Λίγη αγνότητα πάσχω να διατηρήσω... Για να τη δώσω, ναι, πάλι, για να δώσω. Παίρνω πολλά όταν δίνω. Το κακό είναι πως δίνω χωρίς να μου ζητηθεί. Και έτσι, χωρίς να φταίει ο αποδέκτης, ούτε αξιοποιείται, ούτε χρησιμοποιείται, ούτε εκτιμάται.
Να πετάξουμε, στο ψιθύριζα κάποτε, τώρα στο φωνάζω, το στριγγλίζω, μα εσύ με επιμέλεια και σκληρότητα κρύβεις τα φτερά σου, τα απαρνείσαι. Εύχομαι να μη σε αποχωριστούν τελικά.
Με έναν μονόκερο θα καλπάζαμε σε αστρικά ταξίδια, θα νιώθαμε όλες τις εποχές και τις ώρες της μέρας σε μία στιγμή. Δεν αφήνεσαι.
Παιχνίδια είναι τελικά όλα? Δεν έχω αντίρρηση, αλλά να ήμαστε στην ίδια ομάδα ή τουλάχιστον να επέλεγες παιχνίδι με λιγότερη ανταγωνιστικότητα.
Ξέρω, συγκεχυμένο είναι το κείμενο, κοίτα όμως την ώρα που οι ιδέες σχημάτισαν λέξεις. Και τη μέρα, αχ, μια μέρα ανάμεσα σε άλλες που είναι όλες τόσο έντονες που νομίζω ότι περνάνε χρόνια μαζί τους. Ζω μάλλον σε άλλη σφαίρα, άλλο σύμπαν, το νιώθω όμως ότι κάτι θα κάνω σε αυτή τη ζωή, ότι θα αλλάξω λίγο τα κακώς κείμενα, συλλογικά, έστω και μέσα από το σύστημα.
Να είμαι δηλαδή ένα τιποτένιο βότσαλο με συνηθισμένο χρώμα με συνηθισμένη ομορφιά, αλλά να βυθιστώ στο νερό με τέτοιο τρόπο που οι ομόκεντροι κύκλοι που θα σχηματιστούν να είναι άπειροι. Τόσοι πολλοί που οι τελευταίοι να μη φαίνεται από που ξεκίνησαν.
Η Γιώτα Βήτα σου.
Υ.Γ.: Μάνα γη, θα μας αντέξεις μέχρι να μπορέσουμε να σε σώσουμε?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου