Θα Αφήσεις να Λιώσει το Κερί της Παλαιστίνης;

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2008 18:15 και ανοίγω την εξώπορτα της πολυκατοικίας αποφασιστικά και με συναίσθημα αλληλεγγύης. Μετρό. Σύνταγμα 18:33.

Ανεβαίνω σκαλιά. Σούρουπο. Λίγοι μαζεμένοι εκεί. Έλληνες, Παλαιστίνιοι με μία τεράστια σημαία με τα τέσσερα χρώματά τους. Τσιγάρο δίπλα στον κάδο. Δύο φωτογραφίες αιματοβαμμένων παιδιών στην κολώνα. Δάκρυ. Κοπέλες με τακούνια περνάνε, γυρίζοντας απ’ τη δουλειά. Τι κάνουν αυτές εδώ? Έτσι θα είμαι κι εγώ σε 12 ώρες για να πάω στο γραφείο. Μα τώρα είμαι ένα με την ειρήνη, δε με ενδιαφέρει που έχω ντυθεί απλά. Ξεκινούν να φωνάζουν συνθήματα. «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», «Κάτω τα χέρια απ’ τη Γάζα».

Είμαστε στο πεζοδρόμιο, δεν ενοχλούμε κανέναν. Φυλλάδια μοιράζονται, οι περαστικοί φοβούνται να τα πάρουν. Έρχεται πιο πολύς κόσμος, συνολικά δεν πρέπει να είμαστε πάνω από 200. Πηγαίνω στη μεριά των Παλαιστινίων. Νιώθω οικεία, μια ζεστασιά. Νιώθω ότι χαίρονται που τους υπερασπιζόμαστε. Νιώθω ότι ο άνθρωπος έχει μεγάλη δύναμη, νιώθω μεγάλη, δυνατή. Εδώ καταλαβαίνω το 1+1=3, το σύνολο των ανθρώπων υπερβαίνει το άθροισμά τους. Σκέφτομαι ότι η ειρήνη είναι μια αξία που μεταδίδεται. Ναι, κάτι θα πετύχουμε, σήμερα αύριο, από το ραδιόφωνο, από το internet, κάτι θα γίνει, μπορούμε.

Εκείνοι μας μοιράζουν λευκά, λεπτά κεράκια. Το ανάβω. Προσεύχομαι σ’ ένα Θεό κοινό να αναπαύσει τα μικρά αλλά και ενήλικα κορμάκια. Εύχομαι τα λεπτά που θα κάνει να σωθεί το κερί να αντιστοιχούν στις ώρες που θα διαρκέσει ο πόλεμος. Ακούγονται τραγούδια τους ηχογραφημένα. Μακρόσυρτες, ανατολίτικες φωνές, γεμάτες πόνο. Δύο Παλαιστίνιοι ανεβαίνουν στο βαν, φωνάζουν συνθήματα, πολλοί φωνάζουν συνθήματα. Εγώ σιωπηλή. Θέλω απλά να βρίσκομαι εκεί και να νιώθω. Αφήνω το λιωμένο κερί να πέσει στο χέρι μου. Δεν το τραβάω. Και στάζει, στάζει, έτσι να νιώσω κι εγώ τον ένα πόνο, απειροελάχιστο, έστω. Τώρα έχει νυχτώσει, έχουμε δεθεί, δεν ξεχωρίζεις φυλή.

Ανακοινώνουν ότι θα βαδίσουμε προς τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ξεκινάμε. Κόβεται για 1 λεπτό η κίνηση στη Βασιλίσσης Σοφίας. Στρίβουμε, δεξιά μας η Βουλή. Εντάξει η κίνηση τώρα. Λίγα μέτρα παρακάτω σε παράταξη λευκά κράνη. Κάνει να προχωρήσει ένας Παλαιστίνιος, τι έγινε? Τον χτύπησαν? Τον βλέπω να τρέχει προς τα πίσω, κάνω να τον ακολουθήσω, πίσω του 2-3. Όχι, γυρνάει στη θέση του. Συνθήματα πάλι. Παραταγμένα τα κράνη, εμείς εκεί. Ψύχρα τώρα, νιώθω μικρή, τιποτένια, μόλις ήπια το φίλτρο της Αλίκης. Περιμένω. Περιμένουμε. Δε μας αφήνουν να περάσουμε. Συννεφιάζω με γρήγορους ρυθμούς. Θέλω να φύγω, αισθάνομαι ότι, πηγαίνοντας για την ειρήνη, ένας μικρός πόλεμος θα ξεσπάσει εδώ. Όχι, δεν είναι αυτός ο τρόπος

Βγαίνοντας από το μετρό σκυφτό είναι το κεφάλι. Τα μάτια κολλημένα στα πλακάκια που είναι τόσο όμοια μεταξύ τους! Κανένα δεν εξέχει, όλα στη σειρά τους, υποταγμένα. Μόνο ένα δυνατό χέρι με ατσάλινο εργαλείο μπορεί να το αλλάξει αυτό.

Στη σελίδα του διαδικτύου βλέπω ότι κάποιοι χτυπήθηκαν, δεν ξέρω αν είναι αλήθεια. Μπαίνω στο δωμάτιο του παιδιού μου, ένα παιδί που γέννησα, μα που δεν είναι δικό μου, δε θα είναι ποτέ και καλά θα κάνει. Παιχνίδια, ρούχα. Και ξέρεις κάτι? Σήμερα δεν θέλει τίποτα απ’ αυτά. Θέλει αγκαλιά και να τον κοιμίσω εγώ. Τι απαλό δέρμα, τι καθαρά μάτια, γεμάτα αγαπούλα. Πιο ειρηνική γενιά, δε φαίνεται να πιστεύει στον ανταγωνισμό, δε φαίνεται να την ενδιαφέρουν τα σύνορα.