και μέσα στα οποία ζεις είναι όλα τεχνητά, το είχες σκεφτεί; Μόνο τη φύση δεν έχεις δημιουργήσει, μάλλον την καταστρέφεις. Πιάσε το χώμα, σκάψε με τα νύχια, χάιδεψε τα εύθραυστα πέταλα, κολύμπησε στο ποτάμι, κάνε μακροβούτι στο πέλαγο, πέταξε νοερά με το πρώτο χελιδόνι. Και θα δεις: ΟΛΑ ΘΑ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ. Όλα ήδη έχουν αρχίσει να αλλάζουν… βάλε το λιθαράκι σου, με κίνητρο εσωτερικό.

ΔΕΝΔΡΟΦΥΤΕΥΣΗ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μου έλεγαν: «Εσύ κορίτσι μου θα αλλάξεις τον κόσμο;»

Όταν πρωτοάκουσα την ανακοίνωση για συμμετοχή για δενδροφύτευση, είπα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Πριν 2,5 χρόνια το είχα προτείνει στο Δήμο που κατοικώ και με κοίταζαν καλά-καλά. Πήρα λοιπόν τηλέφωνο και μου έδωσαν στοιχεία επικοινωνίας. Μικρός ο κόσμος, συνάδελφος είναι ο διοργανωτής…

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο κι είχα μία έπαρση, «Ναι, τελικά μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο, έστω κι ένα σβολαράκι του.» Περνώντας από τα καμένα δεν ένιωσα τη συνηθισμένη μελαγχολία, ξέροντας ότι σήμερα κάτι θα γίνει. Φτάσαμε. Η δουλειά γινόταν σε μία χαράδρα έξω από ένα χωριό μετά την Τρίπολη. Υπήρχαν δύο ομάδες. Οι «φυτευτές» και οι καθαριστές. Πολύ πιο αγχολυτικό βρήκα το «καθαριστής», οπότε πήγα κοντά και ρώτησα αν με θέλουν στην παρέα τους. Τι έκαναν ακριβώς? «Καθάριζαν» την πλαγιά από τα καμμένα δεντράκια για να υποδεχτεί η γη τους «φυτευτές».

Δύο χειριστές με αλυσοπρίονα έκοβαν τα μαύρα δέντρα. Πρώτη φορά έβλεπα από τόσο κοντά να πέφτει ένα τόσο ψηλό δέντρο. Μετά τεμάχιζαν τους κορμούς και τα κλαδιά και εμείς τα μαζεύαμε, τα πετάγαμε σε στοίβες για να δημιουργήσουμε δρόμο για αυτοκίνητα. Το είχαμε πάρει σοβαρά. Έβλεπες ανθρώπους με μαλακά, αστικά χέρια να εκπαιδεύονται στο πι και φι. Αρχίσαμε να συζητάμε μετά από λίγο. Ένας από τους ντόπιους μας έλεγε ιστορίες από τις μέρες της φωτιάς, είχε μπει μέσα, κυριολεκτικά. Αρχίσαμε να κάνουμε πλάκες. Αστεία, όρεξη για δουλειά, να τη η συνεργία πάλι, η ιδανική συνεργασία.

Μετά από εμάς, οι «φυτευτές» ανέβαιναν στην πλαγιά και με την καθοδήγηση του διοργανωτή φύτευαν σε συγκεκριμένα σημεία και με συγκεκριμένη διάταξη.

Τι συναίσθημα, ένα με τη φύση, μαύρα χέρια και ρούχα. Φωνές για καθοδήγηση. Κοιτάζοντας όλη την προσπάθεια από μακριά εμείς φαινόμασταν λιλιπούτειοι μπροστά στο μεγαλείο της φύσης, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μοιράστηκα με την καινούρια φίλη το ότι θα περίμενα μεγαλύτερη προσέλευση. Απάντησε πολύ εύστοχα: «Το ξέρεις, ότι, αν το κάναμε ένα χρόνο πριν, μπορεί να μην ερχόταν κανείς?»

«Γιατί?»

ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΔΡΑΣΗ
ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ

Γιατί πιστεύεις ότι δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο?

Γιατί θέλεις η ίδια η Ιθάκη να έρθει να σου χτυπήσει την πόρτα?

Γιατί δεν αφήνεις το αλμυρό να κυλήσει στο δέρμα?

Γιατί δεν αγκαλιάζεις πια?

Γιατί αυτή η μη αμοιβαιότητα;

Γιατί εμείς οι άνθρωποι πάμε πάντα για το άπιαστο, το απρόσιτο, το αδιάφορο;
Γιατί όταν δωρίζεσαι σε αγνοούν;
Γιατί όταν θέλεις κανείς δεν ακολουθεί;
Όταν γυρνάς την πλάτη σου τρέχουν;
Όταν αδιαφορείς τραβάς την προσοχή;
Γιατί το ουράνιο τόξο δεν το βλέπω πια;
Γιατί τα 18άρια τα ζηλεύω με το μυστήριό τους;
Γιατί δε με κοιτάς πια;
Γιατί η φωτιά υπάρχει πάντα μέσα μου;
ΘΑ 'ΘΕΛΑ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ κάποιες φορές...
Με καίει._

Θα Αφήσεις να Λιώσει το Κερί της Παλαιστίνης;

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2008 18:15 και ανοίγω την εξώπορτα της πολυκατοικίας αποφασιστικά και με συναίσθημα αλληλεγγύης. Μετρό. Σύνταγμα 18:33.

Ανεβαίνω σκαλιά. Σούρουπο. Λίγοι μαζεμένοι εκεί. Έλληνες, Παλαιστίνιοι με μία τεράστια σημαία με τα τέσσερα χρώματά τους. Τσιγάρο δίπλα στον κάδο. Δύο φωτογραφίες αιματοβαμμένων παιδιών στην κολώνα. Δάκρυ. Κοπέλες με τακούνια περνάνε, γυρίζοντας απ’ τη δουλειά. Τι κάνουν αυτές εδώ? Έτσι θα είμαι κι εγώ σε 12 ώρες για να πάω στο γραφείο. Μα τώρα είμαι ένα με την ειρήνη, δε με ενδιαφέρει που έχω ντυθεί απλά. Ξεκινούν να φωνάζουν συνθήματα. «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», «Κάτω τα χέρια απ’ τη Γάζα».

Είμαστε στο πεζοδρόμιο, δεν ενοχλούμε κανέναν. Φυλλάδια μοιράζονται, οι περαστικοί φοβούνται να τα πάρουν. Έρχεται πιο πολύς κόσμος, συνολικά δεν πρέπει να είμαστε πάνω από 200. Πηγαίνω στη μεριά των Παλαιστινίων. Νιώθω οικεία, μια ζεστασιά. Νιώθω ότι χαίρονται που τους υπερασπιζόμαστε. Νιώθω ότι ο άνθρωπος έχει μεγάλη δύναμη, νιώθω μεγάλη, δυνατή. Εδώ καταλαβαίνω το 1+1=3, το σύνολο των ανθρώπων υπερβαίνει το άθροισμά τους. Σκέφτομαι ότι η ειρήνη είναι μια αξία που μεταδίδεται. Ναι, κάτι θα πετύχουμε, σήμερα αύριο, από το ραδιόφωνο, από το internet, κάτι θα γίνει, μπορούμε.

Εκείνοι μας μοιράζουν λευκά, λεπτά κεράκια. Το ανάβω. Προσεύχομαι σ’ ένα Θεό κοινό να αναπαύσει τα μικρά αλλά και ενήλικα κορμάκια. Εύχομαι τα λεπτά που θα κάνει να σωθεί το κερί να αντιστοιχούν στις ώρες που θα διαρκέσει ο πόλεμος. Ακούγονται τραγούδια τους ηχογραφημένα. Μακρόσυρτες, ανατολίτικες φωνές, γεμάτες πόνο. Δύο Παλαιστίνιοι ανεβαίνουν στο βαν, φωνάζουν συνθήματα, πολλοί φωνάζουν συνθήματα. Εγώ σιωπηλή. Θέλω απλά να βρίσκομαι εκεί και να νιώθω. Αφήνω το λιωμένο κερί να πέσει στο χέρι μου. Δεν το τραβάω. Και στάζει, στάζει, έτσι να νιώσω κι εγώ τον ένα πόνο, απειροελάχιστο, έστω. Τώρα έχει νυχτώσει, έχουμε δεθεί, δεν ξεχωρίζεις φυλή.

Ανακοινώνουν ότι θα βαδίσουμε προς τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ξεκινάμε. Κόβεται για 1 λεπτό η κίνηση στη Βασιλίσσης Σοφίας. Στρίβουμε, δεξιά μας η Βουλή. Εντάξει η κίνηση τώρα. Λίγα μέτρα παρακάτω σε παράταξη λευκά κράνη. Κάνει να προχωρήσει ένας Παλαιστίνιος, τι έγινε? Τον χτύπησαν? Τον βλέπω να τρέχει προς τα πίσω, κάνω να τον ακολουθήσω, πίσω του 2-3. Όχι, γυρνάει στη θέση του. Συνθήματα πάλι. Παραταγμένα τα κράνη, εμείς εκεί. Ψύχρα τώρα, νιώθω μικρή, τιποτένια, μόλις ήπια το φίλτρο της Αλίκης. Περιμένω. Περιμένουμε. Δε μας αφήνουν να περάσουμε. Συννεφιάζω με γρήγορους ρυθμούς. Θέλω να φύγω, αισθάνομαι ότι, πηγαίνοντας για την ειρήνη, ένας μικρός πόλεμος θα ξεσπάσει εδώ. Όχι, δεν είναι αυτός ο τρόπος

Βγαίνοντας από το μετρό σκυφτό είναι το κεφάλι. Τα μάτια κολλημένα στα πλακάκια που είναι τόσο όμοια μεταξύ τους! Κανένα δεν εξέχει, όλα στη σειρά τους, υποταγμένα. Μόνο ένα δυνατό χέρι με ατσάλινο εργαλείο μπορεί να το αλλάξει αυτό.

Στη σελίδα του διαδικτύου βλέπω ότι κάποιοι χτυπήθηκαν, δεν ξέρω αν είναι αλήθεια. Μπαίνω στο δωμάτιο του παιδιού μου, ένα παιδί που γέννησα, μα που δεν είναι δικό μου, δε θα είναι ποτέ και καλά θα κάνει. Παιχνίδια, ρούχα. Και ξέρεις κάτι? Σήμερα δεν θέλει τίποτα απ’ αυτά. Θέλει αγκαλιά και να τον κοιμίσω εγώ. Τι απαλό δέρμα, τι καθαρά μάτια, γεμάτα αγαπούλα. Πιο ειρηνική γενιά, δε φαίνεται να πιστεύει στον ανταγωνισμό, δε φαίνεται να την ενδιαφέρουν τα σύνορα.

Οκτώβρης 2006

ΠΡΟΣ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ:

SINGLES,

MARRIED,
MARRIED WITH CHILDREN

ΤΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΓΟΝΙΟΣ

Τον πρώτο 1.5 μήνα:

• Καταφέρνεις να κάνεις κάποιες δουλειές που χρειάζονται δύο ή τέσσερα χέρια με το ένα (με το άλλο κρατάς το μωρό)
• Μαθαίνεις να διαβάζεις τις οδηγίες χρήσης σε ότι καινούριο αγοράζεις
• Μαθαίνεις ότι το πιο μαλακό και τρυφερό πράγμα στον κόσμο είναι το ανθρώπινο δέρμα
• Έχεις την ικανότητα να αυθυποβάλεις τον εαυτό σου ότι είσαι ανώτερος και δε ζηλεύεις όταν κάνεις τσιγάρο στο μπαλκόνι Σάββατο βράδυ και ακούς στη διαπασών τη μουσική από τα αυτοκίνητα που πάνε παραλία.
• Δεν σηκώνεις τηλέφωνα – και σ’ αρέσει
• Είναι η πρώτη φορά στη ζωή σου που δε ζεις με το ρολόι, δεν ξέρεις τι ώρα είναι, τι μέρα είναι και ποια χρονιά – και σ’ αρέσει
• Μαθαίνεις να ζεις στο ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
• Δεν μιλάς σε κανένα φίλο σου – και σ’ αρέσει
• Ξέρεις ότι οι φίλοι σου σ’ αγαπάνε μόνο και μόνο επειδή βλέπεις αναπάντητη κλήση απ’ αυτούς
• Πολύ συχνά σκέφτεσαι για τους φίλους που απέκτησαν παιδιά πριν από σένα ότι … «είχαν δίκιο»
• Αναρωτιέσαι αν είσαι αντικειμενικός όταν λες «είναι το πιο όμορφο / καλό παιδί στον κόσμο»
• Δεν σκέφτεσαι το μέλλον, ούτε καν το επόμενο λεπτό – και σ’ αρέσει
• Νιώθεις ότι επιτέλους υπάρχει ένας άνθρωπος στον κόσμο που σ’ αγαπάει άνευ όρων
• Αγαπάς για πρώτη φορά άνευ όρων
• Βλέπεις με άλλο μάτι τον άντρα / γυναίκα σου όταν το παιδί σου του χαμογελά
• Κλαις από ευτυχία (ισχύει και για τους άντρες που δεν κλαίνε)
• Νιώθεις ότι ο Harry Potter έχει επισκεφτεί το σπίτι σου και έχει ρίξει παντού μαγική σκόνη
• Όταν και αν σκέφτεσαι το μέλλον, έρχονται στο μυαλό σου παραλίες, πάρκα, άχνη ζάχαρη, πολύχρωμα γλειφιτζούρια, τούρτες, party και διακοπές
• Δεν χρειάζεσαι κανένα ηρεμιστικό, βότανο ή χαμομήλι και καμία βοήθεια για να είσαι ψύχραιμος
• Βλέπεις πόση δύναμη έχεις μέσα σου
• Μαθαίνεις ότι η αλλαγή είναι όσο αναπόφευκτη είναι η ανατολή και η δύση του ηλίου. Δεν υπάρχει λοιπόν λόγος αντίστασης στην αλλαγή.
• Πολύ αστείο όταν συμβαίνει: Όταν βγαίνεις έξω για να «ξεσκάσεις», νιώθεις ότι ήρθες από άλλο πλανήτη, είσαι εκτός τόπου και χρόνου.
• Το να βυθιστείς στο αρωματισμένο νερό της μπανιέρας σου είναι πολυτέλεια. (αλλά βρίσκεις χρόνο τελικά να το κάνεις)
• Το να φιλήσεις / αγκαλιάσεις τον άντρα σου / γυναίκα σου είναι πολυτέλεια αλλά το κάνεις όταν πραγματικά το νιώθεις και είναι σα να είναι πρώτη φορά.
• Τώρα είναι ξεκάθαρο που θα πας διακοπές το επόμενο καλοκαίρι.
• Είσαι σίγουρος ότι το δώρο που θα κάνεις στους επόμενους φίλους που θα γεννήσουν θα είναι για τη μαμά.
• Νιώθεις ότι είσαι ο πιο ευτυχισμένος / τσαντισμένος / πολυάσχολος / αβοήθητος / άπειρος / άσχετος / λυπημένος άνθρωπος στον κόσμο ανάλογα με την περίσταση.
• Νιώθεις ότι είσαι ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο συνέχεια.
• ΔΕΝ ΒΑΡΙΕΣΑΙ ΠΟΤΕ! Σημαντικό για τους περιπετειώδεις…
• Καταρρίπτεις κάθε παλιότερο ενδοιασμό σου για να κάνεις παιδιά (κλισέ αλλά ισχύει)
• Είσαι τώρα σίγουρος ότι καλά έκανες και δεν έγινες γιατρός και ειδικά παιδίατρος.
• Αναρωτιέσαι πότε και αν κοιμάται ο παιδίατρός σου
• ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Καταλαβαίνεις τελικά πόσο ωραίο είναι να αφήνεσαι και να μην μπορείς να τα ελέγξεις όλα

