Όταν πρωτοάκουσα την ανακοίνωση για συμμετοχή για δενδροφύτευση, είπα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Πριν 2,5 χρόνια το είχα προτείνει στο Δήμο που κατοικώ και με κοίταζαν καλά-καλά. Πήρα λοιπόν τηλέφωνο και μου έδωσαν στοιχεία επικοινωνίας. Μικρός ο κόσμος, συνάδελφος είναι ο διοργανωτής…
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο κι είχα μία έπαρση, «Ναι, τελικά μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο, έστω κι ένα σβολαράκι του.» Περνώντας από τα καμένα δεν ένιωσα τη συνηθισμένη μελαγχολία, ξέροντας ότι σήμερα κάτι θα γίνει. Φτάσαμε. Η δουλειά γινόταν σε μία χαράδρα έξω από ένα χωριό μετά την Τρίπολη. Υπήρχαν δύο ομάδες. Οι «φυτευτές» και οι καθαριστές. Πολύ πιο αγχολυτικό βρήκα το «καθαριστής», οπότε πήγα κοντά και ρώτησα αν με θέλουν στην παρέα τους. Τι έκαναν ακριβώς? «Καθάριζαν» την πλαγιά από τα καμμένα δεντράκια για να υποδεχτεί η γη τους «φυτευτές».
Δύο χειριστές με αλυσοπρίονα έκοβαν τα μαύρα δέντρα. Πρώτη φορά έβλεπα από τόσο κοντά να πέφτει ένα τόσο ψηλό δέντρο. Μετά τεμάχιζαν τους κορμούς και τα κλαδιά και εμείς τα μαζεύαμε, τα πετάγαμε σε στοίβες για να δημιουργήσουμε δρόμο για αυτοκίνητα. Το είχαμε πάρει σοβαρά. Έβλεπες ανθρώπους με μαλακά, αστικά χέρια να εκπαιδεύονται στο πι και φι. Αρχίσαμε να συζητάμε μετά από λίγο. Ένας από τους ντόπιους μας έλεγε ιστορίες από τις μέρες της φωτιάς, είχε μπει μέσα, κυριολεκτικά. Αρχίσαμε να κάνουμε πλάκες. Αστεία, όρεξη για δουλειά, να τη η συνεργία πάλι, η ιδανική συνεργασία.
Μετά από εμάς, οι «φυτευτές» ανέβαιναν στην πλαγιά και με την καθοδήγηση του διοργανωτή φύτευαν σε συγκεκριμένα σημεία και με συγκεκριμένη διάταξη.
Τι συναίσθημα, ένα με τη φύση, μαύρα χέρια και ρούχα. Φωνές για καθοδήγηση. Κοιτάζοντας όλη την προσπάθεια από μακριά εμείς φαινόμασταν λιλιπούτειοι μπροστά στο μεγαλείο της φύσης, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μοιράστηκα με την καινούρια φίλη το ότι θα περίμενα μεγαλύτερη προσέλευση. Απάντησε πολύ εύστοχα: «Το ξέρεις, ότι, αν το κάναμε ένα χρόνο πριν, μπορεί να μην ερχόταν κανείς?»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου