Συνομιλία σε taxi - πραγματικό συμβάν -

Συνομιλία σε taxi. Φεβρουάριος 2010.
Πραγματική πραγματικότητα

(Ο) Οδηγός: αυτοκινητιστής συμπαθητικός, μεσήλικας
(ΣΟ) Συνοδηγός: η φίλη σου, εγώ
(ΔΙ) Διαγωνίως και πίσω από αυτοκινητιστή: κυρία, συνταξιούχος, καλοστεκούμενη κι ευγενική

Περνάγαμε ακριβώς μπροστά από την Πλατεία Αμερικής

ΣΟ: "Ξέρετε πως λεγόταν παλιά η Πλατεία Αμερικής?"
ΣΟ & ΔΙ: "Πλατεία Αγάμων."
ΣΟ: "Ναι, γιατί πήγαιναν εκεί ζευγαράκια, για ραντεβού."
Ο: (χαμογελαστός): "Ναι? Δεν το ήξερα."

ΔΙ: "Αχ, κορίτσι μου, (μμμ... ωραία μου ακούστηκε το "κορίτσι") πρώτη φορά που ήρθα στην Αθήνα, ξέρεις τι είδα?"
ΣΟ: Να δεις που κάτι καλό θ' ακούσω, σκέφτηκα.
ΔΙ: "Σ' αυτή την πλατεία ήταν κρεμασμένοι 3 Έλληνες"
Ο & ΣΟ: Παύση, παύση, παύση, παύση.

ΔΙ: "Τους είχαν κρεμάσει οι Γερμανοί."

ΣΟ: Πάγωσα. Έλεγα και ξανάλεγα και ρωτούσα και ξαναρωτούσα σιωπηλά: Ήταν ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟΙ 3 Έλληνες? Ήταν κρεμασμένοι 3 ΕΛΛΗΝΕΣ? Γύρισα αμέσως και απότομα πίσω και την κοίταζα στα μάτια επίμονα. Περίμενα.

ΣΟ: "Γιατί?" Σαν παιδί ρώτησα που του απαγορεύουν τα γλυκά για ολόκληρο το χρόνο.
ΔΙ: "Ήταν μαυραγορίτες."
ΣΟ: Μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα να καταλάβω. Σοκ έπαθα. Σκέφτηκα: Που, δηλαδή? Σε αυτή την πλατεία που την έχεις περπατήσει πάνω από 1.000 φορές?
ΔΙ: "ΚΛΕΦΤΕΣ, ΔΗΛΑΔΗ, ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ", είπε με ένταση στη φωνή.

ΣΟ: Είχε πέσει "βόμβα". Δεν έπρεπε να μιλήσω. Αλλά όπως κάθε φορά που νιώθω αμηχανία (και είναι πολλές οι φορές αυτές) είπα: "Αν, γιαγιά, σήμερα γινόταν το ίδιο...? Θα έμενε κανείς μας?"

Το περιστατικό είναι αληθινό. Μπορεί εσύ να τα ξέρεις όλα αυτά και να θεωρείς τελείως αδαή εμένα που τα ανακαλύπτω τώρα. Δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ αυτό που έμαθα εκείνο το μεσημέρι του Φεβρουαρίου.

Δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ: Αν σήμερα είσαι μ/α, θεωρείσαι σωστός και ότι (μάλλον) έσωσες και τη χώρα από την κρίση. Αν δεν το κάνεις, όπως moi, θεωρείσαι μ... Αν τότε το έκανες, καταδικαζόσουν με την έσχατη μα και την πιο ντροπιαστική ποινή.