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ … ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΚΑΛΑ

• Όσο πιο πολλά ρολόγια υπάρχουν στο σπίτι σου, τόσο λιγότερο αγχώνεσαι
• Μην κοιτάς το ρολόι (μετά από τόσα ρολόγια, ξέρεις την ώρα από μόνος σου)
• Σταμάτα να αναρωτιέσαι τι ώρα / μέρα είναι. Οι απαντήσεις που θα λάβεις θα σε κάνουν απλά να συνειδητοποιήσεις πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος.
• Όσο πιο καλά έχεις οργανώσει το χώρο σου, τόσο πιο πολύ απολαμβάνεις τη στιγμή.
• Μην τρέχεις άσκοπα για ψώνια, κάνε τηλεφωνική παραγγελία στο super market και … θα σου φέρουν τα ψώνια στο σπίτι (χωρίς extra κόστος). Έτσι όταν τελικά θα καταφέρεις να πας, θα πας για βόλτα.
• Το… internet … σώζει την ψυχική σου ηρεμία και σε συνδέει με τον έξω κόσμο. Θα εκπλαγείς με το πόσο μπορεί να βοηθήσει το μήνυμα ενός φίλου που απαντάει στο μήνυμα που του έγραψες στις 5 το πρωί.
• Ασχολήσου με τον εαυτό σου ή με το hobby σου όποτε έχεις χρόνο (too much of a good thing is negative)
• Ξεκουράσου, τρώγε (φαίνεται αστείο το bullet αυτό, αλλά πίστεψέ με, μην αφεθείς)
• Έχε στο μυαλό σου ότι παρ’ όλες τις προφυλάξεις σου, αν το παιδί αρρωστήσει τον πρώτο καιρό, ΘΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΙ. Εδώ βοηθάει να λές και να ξαναλές στον εαυτό σας ότι ζούμε το 2006.
• Έστω και αν δεν κάνεις τίποτα από τα παραπάνω (ποια είμαι εγώ άλλωστε που θα σου πω? Κάνε μόνο αυτό:) ΑΦΕΣΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΥΣΕ ΤΟ, ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΠΙΣΩ ΤΗ ΣΤΙΓΜΟΥΛΑ (Τσακνής)

Γιώτα Βήτα