Ήσουν μικρή, μικρός, λίγο πριν την εφηβεία. Τα ήθελες όλα, ήξερες ότι μπορούσες να τα έχεις όλα. Τα έκανες σχεδόν όλα. Έρωτας, διαλείμματα, ποτά, το πρώτο τσιγάρο, σκιρτήματα, δύσκολα διάλεγες ρούχα κι άλλες φορές έπαιρνες τα χτεσινά.
Σε προκάλεσε η βόλτα η αιθέρια, είπες θα είναι σα να πετάω και ήταν. Σα να πετούσες κι ακόμα καλύτερα. Ήταν έπαρση, ανάταση. Σου άρεσε και γινόταν και με τους κολλητούς. Το ήθελες και εύκολα το έβρισκες, ίσως καλά έκανες, το καταλαβαίνω τώρα. Οάσεις έβλεπες και πέταγες, πέταγες. Τι κρίμα έλεγες να μην έχουμε φτερά σε όλη μας τη ζωή. Η στροφή για αυτό το σημείο έγινε. Τώρα μια άλλη στροφή προσπαθείς με νύχια και με δόντια να πάρεις. Με το πιο δύσκολο όχημα, ούτε καν ποδήλατο, ίσως με παγοπέδιλα σε καυτή άσφαλτο.
Γιατί? Για να φτάσεις στο ίδιο σημείο. Εδώ, αγαπημένη και αγαπημένε μου σε διαβεβαιώ. Όχι! Οι στροφές δε σχηματίζουν πάντα κύκλο. Θα βρεθείς σε σημείο άλλο, ανώτερο, θα έχεις υπερβεί τον ίδιο σου τον εαυτό, τόσο καλύτερο... Ξέρω, το νιώθεις, μην αμφιβάλλεις, το βλέπουμε όλοι. Κάνε νέα ξεκινήματα, σε θαυμάζω.
Με εκτίμηση στη σοφία που κατέκτησες, Η Γιώτα Βήτα σου
Υ.Γ.: "Δίπλα στα ζευγάρια τα δεκαοχτάρια, τι μυστήριο!"
Indiana
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου