Το ήξερα εδώ και καιρό. Ήμουν μαζί σου. Ναι, μεγάλο βήμα να αφήσεις γυναίκα και 2 χρονών παιδί, αλλά είναι η φιλοδοξία και η επικείμενη ευτυχία που σε οδηγούν. Όλοι είχαν τις αντιρρήσεις τους. Εγώ σου είπα: "Θα μου λείψεις, αλλά σε υποστηρίζω, κι εγω αυτό θα διάλεγα". Ούτως ή άλλως ναι θα έλεγες. Στη Σιγκαπούρη, λοιπόν. Πολύ καλή θέση. Για περιορισμένο χρονικό διάστημα. Πολλά πλεονεκτήματα. Είμαι περήφανη για σένα. Και έφτασε η 24 Μαρτίου. Πήρα το μετρό από κέντρο. Το είχα ρίξει στην πλάκα. Άκουγα από ραδιόφωνο το "Χαβάη" και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου να πάρει το πρώτο αεροπλάνο για τη Χαβάη, αφού σε αποχαιρετίσω, βέβαια.
Σε είδα με γυναίκα, παιδί και μπαμπά να τακτοποιείτε τις αποσκευές. Κάτσαμε κάπου για καφέ, το πιστεύεις ότι δε θυμάμαι που? Μόνο εσένα κοίταγα. Και δε λέγαμε τίποτα σχετικό, λες και είχαμε πάει για βόλτα στο αεροδρόμιο. Σου πήρα ένα κουτί με σοκολατάκια για το ταξείδι. Ήταν ώρα πια. Κάλεσε η κλασική φωνή από το μεγάφωνο. Πήγαμε όλοι στην ουρά. Το μωρό άρχισε να κλαίει, έχει καταλάβει λες? Εγώ ούτε που είχα βουρκώσει. Το μωρό έκλαιγε πιο δυνατά τώρα, η γυναίκα σου δάκρυζε. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που είδα κόκκινα τα μάτια σου, δεν το άφησες να κυλήσει, όμως. Το μωρό έπιανε από τη μία μεριά το δικό σου κεφάλι και από την άλλη της γυναίκας σου και τα έσπρωχνε κοντά να φιληθούν. Θυμήθηκα το "Love Actually".
Δε μας έφταναν αυτά, έπρεπε να πάμε και πάνω να δούμε το αεροσκάφος να φεύγει. Εκεί πειστήκαμε ότι το μωρό τα έχει καταλάβει όλα. Έπιανε το τζάμι για να περάσει από μέσα και να ταξιδέψει μαζί σου. Καλή σου επιτυχία... Θα έρθω γρήγορα να σε δω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου