Αχ, Ελλάδα

Απορώ πώς ακόμα κρατάει το γυναικείο φύλο στο όνομά της. Ίσως "το Ελλάδα" να της αρμόζει, τελικά, περισσότερο. Αφού κυβερνάται από ΝΟΜΟΥΣ ΦΑΛΛΟΚΡΑΤΙΚΟΥΣ. Αφού αποτελείται από οικογένειες απολυταρχικές. Αφού φαινομενικά όλοι είναι πουριτανοί. Τρώει τα παιδιά της. Χωρίς ούτε καν να τα κατασπαράξει. Καλά θα ήταν να τα μετέτρεπε σε ενέργεια και δύναμη, όπως όλοι οι οργανισμοί που τρώνε. Μα, αυτή, τα τρώει ολόκληρα, αυτούσια. Και, έτσι, το μόνο που πετυχαίνει είναι κακή πέψη για την ίδια και απώλεια όρασης για εκείνα.

Πάντα, από τότε που θυμάμαι τον ανήσυχο εαυτό μου, μου έλεγαν όλοι για την ιστορία σου, Ελλάδα, τους αρχαίους σου, τους μεγάλους άνδρες σου. Και, έτσι, για να σου αρέσω, για να δικαιούμαι να λέγομαι Ελληνίδα, προσπαθούσα να τους πλησιάσω στη σκέψη και στην πράξη. Στις ηρωικές τους ψυχές, στις τολμηρές τους αποφάσεις, στο μοναδικό ήθος τους και στο ορθόδοξο του τρόπου τους. Και το μόνο που πετύχαινα ήταν να μην μπορώ να ενταχθώ ΠΟΥΘΕΝΑ.

Σήμερα, έμαθα και μια καινούρια λέξη: "πενταθεσίτες". Πολύ εντύπωση μου έκανε. Ένας άνθρωπος να καταλαμβάνει πέντε (!) εργασιακές θέσεις. Ξέρεις, πολυμήχανο θα τον θεωρούσα, δε ζηλεύω τα πλούτη, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΟΙ 4 ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ!!! Αυτή η χώρα δεν έχει κυβερνώντες ιμπεριαλιστές, αλλά λαό ιμπεριαλιστικό και άκρως ανταγωνιστικό. Γι' αυτό και πληρώνει.

Γιατί δεν μπορεί μία χώρα της οποίας ο λαός να λέει "πας μη Έλλην βάρβαρος", σήμερα. Θα πρέπει να είναι πολύ βάρβαρος. Δεν μπορεί να κατακρίνει τόσο γενναιόδωρα την κυβέρνηση, αφού είναι η μεγαλογραφία του ιδίου.

Βρίσκομαι σε μεγάλο δίλημμα: να είμαι περήφανη ή να νιώθω ντροπή που είμαι Ελληνίδα? Τώρα πια το κάνω από πείσμα και μένω. Μου λες "το ψάρι βρωμάει (τι λέξη!) απ' το κεφάλι". Και σου απαντώ: Αυτό συμβαίνει στα νεκρά ψάρια. Αφού τόσα χρόνια μου έλεγες ότι "η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει". Σε έναν ζωντανό οργανισμό αν είναι μόνο ένα αυτό που έχει άσχημη οσμή, αυτό είναι τα πόδια.

ματ. ευχαριστώ.

Ξέρω, θα με πεις υπερόπτη. Και θα σου πω ευχαριστώ. Σε αυτόν εδώ τον τόπο (ιστό-τοπο) μου επιτρέπω να είμαι. Ελευθερία νιώθω. Σχεδόν όσο στη θάλασσα. Τα άτομα που με διαβάζουν είναι τόσο ιδιαίτερα, που αυτό εδώ αποτελεί ίαση για μένα, ΠΤΗΣΗ κανονική. Με απότομα ανοδικά πετάγματα και (σχεδόν) κατακόρυφες πτώσεις.

χαχα, τελικά μόνο στη σημαία μοιάζω. Με το σταυρό στο χέρι και κάτι από θάλασσα και σύννεφα χαρακωμένα.